Mistig, koud, en stil. / Misty, cold and quiet...

Al een paar dagen ben ik met de "zwart-wit-uitdaging" bezig: je plaatst op Facebook foto's in zwart-wit, er mogen geen mensen opstaan, en je nomineert elke dag iemand om het ook te gaan doen.
Je doet het een week.

For a few days now I am joining the "black-and-white-challenge" on Facebook. You post pics in black and white, no persons on it, and you nominate people to join. one every day.
It takes a week.

Ik vind dat leuk, zulke uitdagingen.
Ik houd van foto's maken, en zwart-witfoto's hebben een hele eigen schoonheid.

I like these challenges.
I love to make photos, and black-and-white photos have their very own beauty.

Maar vandaag kom ik er niet toe. Ik schuif even een daggie door.
Vandaag is het te grijs om mij heen.
Ik denk steeds aan dat liedje van Lohues:

But today it does'nt work. I'm skipping today.
Its just too grey around me.
It reminds me of the song from Daniel Lohues (not in English; not even in Dutch: its my native language Drents!)

Ik moet ook steeds denken aan wat mensen om mij heen meemaken.
Er is veel verdriet: werksituaties, verwachtingen die niet uitkomen, zorgen over kinderen, er is gemis, zorg over ouders, en dan de gesprekken over is wat ik maak/ is wie ik ben wel goed genoeg.
Er is zoveel onrecht.
Er is zoveel zwart-wit en veel te veel grijs.

I also keep thinking about what happens to people around me.
There is a lot of sadness: worksituations; unfullfilled expactations, people suffer because their kids suffer, there are people missing people, people who suffer about their parents, and then those conversations about is what I make/ is who I am good enough.
So much injustice.
There is so much black and white and way too much grey.

Maar ik denk ook heel veel aan liefde.
Ik maak hartjes: voor een nieuw prachtig klein kindje, en om te laten zien dat ik van mensen houd.
Ik maak ze heel kleurrijk: het kan niet gekleurd genoeg.
Kijk maar:

I also think a lot about love.
I make little hearts: for a brandnew beautiful small baby; and to show I love people.
I make them very colorfull: no such thing as too much color whem it comes to love...
Look: 

Ik lees in de nieuwe van Dan Brown "Oorsprong" de interessante theorie dat we ontstaan vanuit het doorgeven en verspreiden van energie.
Dat liefde niet beperkt is; dat het een bron is waar we de diepte niet van kennen...

In the new Dan Brown book I read about the interesting theory that we come from spreading energy.
That love has no limits; that it is a source from which depth we have no idea.

Nee, er is geen gerechtigheid. Onrecht, pijn, verdriet, gemis, ziekte, gemene mensen, het bestaat.
Daar moeten we het mee doen.
Het leven is nooit alleen maar geluk. Soms doet het zeer.
Vandaar vandaag geen zwart-wit, geen grijs.
Daar hebben we genoeg van om ons heen.
Ik doe vandaag aan verspreiden van kleur.

No, there is no justice. Pain, sadness, missing, diseases, mean people, they exist.
We have to deal with that.
Life is never just happiness. Sometimes it hurts.
So today no black and whote, no grey.
We have enough off that around us.
Today I choose to spread some color.