donderdag 18 februari 2021

Bloasmuziek

 Ach. Soms moet je even uitblazen.

Even datgene van binnen eruit.

Ik doe vandaag even beiden.

Want ik heb er genoeg van.

Van voor en tegen, avondklok, vaccineren, wappies en flappies. 

Bert heeft het ook. 


Dus mopperen we even tegen elkaar aan. 

We ventileren onze onlustgevoelens, Bert en ik, en dat is goed om te doen.  

Wat zouden we graag...

Ik zo graag even naar mijn Utrecht, even een museum, even dag zeggen en een knuffel bij Maria van Carol Cox brengen, mooie lappies kijken, mijn mooie Dom begroeten, een broodje Mario eten en wat shoppen. 



Bert zou zo graag een terrasje. Een daggie Amsterdam. Lopen tot je zere voeten krijgt, hapje eten, Rijksmuseum.

We zouden zo graag een BBQ in de tuin, gezellig het huis vol met vrienden. 

En ach, reizen. 



Maar goed. Een dikke knuffel en weer boven aan het werk. 

Ik doe een beetje dit, een beetje dat. 

Urenstaatje, mail, voorbereiden, beetje lezen.


En merk dat ik behoefte heb aan nog wat extra blazen.

Dus zoek ik.

Naar muziek.

En wat blijkt?

Ik zoek vooral naar muziek waarin zo'n toetertje klinkt.

Ik begin met Kyteman

De eerste keer dat ik dit hoorde, tranen met tuiten. En nog, zo mijn hart in, deze muziek. 

Dat mooie filmpje ook. 


Het 2e stuk dat ik mezelf geef begint ook met een groep blazers...

Dog Breath and Uncle Meat 

De eerste keer dat ik dit hoorde, tranen met tuiten. En nog, ook deze muziek, zo mijn hart in. 

Alleen al die mooie kop van Zappa...


Ach, nog eentje dan.

Het vat het samen: het blaast me omver. 

Maar dan in het Limburgs van Gé Reinders: Bloasmuziek...

Het neemt me mee.


Ik voel me al beter.

Het werk roept. 

Ik ga beginnen. 

Dankjewel, muziekmakers. 

dinsdag 9 februari 2021

Inspiratie/ Inspiration

 Toen ik de telefoon uitzette vanmorgen dacht ik aan dit lied: Inspiratie van Mathilde Santing. De eerste regel: Hoe komt een idee ooit tot stand?

Hoe kwam dit project tot stand? Waardoor ik nu vanmorgen even uitzicht op het prachtige zonnige Lesbos had?

En zij op mijn koude witte achtertuin?

When I closed down my phone this morning I thought about this song: Inspiratie by Dutch singer Mathilde Santing. That first sentence: How does an idea ever appear? 

How did this project appear? How did I this morning saw the view on beautiful and sunny Lesvos? And they saw my view, my very cold white backyard?

Onze Soroptimistengroep kreeg een verzoek van Movement on the Ground: konden wij een bijdrage leveren voor wat voorzieningen in kamp Moria?  Dat wilden wij wel: maar dan graag geoormerkt voor vrouwen en meisjes. Dat kon. Van onze bijdrage werd verlichting aangeschaft voor de toiletgebouwen voor vrouwen, zodat ze veiliger waren. 

Our Soroptimistgroup got a request from Movement on the Ground: could we contribute something for some facilities in camp Moria? We were willing to do that, but we asked if the money could be earmarked for women and girls. That was no problem. With our contribution they installed lighting towards the toiletbuildings for women. With that, it was saver for women and girls. 

Toen kwamen de branden . Weet je het nog? Er werd opnieuw een beroep op ons gedaan. Met ons geld werd een bijdrage geleverd aan het naaiatelier voor de vrouwen. 

En daar werd ik door geraakt. 

Wat een prachtig doel: kleding herstellen, leren naaien, samenwerken en een bezigheid die, weet ik, helend werkt. 

Then came the wildfires. Remember? We got another plead for contributions. With this money a contribution was made to the sewing workshop for the women.

And that just hit my heart.

What a wonderful goal: reparing clothes, to learn sewing, working together and an activity that I know is healing. 

Waar ik word geraakt ontstaat het, inspiratie. Ik dacht, misschien kunnen ze wel een goeie naaimachine gebruiken. Ik had er namelijk nog eentje die ik niet meer gebruikte. Ik vroeg het aan Lonneke, en dat was een hit. Margriet, mijn collega-soroptimist, stelde voor om te vragen of ze nog meer spullen konden gebruiken. Inspiratie...

Lonneke vroeg aan haar collega die op Lesbos werkt waar de vrouwen behoefte aan hadden, gaf het aan ons door en we startten de actie

En wat een succes!!! Twee grote pallets en nog wat extra vol. Naaimachines, lockmachines, stoffen, garen, scharen, wol en naalden om te breien, borduurgarens, ritsen, knopen, naalden voor de machines. 

When I get hit in my heart it emerges: inspiration. I thought, maybe they can use a good sewingmachine. I had one I didn't use anymore. I asked Lonneke, and she was happy. Margriet, my co-Soroptimist, suggested we asked if they could use more equipment. Inspiration...

Lonneke asked her co-worker from Lesbos, who works with the women, what they needed, told us, and we started our project

What an overwhelming succes! Two big pallets and some more. Sewingmachines, lockmachines, fabric, yarn, scissors, wool and needles to knit, embroidery yarns, zippers, buttons and needles for the machines. 


Terwijl wij nog aan het bekomen waren van de overweldigende reacties, het rondrijden, het in- en overpakken en de bijkomende PR werd op Lesbos heel hard gewerkt. 

While we were re-emergencing from the overwhelming reactions, the driving around to pick stuff up, packing and the PR, those women on Lesbos worked hard. 

Via Lonneke kwam er een nieuwe vraag: konden wij meedenken met het opzetten van het trainingsprogramma voor de vrouwen in het naaiatelier? 
Ja hoor. LEUK!!!

Ik kreeg het concept opgestuurd, en vanmorgen sprak ik met Tirza en haar collega Sophie. 
Wat een inspirerend gesprek was dat. Die twee jonge vrouwen die daar programma's uitvoeren, ik heb bewondering voor ze. Ze brengen licht, hoop en perspectief. 

Through Lonneke we got a new question: were we able to think along with the concept of the sewinglessons for the women? 
Yes. Off course!

I got the concept in my mail, and this morning I spoke with Tirza and her co-worker Sophie. Ehat an inspiring conversation! Those two women that coordinate programmes there, I admire them. They bring light, hope and perspective. 

Het motto van Movement on the Ground, vertelden ze, is 'work and heal".
Het motto van Soroptimisten is het verbeteren van de rechten, de positie en het leven van vrouwen en meisjes.
Het komt allemaal samen in het naaiatelier en het trainingsprogramma van Tirza en Sophie. 

Ik kon ze van wat tips voorzien, ze vertellen van de invloed van kleur op ons bestaan, de onderzoeken rondom op een creatieve manier werken met je handen en helen. 

The Movement on the Ground-motto is "Work and heal"told Tirza and Sophie. 
The Soroptimisten-motto is to improve rights, position and life off women and girls. 
It all comes together in the sewing workshop and in the program Tirza and Sophie made. 

I was able to give some tips and tricks, tell them about the influence of color on our existence, and about the researches done around working in a creative way with your hands and healing. 

Heb je dat weleens, zo'n moment waarop jouw eigen leven-puzzelstukjes samenvallen met een groter geheel? Dat jij, met jouw opgedane kennis, levens- en werkervaring ergens op de wereld iets kan toevoegen?
Het bood mij een diep gevoel van zin, van inspiratie. En vreugde.

Dankjewel aan alle donateurs, aan mijn collega-Soroptimisten, aan Lonneke, Tirza en Sophie!

Do you know that feeling, those moments where the pieces of your life-puzzle come together with the bigger picture? That you, with your knowledge, your life- and workexperience are able to add something somewhere in this world?
It offered me a deep feeling of sense. Inspiration, and joy. 

A big thank you to everybody who donated, to my co-Soroptimists, to Lonneke, Tirza and Sophie!

#hildaishappy #andverythankful #movementontheground #soroptimist 





maandag 1 februari 2021

Fragmenten

In mijn werk als vaktechnisch assessor voor de Jeugdzorg kom ik bijzondere mensen tegen.

Elke week een gesprek, elke week weer anders.

Elk heeft haar of zijn eigen motivatie om dit werk te gaan doen, en zodra die ogen gaan stralen weet je dat je die essentie hebt. De een heeft andere kwaliteiten dan de ander, maar allemaal hebben ze die.

Ik had vandaag een parel. 

Eentje met een achtergrond van heb-ik-jou-daar.

Maar daar gaat het niet over. Het gaat over de ontwikkeling van die ene mens, en over hoe daardoor kinderen helen en tot rust komen.

Het verhaal van die gebroken kinderen raakt mij bij tijden nog het meest. 

Alles komt voorbij. Meisjes uit een loverboycircuit, jongetjes die op hun 3e al de man in huis zijn omdat er geen volwassene bij hem woont. In naam wel, maar die grote mens is dat niet echt. Kindjes die bang zijn voor van alles. Jongeren met een enorme agressie in zich, die zonder thuis niet anders meer verwachten dan dat iedereen ze uitkotst.

En dan komen ze bij zo'n parel. 

Zo'n parel met geduld. Die ze door rust en structuur een kans geeft. Die zorgt voor therapie. Die een eind met ze gaat rijden omdat dat kind niet kan praten als ze tegenover je aan tafel zit. Maar zo onderweg, in een zoemende auto, in dat veilige coconnetje, kan het zomaar af en toe wat zeggen. 

Ik had vanmiddag de behoefte om het in beeld te brengen wat ik had gehoord. 

Hier is een heel klein werkje: 7 x 7 cm. 


Het ruwe juteachtige stofje onderop. Het rafelt. Wat kant, vergeeld, want wat is zo'n kindje moe. Stukjes papier, een verzameling van trauma, diagnose, verwaarlozing bij elkaar. En daar bovenop zo'n parelmoeren knoopje. De dame die ik sprak, verbindt. Zij verbindt de fragmentjes van dat korte, moeilijke bestaan en zij maakt er een prachtig geheel van. Zij helpt het kind helen. 
De schoonheid van imperfectie: rafelrandjes, vergeeldheid, rommelige stukjes. Met een stralend knoopje. 

Ik zag op mijn werktafel nog meer 'rommel': restjes papier van het artjournal dat ik heb gemaakt voor een lieve vriendin. Strookjes van een centimeter breed. Waarom had ik ze eigenlijk bewaard?

Om dit te maken, denk ik:


Dit werk is gemaakt van alleen maar 'rommel': dat ruwe ondergrondstofje is van een zakje waar ik een cadeautje in had gekregen. Ik vond de stof mooi, ik dacht dat ik dat wel kon gebruiken. De randjes had ik eraf gescheurd. Wie bewaart dat nou? Nou ja. Ik.

Ik naaide de gescheurde stukjes papier op de stof, met er bovenop een gouden kraaltje. Op een rijtje. Daarnaast zo'n afgescheurd randje. Ook met gouden kraaltjes. 
Elk stukje papier een levensfragmentje, gescheurd, ogenschijnlijk waardeloos, maar die parel van vanmorgen laat het fragmentje schitteren met een klein kraaltje goud. 
De rafelrandjes, de gescheurde strookjes, niks waard. 
Dat kinderleven, gescheurde, gerafelde fragmentjes. 
Maar in ritme, in rust, met een gouden kraaltje erop, maakt zij het mooi.
De schoonheid van imperfectie.

Mijn taak is het naar boven halen van het helende, verbindende vermogen.
Het benoemen en beschrijven van kwaliteit.
Dat kan ik ook best hoor, daar niet van.

Maar soms moet ik het even in beeld doen.
Zodat je het ook ziet. 
Want dan ben ik geraakt, door die ene, prachtige mens.