Vuur...

 Vuur...

Ze heeft er last van.

Al meer dan 60 jaar. Verdriet, woede, verraad. Niet gezien zijn, voorbij gekeken worden, in dienst staan van anderen. 

Triggers die lang onbewust dwars zaten komen langzaam aan het licht. Door vragen te stellen, het levensverhaal door te lopen, door systemisch te kijken. Door therapie. 

De oneerlijkheid van het leven: ik besta bij gratie van voorwaardelijkheid. Niet om wie ik ben. Niet om wat ik kan. 

De symbiose met de ouders: los willen maken maar ze toch nodig hebben, daarin verraden worden. Bij het ouder worden van de ouders steeds meer zien hoe de een de ander beperkt, en daar niets aan kunnen doen. Dit triggert weer het eigen verdriet van het voorbije huwelijk. De machteloosheid van dit lijden; het zo graag anders willen maar niet weten hoe.

Ze wil zo graag haar liefde aan haar moeder laten zien, maar dat wakkert de angst aan voor de manipulaties die daar onherroepelijk bij horen. 

Ze wil zo graag haar verdriet en haar woede kunnen bespreken met de ouders: maar ook dat gaat niet. Niet meer: ze weet dat aan de andere kant niet ontvangen kan worden. Dat ze ondertussen te oud, te kwetsbaar zijn. 

Zo zaten we vanmorgen samen het verdriet aan te kijken.

Hoe kun je je eigen gevoelens van verdriet, woede en de gevolgen van een levenlang verraad kwijt raken en voor jezelf een nieuwe start maken?

De tranen liepen over haar gezicht. Nog een kopje thee? Ja. 

In de keuken dacht ik, we hebben symbolen nodig. Een nieuwe vorm. Niet meer alleen het praten, maar een actieve vorm om het oude en het nare te erkennen en "weg te sturen". Het lichte, het warme aandacht te geven en naar voren te halen. 

Meer dan 60 jaren. Door het vuur voor anderen, steeds geven, en zelf te weinig licht en warmte ontvangen. 

Vuur.

Wat dacht je ervan om voor elk van jouw levensjaren, plus één voor de tijd dat jij verwacht werd, een waxinelichtje te nemen. Elke avond steek je er eentje aan, met aandacht. Elke avond één naar triggerding, maar ook elke avond een fijne gebeurtenis aankijken. Wat naar is gaat door het vuur, wat fijn is wordt extra verwarmd en verlicht. 

Ze keek mij aan en huilde. Ja. Zei ze. Dat ga ik doen. Zo kom ik aan het licht. 

Ze heeft zoveel meegemaakt in haar lange leven, dat het niet in één keer weggetoverd kan worden. Stap voor stap, meer dan 60 avonden lang, een rustmoment en aandacht voor vuur en licht. 

Ze vertrok uitgeput maar opgelucht. Hier had ze lang naar gezocht.

Ik kreeg net een appje. 

Met een foto, van meer dan 60 waxinelichtjes. 

Hoe mooi kan het zijn...

 

Hoe mooi kan het zijn…

Drie heel verschillende mensen, die door een advertentie in de krant familie worden.

Drie mensen met een verbindende passie…

 

Ruim een jaar geleden zaten Peter, Paula en ik voor het eerst met Sophie van Stadsmuseum Harderwijk om tafel.

Er volgde een jaar van intensief werken voor ons alle drie.

Nieuw werk, nieuwe ontdekkingen, inspirerende gesprekken samen.

 

In dat jaar kwam vooral naar voren dat onze passie verder gaat dan dat: we hebben alle drie diepe behoefte aan creëren. Om te vertellen wat er in ons leeft, waar we mee bezig zijn.

Elk het eigen pad volgend, kwam die behoefte steeds scherper naar voren.

Spelen, werken, en vechten met tijd.

In de jonge gezinnen van Peter en Paula met  tijd en ruimte. Waar maak je je werk? In de woonkamer, in de tuin, op de slaapkamer, en vooral tussen de bedrijven door.

In ons huis is ruimte geen probleem, ik neem gewoon alle verdiepingen in beslag!

 

Tijd is weer wat anders.

In onze prachtige vakantie had ik elke dag tijd voor een klein werk, samengevoegd in een artbook. Het bracht mij zoveel energie. Spelen. Experimenteren. Heerlijk.

In de herfst maakte ik ecoprints. Toen ik nog in Zeewolde woonde ging ik in de herfst in de Hortus hier vlakbij kijken of de ginkgo al goud kleurde. Hoe blij denken jullie dat ik ben, dat achterburen van ons nieuwe huis in Ommen er eentje hebben …  het blad danst door onze tuin.

Net als dat van Japanse es, dat mooie feeërieke blad.

Met roest en stoom, naaimachine, kraaltjes, walnoteninkt, goudverf en zijde werkte ik aan mijn eigen magie van drie.

 

Daarna kwam een oud thema terug: “Sterk als de dood is de liefde”. Verstilde stukjes uit oud werk hielpen mij om weer bij mijzelf te komen.

En eindelijk kon ik jasjes maken: jaren terug beloofde ik mijzelf om voor dat lieve echtpaar een herinneringsjasje te maken. Vuur en aarde, Wim en Loes. Voor altijd met elkaar verbonden.

Met elkaar, met mij, met Ida Gerhardt. Dichtregels uit De Gestorvene zijn terug te vinden op hun jasje.

Het andere jasje, lucht en water, is puur voor mijn eigen genoegen gemaakt.

Lekker met de hand, een nieuw model, fijn spelen en borduren.

Hoe mooi kan het zijn…

Dat je alle drie merkt hoe eng het kan zijn om door je handen heen te verwoorden wat je voelt.

Het mankeert mij niet aan woorden, maar dat geldt niet voor iedereen.

En trouwens, wat er in mijn ziel gebeurt giet ik echt niet zomaar in woorden… Dat stroomt door mijn handen in mijn werk.

Het voorbereidende werk was soms echt superspannend: werkt het materiaal mee?

Kan ik uitdrukken wat ik wil?

Waar brengt dit werk mij?

Het proces alleen al is van groot belang. Natuurlijk is het eindproduct mooi, maar dat onweerstaanbare proces van doen…

 

Dat merken wij alle drie. Ons werk heeft lagen. Na de eerste blik, de tweede, en meer.

Het ene werk komt onmiddellijk binnen, bij het andere denk je, wat is dat?

Neem de tijd om te kijken, waar te nemen met meer dan je ogen.

Waar werkt het samen? Waar ontstaat het?

 

Hoe mooi kan het zijn?

Ik zou zeggen, ga maar kijken in Stadsmuseum Harderwijk

Ontdek de schoonheid, zoek naar het proces, en kijk waar je geraakt wordt…

Door “De magie van drie”!