Wie kent hem niet

Oude man, witte baard...

Op de groepsapp zag ik collega's wat ideeën uitwisselen voor decembercadeautjes voor de cliënten.

Mijn cliënten kennende, vond ik het moeilijk.

Twee vinden cadeaus ingewikkeld: wat wordt er verwacht? Moet ik dankjewel zeggen? Moet ik iets terug geven?

Ik worstelde er een beetje mee.

Tot ik gisteren, onderweg naar een cliënte langs een basisschool reed. Plein vol kindjes met zelfgemaakte mutsjes wachtend op de Sint... mijn kleuterjuffenhart ging er sneller van kloppen...

De volgende basisschool onderweg kwam Sint net aan met de brandweerwagen. Hevig gejuich en blije koppies (OK voor kindjes met ASS een rottijd, ik weet het...)

Ik dacht, weet je wat, ik rijd in het volgende dorp even langs de Jumbo en ik koop wat pepernoten voor de cliënten van vandaag.

Ik kwam daardoor een minuut te laat, dat wist ik, en ik wist ook dat dat gemopper opleverde.

"Je bent te laat."

"Ja, ik werd onderweg aangehouden door een oude man met baard die vroeg of ik even een pakje wilde afleveren."

"Nóóit doen! " zei ze.

"Nou, deze vertrouwde ik wel," zei ik. "Oude man, lange witte baard, rode lange jas"

Een grijns van oor tot oor.

 

Later reed ik naar de volgende cliënt. Bij hem weet je het nooit: zijn stemming is maar afwachten.

Hij was goed te pas, dus ik kon meteen vertellen dat ik onderweg een oude man tegen gekomen was die mij had gevraagd om voor hem een pakje mee te nemen.

Een oude man met baard.

"Die ken ik niet" zei hij.

"Jawel", zei ik, "oude man, witte lange baard, lange rode jas."

Heel voorzichtig een mondhoek omhoog. Zonder me aan te kijken: "met zo'n paard?"

Ja, die!

Aan zijn lichaamstaal zag ik dat hij dit echt leuk vond.

We deden ons gewone programma, waarna we altijd thee drinken. De pepernoten kwamen in een bakje, maar het deksel paste niet.

"Hoe gaan we dat nou oplossen" vroeg ik hem.

"Mijn vader zei vroeger, dan eten we het maar op maat" zei hij, met weer die mondhoek omhoog.

Vervolgens kwam de verhalen over vader, die in 2014 stierf.

Van zijn moeder weet ik dat de band tussen vader en hem heel sterk was.

Hij had er nooit over gesproken.

Nu wel.

Het ontroerde me diep.

Blij als een kind: we hebben een nieuwe laag geraakt, hij en ik.

De quilt is thuis.

De quilt is thuis.

Heel symbolisch afgeleverd tussen Allerzielen en de eerste sterfdag.

Door het maken van een memoryquilt raak ik sterk betrokken bij de mens die eens deze kleren droeg.

En bij de mens(en) die hij achterliet. Dat vind ik zelf erg fijn: ik kan daardoor de liefde die ik in haar woorden hoor een soort van in de quilt naaien.

Praktisch gezien komt dat terug in de kleine details; de bijzondere voering van dat mooie jasje in een blok. De etiketjes in de reddingskleding, waar hij zelf zijn naam op schreef, appliceer ik ergens waar dat in het oog springt.

De lievelingsbroek, het chique jasje, de knopen aan de mouwen van zijn mooie pak, alles in het zicht.

Als ze de deur opent zie ik de spanning op haar gezicht. “Ik wil je best wat drinken inschenken maar ik wil ‘m zo graag zien!”

“Pak maar fijn uit meid, drinken kan later”, zeg ik.

Ze neemt het dikke pak uit de tas. “Oh… “

De grote strik (van linten van zijn jeans) gaat los, en we leggen hem samen op de grond.

Ze gaat er maar even bij zitten. Ze heeft oog voor detail: “De Saabjas! En zijn PME legendbroek! Oh… zijn naam” en daar gaan de tranen.

We draaien hem om. De zachte, verstilde kant, van zijn mooie overhemden en de zijden das.

Ook hier nog een paar etiketjes met zijn zelfgeschreven naam.

Ze kijkt me aan. Een regenboogglimlach.

Ze legt de quilt op de bank en we drinken thee.  

“Ik heb mijn man weer thuis”, zegt ze.

En even later: “Wil je foto’s maken van mij onder de quilt?”

Dat doe ik. Dat stralende gezicht… boekdelen.

De quilt is thuis. Ze heeft haar man weer een beetje terug.

 

Onderweg naar huis krijg ik een appje van mijn zus. Zij had het idee geopperd, de vrienden droegen een deel van de kosten bij, zo kwam het tot stand. Ze had een appje ontvangen met de foto die ik had gemaakt.

Zus schrijft: “Je hebt iemand heel gelukkig gemaakt.”

En ik rijd naar huis. Naar mijn eigen man.

De ondergaande zon over het grote water in mijn rug.

Ik voel me diep gelukkig.

Zijn overhemden

 Ik strijk zijn overhemden. Voor de laatste keer.

Niet die van mijn man, maar die van een andere.

Via mijn zus kwam ze bij mij terecht, die dappere dame die ineens haar man verloor.

Voorzichtig maakten we onze eerste afspraak via de telefoon.

Ze kwam zijn kleding brengen; drie grote tassen vol, en nog wat losse jassen in de kofferbak.

Ze liet ze eerst maar even in de auto. Dat snapte ik; ze had mij nog nooit ontmoet, en om nou de kleding van jouw man bij een ander achter te laten is een grote stap.

Koffie met wat lekkers, en mijn uitnodiging.

Vertel eens wat over hem?

Dat deed ze.

Tranen, een lach, stilte.

Het was er allemaal.

De technische kant: wat zal ik voor jou maken van zijn spullen?

Ze had al een idee.

Teken het maar voor me, zei ik.

Dat was duidelijk: een mooie herinneringsdeken moest het worden.

Daarna mocht de kleding uit de kofferbak.

Dat was moeilijk. Natuurlijk: een nieuw afscheid. Zij vertrouwt mij zijn kleding toe.

Het duurde even voor ik kon beginnen: de studie, het werk en nog wat andere dingen vroegen aandacht.

Tot het zover was. De schaar erin.

Ik appte haar, en de hele dag dat ik knipte hadden we contact.

Dat was fijn: voor haar, maar ook voor mij.

Alle kleding is in stukken geknipt. De belangrijke, kenmerkende grote en kleine dingen op een stapeltje. De jassen, de pakken en de broeken. En de overhemden: die gaan aan de onderkant. Want die zijn zacht. Ik maak ze in een log cabin patroon: waarbij je stroken om een centraal punt naait. Het centrale punt staat voor de haard in de log cabin: het warme lichte hart. Die maak ik van een schitterende zijden das.

Voordat ik de overhemden verwerk in stroken, strijk ik de stukken eerst.

De ruggen, de voorpanden, de mouwen.

Ik strijk zijn overhemden.

Het is de laatste keer.

 

"The beauty of imperfection" een terugblik

 Ik heb er amper woorden voor.

Toch komen ze hieronder.

Een week geleden zat ik volop in de stress: heb ik alles?

Staat alles klaar?

Mijn to-do-and-take-lijst werd korter en korter, en donderdagmorgen was het dan zover: op naar de Patchwork- en Quiltbeurs in de Broodfabriek in Rijswijk. Met één auto, dacht echt niet dat dat zou lukken, maar toch! Alles zat erin.

Op foto 1 zie je een vage man alles meenemen... (dat is Bert, zonder hem was dit niet gelukt!)

Lieve vage man hielp met alles ophangen, en zo neerzetten dat het op z'n best tot z'n recht kwam.

En wat is dat goed gelukt.

De zus van vage man, Marian, was van vrijdagmorgen tot zondagavond mijn steun en toeverlaat. Zonder haar was dit NOOIT gelukt! Dank je wel Marian!

Ik ben bijzonder trots en dankbaar dat jullie allemaal zijn gekomen, voor de mooie woorden, de mooie gesprekken en de steun.

Het was heerlijk om alle textielmensen weer te zien, al heb ik wel het gevoel dat ik veel te weinig heb kunnen rondkijken.

Dank aan Jobina De Boer voor het uitnodigen en de steun die je me hebt geboden bij het uitzoeken van het werk!

Nog meer dank aan Hilde van Schaardenburg die mij heeft laten geloven in mijn eigen werk.

Ik vond het heel fijn om met mensen te spreken die ik nog kende van Quilten Speciaal 14: jullie maken prachtige werkstukken, ik ben nog even gauw gaan kijken.

Ik weet nog dat ik wilde stoppen bij QS 14: mijn werk kon toch niet goed genoeg zijn. Het week zo af van dat van de anderen...

Ondertussen weet ik dat daar mijn kracht ligt.

Ik wijk niet af. Ik ben wie ik ben.

Ik maak daarom kunst zoals ik ben.

Dank aan iedereen die in mij gelooft.

Had ik nou amper woorden???

Echt wel.

En o ja. Toch weer stofjes gekocht. Bierstofjes bij Hobby-Time, en onweerstaanbare stofjes bij Quiltkompas-Ineke...