Gisteren moest ik even naar de opticien.
Iets met computerbril, ouder worden en andere glazen.
Ik was Ommer Bissingh vergeten. Jaarlijks vanaf begin juli elke dinsdag thematische gezelligheid met markt, muziek, en veel mensen. Dus de auto verderop
(fiets in reparatie!) en over de markt naar de winkel van Voor Zien.
Op de terugweg zag ik het t-shirt.
Voorop Bert van Sesamstraat maar dan als Vincent van Gogh:
baardje, raar oortje maar met bekende wijde lach. Er stond onder: “Bert van
Gogh”.
Bijna meteen gingen mijn handen naar het rek om te kijken of
er ook een 3XL was en of het lang genoeg voor Bert was. Oh… die zou hij leuk
vinden…. En PATS. Het shirt viel op de grond en ik huilde.
Nou, zei de vrouw bij de kraam, zo erg is het niet hoor, we
hangen ‘m gewoon weer op.
Gauw de zonnebril op en verder.
Hoe die man in mijn lijf zit. In mijn vingers, in mijn
hoofd.
En hoe dat dan zijn eigen weg gaat. Onvoorspelbaar. Onvoorstelbaar.
Die man was knetter op gekke t-shirts. Zijn Bob Ross-shirts,
zijn Johnny Cash, Beavis en Butthead, als het maar grappig was en onverwacht
bij zo’n grote kerel.
Zijn meest geweldige moment ever had hij in een vakantie
waarin ik met mijn leuke Kaffe Fassetthoedje de show steelde. Overal kreeg ik
er complimenten voor.
Hij maakte er vette grappen over.
Tot we bij Lake Tahoe waren en Bovenkamp in zijn Bob Ross-shirt
met mij naar de kabelbaan liep. We kwamen een jonge kerel tegen die bijna tegen
Bert aanliep en zei “Dude! Your
shirt! Where did you buy it!” Hij wilde er persé ook eentje, want hij
had de kunstacademie gedaan en schilderde zelf. Op de academie hadden ze les
gehad over Bob Ross, waarbij hij een paper had geschreven over de video’s van Bob
Ross. Er ontspon zich een gesprek waar manlief van genoot, over hoe hij altijd
Bob Ross keek na een avond stappen met de jongens, om weer een beetje tot rust
te komen. Hoe wij regelmatig tegen elkaar zeiden “Yeah, its a bird now” als er
een foutje gemaakt was en we hadden het opgelost. De jongen vond het helemaal
geweldig.
De rest van de dag moest ik hem "Dude" noemen. En Dude bleef erbij dat deze éne erkenning van zijn
kunstenaarsziel toch veel meer zei dan dat handwerkhoedje van mij… Met die grijns van hem..
Gekke t-shirts.
Ze liggen nog steeds in de kast. Keurig op de stapel. Hij hield zo van zijn t-shirts.
Ik van hem.
Zodoende kom ik vandaag tot de was, een boodschap, en twee
dutjes. En deze blog.
Ode aan Bob Ross.
Maar bovenal aan Bert. My one and only.
Die van alle foutjes vogels maakte.
