Broodje herstel

Zijn gevoel voor humor ging gepaard met een groot taalgevoel.

Beiden stonden op mijn verlanglijstje voor een man.

Hij scoorde dus meteen bij de eerste ontmoeting al punten, door goeie taalgrappen te maken.

De laatste tijd merk ik dat ik aan het herstellen ben: het allerdiepste verdriet komt nog maar zelden voor. Ik ben wel weer iets sneller moe en dus ook sneller emotioneel nu het werk weer begonnen is.

Het brein moet duidelijk even wennen. Waar het voeren van gesprekken en het stellen van dieptevragen geen enkel probleem is, merk ik dat het schrijven van het rapport dat volgt op het assessment meer tijd en meer hersteltijd vraagt. Na een stuk schrijven is het op, en moet ik echt wat anders gaan doen. Soms een dutje, soms een fietstocht of alvast het eten klaarmaken voor later.

Ik vind dat eerlijk gezegd niet leuk. Het valt me tegen van de kop. Waar ik wel alweer aardig goed kon lezen is dit zeker een ander stukje brein ofzo. Niet zo lief, zeg ik tegen dat stukje.

Maar ik neem het wel serieus. Op is op, en ik ben niet in staat om dan toch door te gaan. Het gaat niet. Dus, weg bij de computer. Goed voor mezelf zorgen helpt: op tijd naar bed, gezonde dingen eten zoals noten en avocado. Goede vetten, breinvoer. Rust.

Na zo’n dag moeizaam tikken en zoeken naar de juiste vormen van formuleren had ik er behoefte aan om even bij Berts’ graf te kijken voor een beetje rust.

Het was helemaal ondersteboven gehaald. Na onderzoek bleek dat een dier zijn leger had gemaakt in de nog zachte bosgrond. Na de eerste emotionele reactie, die echt hevig was, werd alles geweldig opgelost door het personeel van Hoogengraven.

Hij was altijd al aantrekkelijk voor dieren, ik dacht het, mijn broer zei het… Ik moest er vreselijk om lachen. Het paste helemaal in de lijn van zijn humor.

Toch had ik even een paar dagen nodig om te herstellen. Brein was ff weg, zeg maar.

Gisteren was een dag dat het schrijven goed lukte. Ik heb mijzelf getrakteerd met een fietstocht en een ijsje bij Ekkelenkamp, waar vroeger bijna al onze fietstochten op miraculeuze wijze eindigden…

Vieren wat er te vieren valt vrouwtje, zei hij dan. Al is het alleen maar dat jij zo lief bent. Waarop ik hem ervan beschuldigde mij de verantwoordelijkheid te geven voor zijn behoefte aan ijsjes…

Vanmiddag bij het maken van mijn lunch schoot ik ineens in de lach door de herinnering aan zijn benaming van zo’n lekker broodje kip met avocado… Broodje hulkvet, noemde hij het.

Het maakt mij blij dat ik zijn humor en zijn taalgevoel weer kan handelen zonder tranen.

Broodje herstel, dus…

 

It's a bird now

 Gisteren moest ik even naar de opticien.

Iets met computerbril, ouder worden en andere glazen.

Ik was Ommer Bissingh vergeten. Jaarlijks vanaf begin juli elke dinsdag thematische gezelligheid met markt, muziek, en veel mensen. Dus de auto verderop (fiets in reparatie!) en over de markt naar de winkel van Voor Zien.

Op de terugweg zag ik het t-shirt.

Voorop Bert van Sesamstraat maar dan als Vincent van Gogh: baardje, raar oortje maar met bekende wijde lach. Er stond onder: “Bert van Gogh”.

Bijna meteen gingen mijn handen naar het rek om te kijken of er ook een 3XL was en of het lang genoeg voor Bert was. Oh… die zou hij leuk vinden…. En PATS. Het shirt viel op de grond en ik huilde.

Nou, zei de vrouw bij de kraam, zo erg is het niet hoor, we hangen ‘m gewoon weer op.

Gauw de zonnebril op en verder.

Hoe die man in mijn lijf zit. In mijn vingers, in mijn hoofd.

En hoe dat dan zijn eigen weg gaat. Onvoorspelbaar. Onvoorstelbaar.

Die man was knetter op gekke t-shirts. Zijn Bob Ross-shirts, zijn Johnny Cash, Beavis en Butthead, als het maar grappig was en onverwacht bij zo’n grote kerel.

Zijn meest geweldige moment ever had hij in een vakantie waarin ik met mijn leuke Kaffe Fassetthoedje de show steelde. Overal kreeg ik er complimenten voor.

Hij maakte er vette grappen over.

Tot we bij Lake Tahoe waren en Bovenkamp in zijn Bob Ross-shirt met mij naar de kabelbaan liep. We kwamen een jonge kerel tegen die bijna tegen Bert aanliep en zei “Dude! Your shirt! Where did you buy it!” Hij wilde er persé ook eentje, want hij had de kunstacademie gedaan en schilderde zelf. Op de academie hadden ze les gehad over Bob Ross, waarbij hij een paper had geschreven over de video’s van Bob Ross. Er ontspon zich een gesprek waar manlief van genoot, over hoe hij altijd Bob Ross keek na een avond stappen met de jongens, om weer een beetje tot rust te komen. Hoe wij regelmatig tegen elkaar zeiden “Yeah, its a bird now” als er een foutje gemaakt was en we hadden het opgelost. De jongen vond het helemaal geweldig.

De rest van de dag moest ik hem "Dude" noemen. En Dude bleef erbij dat deze éne erkenning van zijn kunstenaarsziel toch veel meer zei dan dat handwerkhoedje van mij… Met die grijns van hem.. 

Gekke t-shirts.

Ze liggen nog steeds in de kast. Keurig op de stapel. Hij hield zo van zijn t-shirts.  

Ik van hem.

Zodoende kom ik vandaag tot de was, een boodschap, en twee dutjes. En deze blog.

Ode aan Bob Ross.

Maar bovenal aan Bert. My one and only.

Die van alle foutjes vogels maakte.