Bij bijna alle cliënten loop ik er dit jaar tegenaan: de
decemberstress.
Allemaal moe, de controle kwijt, paniekaanvallen of hele
korte lontjes.
De ene omdat net de kat is gestorven, en de rest er niet
meer bij kan. De ander omdat er naast Sint en Kerst ook nog een puber jarig is.
Weer eentje omdat ze met wintersport gaat met een groep vrienden en ze nu al
weet dat ze grenzen moet gaan aangeven. Terwijl ze nog bij moet komen van een
reorganisatie op het werk. Bij een andere dame nog net voor mijn kerstvakantie
het keukentafelgesprek voor de verlenging van de beschikking.
En dan hebben we het nog niet eens over de al dan niet
verplichte kerstdinertjes.
Allemaal extra spanning.
Wat ik het ergste vind, is dat ze zich allemaal zo alleen
voelen in hun stress. Ze hebben het gevoel het allemaal alleen te moeten doen.
Stuk voor stuk schieten ze terug in vertrouwde overlevingsoperandi.
Ik luister. En spiegel.
Ik vraag “wat heb jij nodig om je minder alleen te voelen?”
Een vage blik, soms tranen. Het nadenkhoofd.
De meesten hebben wat meer nodig: het nadenkhoofd zit vol.
De tranen hoog.
“Zouden je man, je kinderen misschien kunnen helpen?”
Een iets minder vage blik. Wel wat verbazing hier en daar.
“O. Die had ik zelf kunnen bedenken, toch?”
“Die had je ook zelf bedacht, als je niet zo gestresst was
en je hoofd niet zo vol was. Weet je nog hoe je het dit voorjaar deed, richting
de voorbereiding van de vakantie?”
“Ja. Samen.”
“Zou dat nu weer kunnen? Even samen overleggen?”
We hebben het bij een aantal over de betekenis van kerst,
het terugkijken en het vooruitblikken.
Het bij elkaar in een kamer zijn is soms teveel, maar samen
in huis zijn, dat is fijn.
Weten dat de ander er is, en te bereiken wanneer nodig.
Wat kan je partner voor jou doen in deze tijd? Wat kunnen de
kinderen doen? En wat kan jij?
Probeer de verbinding te vinden samen. Kom er maar uit, dat
lukt je wel, je hebt het eerder gedaan.
Aangeven wat je wel kunt, maar ook aangeven waar je hulp bij
nodig hebt.
Samen doen. Dat is verbinding.
Na de gesprekken krijg ik appjes: Hilda, we hebben gepraat!
En hij gaat helpen!
Een belletje: ik vond het spannend maar de kinderen snappen
het en gaan de kerstkaarten doen.
Een mail: Hilda, we hebben de verbinding weer gevonden. We
gaan een date night doen
Achter mijn computer, in mijn fijne kantoortje, kijk ik zelf
terug.
Ons jaar was geen gemakkelijk jaar.
Zeker het laatste half jaar niet. Een van de eerste dingen
die ik aangaf bij mijn man was, als we maar in verbinding blijven. En dat
lukte.
En we kregen ook nog goed nieuws. Er is weer toekomst.
Vooruitkijkend, heb ik zin in een nieuw jaar.
Een jaar met om de 6 weken een behandeling voor mijn man.
Het gaat goedkomen.
Een jaar met nieuwe cliënten, waarin degene die ik al heb
steeds dieper durven gaan.
Een jaar waarin ik blijvend verbinding als kernwoord ga
hanteren.
Want het werkt…
