Hoe mooi kan het zijn...

 

Hoe mooi kan het zijn…

Drie heel verschillende mensen, die door een advertentie in de krant familie worden.

Drie mensen met een verbindende passie…

 

Ruim een jaar geleden zaten Peter, Paula en ik voor het eerst met Sophie van Stadsmuseum Harderwijk om tafel.

Er volgde een jaar van intensief werken voor ons alle drie.

Nieuw werk, nieuwe ontdekkingen, inspirerende gesprekken samen.

 

In dat jaar kwam vooral naar voren dat onze passie verder gaat dan dat: we hebben alle drie diepe behoefte aan creëren. Om te vertellen wat er in ons leeft, waar we mee bezig zijn.

Elk het eigen pad volgend, kwam die behoefte steeds scherper naar voren.

Spelen, werken, en vechten met tijd.

In de jonge gezinnen van Peter en Paula met  tijd en ruimte. Waar maak je je werk? In de woonkamer, in de tuin, op de slaapkamer, en vooral tussen de bedrijven door.

In ons huis is ruimte geen probleem, ik neem gewoon alle verdiepingen in beslag!

 

Tijd is weer wat anders.

In onze prachtige vakantie had ik elke dag tijd voor een klein werk, samengevoegd in een artbook. Het bracht mij zoveel energie. Spelen. Experimenteren. Heerlijk.

In de herfst maakte ik ecoprints. Toen ik nog in Zeewolde woonde ging ik in de herfst in de Hortus hier vlakbij kijken of de ginkgo al goud kleurde. Hoe blij denken jullie dat ik ben, dat achterburen van ons nieuwe huis in Ommen er eentje hebben …  het blad danst door onze tuin.

Net als dat van Japanse es, dat mooie feeërieke blad.

Met roest en stoom, naaimachine, kraaltjes, walnoteninkt, goudverf en zijde werkte ik aan mijn eigen magie van drie.

 

Daarna kwam een oud thema terug: “Sterk als de dood is de liefde”. Verstilde stukjes uit oud werk hielpen mij om weer bij mijzelf te komen.

En eindelijk kon ik jasjes maken: jaren terug beloofde ik mijzelf om voor dat lieve echtpaar een herinneringsjasje te maken. Vuur en aarde, Wim en Loes. Voor altijd met elkaar verbonden.

Met elkaar, met mij, met Ida Gerhardt. Dichtregels uit De Gestorvene zijn terug te vinden op hun jasje.

Het andere jasje, lucht en water, is puur voor mijn eigen genoegen gemaakt.

Lekker met de hand, een nieuw model, fijn spelen en borduren.

Hoe mooi kan het zijn…

Dat je alle drie merkt hoe eng het kan zijn om door je handen heen te verwoorden wat je voelt.

Het mankeert mij niet aan woorden, maar dat geldt niet voor iedereen.

En trouwens, wat er in mijn ziel gebeurt giet ik echt niet zomaar in woorden… Dat stroomt door mijn handen in mijn werk.

Het voorbereidende werk was soms echt superspannend: werkt het materiaal mee?

Kan ik uitdrukken wat ik wil?

Waar brengt dit werk mij?

Het proces alleen al is van groot belang. Natuurlijk is het eindproduct mooi, maar dat onweerstaanbare proces van doen…

 

Dat merken wij alle drie. Ons werk heeft lagen. Na de eerste blik, de tweede, en meer.

Het ene werk komt onmiddellijk binnen, bij het andere denk je, wat is dat?

Neem de tijd om te kijken, waar te nemen met meer dan je ogen.

Waar werkt het samen? Waar ontstaat het?

 

Hoe mooi kan het zijn?

Ik zou zeggen, ga maar kijken in Stadsmuseum Harderwijk

Ontdek de schoonheid, zoek naar het proces, en kijk waar je geraakt wordt…

Door “De magie van drie”!