Ruinerwold en het ontbrekende vaantje
Dit jaar was hij er voor het eerst niet bij, mijn man.
Oldtimerdag Ruinerwold… vanaf 2011, het jaar nadat Bert zijn
droomauto had aangeschaft, waren wij erbij. Meestal met een serie andere
Mercedessen, want hij had al snel contacten met andere Mercedes liefhebbers. Zijn
eerste meeting was bij Marco Kraan, waar hij meteen Engelsman Nik Greene uit
Frankrijk ontmoette. Nik had die W126 500 SEL, die Bert ook wilde kopen. Ze
waren meteen dikke vrienden.
De liefde voor auto’s is Bert met de paplepel ingegoten. Toen zijn vader wist dat zijn eerste kind een zoon was, kocht hij een Ferrari voor hem. Hij leerde wat later dat ook het onderhoud erbij hoorde 😊
In zijn puberteit had hij twee droomauto’s op posters aan de
muur van zijn kamertje. Een Lamborghini Countagh (die uit Miami Vice) èn een
Mercedes W 126.
Hij groeide al snel op en uit, in die puberteit. Hij paste
lang niet in alle auto’s en hij realiseerde zich dat die Lamborghini het
wel niet zou worden…
Toen hij rond 2007, 2008, over de aanschaf van een oldtimer begon, was ik benieuwd. Zelf ook behept met het oldtimervirus, aangestoken door de Snoek die mijn vader voor zijn werk had gereden, vond ik die Mercedes die hij me liet zien erg chic. We spraken af dat het zijn hobby was, en dat hij dus ook moest zorgen voor voldoende geld voor aanschaf èn onderhoud… want handige handjes had hij niet echt…
Toen die bak er was… de man was de koning te rijk. En
eerlijk is eerlijk, ik ook. Het heerlijke V8 geluid, niet te evenaren toch.
We reden met de club overal heen. Een bezoek aan Stuttgart,
het Mercedesmuseum bijvoorbeeld.
De oldtimerdag in Ruinerwold bezochten we dan voor het eerst in 2011. En we waren volkomen verkocht. De sfeer, de auto’s, de toertocht met mensen langs de berm, alles even leuk. We verheugden ons elk jaar weer. Hij had bewondering voor hoe “ze” het regelden: “Het hele dorp moet wel meedoen”, zei hij, “als je ziet hoeveel mensen er op de been zijn, en dan degenen die je niet ziet maar wel hard werken!”
Door de auto kwam hij nog eens ergens. Zijn vriend Nik vroeg
of hij met hem mee wilde om voor hem te vertalen in de museale archieven: Nik
was bezig met een boek over “das Auto” en hij sprak geen Duits… Bert kwam er
razend enthousiast van terug. Later was er een nog geweldiger weekeinde waarin
Nik de ontwerper van “das Auto” mocht interviewen: Bruno Sacco! Bert mocht mee.
In 2023 hoorden we, nèt voor de oldtimerdag, dat het rare vlekje op zijn voetzool een acraal melanoom was. Het moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Het liefst meteen. Maar ja… hij wilde wel naar Ruinerwold. De dinsdag daarna was de eerste operatie. Er volgden nog twee, en het leek goed te gaan. Een half jaar heeft hij aan conditie gewerkt, ondersteund door immuuntherapie. We waren hoopvol. In 2024, weer voor de oldtimerdag, kwam het terug. Hij had een raar bultje op zijn enkel gezien, en er kwamen er snel meer bij. Hij had pijn, die dag in Ruinerwold. Maar met een paar paracetamol had hij het toch erg naar zijn zin.
Het ging daarna heel snel verkeerd. Eind oktober bracht ik hem voor een petscan naar het ziekenhuis, en hij is niet meer thuis geweest. Vier weken later was hij uit de tijd.
Ik hield de auto, onze Grijze Dame. Ze staat nu op mijn
naam. Ik kreeg als opdracht van hem mee dat ik er nieuwe herinneringen mee
moest maken. Dat doe ik. Tripjes naar familie, met familie, het maakt me echt
gelukkig.
Ik gaf me op voor de oldtimerdag. In de voorbereiding de
auto poetsen, aftanken, en zorgen dat alle vaantjes klaarlagen voor de
hoedenplank. Dat deed Bert ook altijd. Tot mijn verbazing zag ik dat 2024
ontbrak. Echt gek. Hij haalde ze altijd, juist omdat hij dat zo leuk vond, op
de hoedenplank. Ik dacht, hij heeft vast pijn gehad of het was hem te ver
lopen. Ik vond het akelig.
Terwijl we het dorp inreden, met een groep Mercedessen op
rij, was het er weer: het enthousiasme van altijd. Het veld op, de auto netjes
neerzetten, de matjes netjes leggen en de kussens op de stoelen, de
Wackeldackel rechtop, en de vaantjes eromheen… toch jammer…
Maar ik dacht, weet je wat, ik ga straks vragen of ze er nog
eentje hebben bij de organisatie.
Dat deed ik. Bij het aanmelden vroeg ik het aan Claudia, die
mijn gegevens noteerde en haar best ging doen. Zo lief, dacht ik!
Ik stond in de hamburgerrij toen ze ik zag dat ze gebeld
had. Gauw terugbellen en echt. Ze had er een voor me. Van een vriend, die er
toch niks mee deed… Ze kwam hem nog brengen ook.
Naast met Claudia, had ik er ondertussen ook met andere
mensen over gesproken. Mensen die kwamen kijken bij onze mooie auto, de
gordijntjes erin, de kussens. Een mevrouw kwam later terug en vroeg mijn
telefoonnummer want, zei ze, ik heb dat vaantje nog wel liggen en jij mag hem
hebben…
Wat ik niet wist, was dat een van onze Mercedesvrienden de
zijne voor mij had meegenomen… Hij vertelde het pas toen ik het vaantje van
Claudia liet zien…
Ik vind het iedere keer weer geweldig, oldtimerdag
Ruinerwold.
Door Claudia’s actie heb ik de vaantjes compleet. Geen ‘gat’
tussen de vaantjes.
Ik vind het tekenend voor de oldtimerdag Ruinerwold. Al die
geweldige vrijwilligers, die kan ik niet persoonlijk bedanken.
Claudia wel. Je hebt mijn dag gemaakt meid. Dankjewel.
