donderdag 5 december 2019

terugblik

Terugblik


December.
Het is voor mij bij tijden een cruciale maand.
20 jaar terug in december werd ik voor het eerst van mijn leven tante.
Bram werd geboren.
Wat heeft die (ondertussen boom van een kerel) voor een hoop vreugde gezorgd!

19 jaar terug gingen Bert en ik samenwonen.
Een goeie week voor kerst leenden we de bus van mijn broer en verhuisden we mij, mijn boeken en Tijger naar Zeewolde.
De maandag na dat weekeinde begon ik bij mijn nieuwe werk op AZC Zeewolde; en viel daar middenin een arbeidsconflict dat "mijn" afdeling had met de leidinggevende.
Vanuit het warme Emmen, waar iedereen mij kende, naar Zeewolde.
Ik kende alleen Bert.
Wat verlangde ik naar mijn eigen Super De Boer, waar ze me kenden.
Bij de Albert Heijn hier in het dorp was het anders.

Gelukkig leerde ik al gauw mensen kennen.
Joke, waarvan ik NU nog weet wat ze die eerste maandagmorgen in december aanhad, is nog steeds een goeie vriendin.

Trouwens, ook in november gebeuren er soms prachtige dingen: vijftien jaar terug werd Esther geboren!
Dat werd alleen maar overtroffen door de geboorte van Rien in mei, acht jaar terug...

Zes jaar terug, ik werkte al een poos voor Humanitas, werd op deze dag mijn leidinggevende ontslagen. Vanwege onder andere mijn verhaal en de bewijzen die ik kon leveren.
Op Facebook zie ik bij de herinneringen dat ik weliswaar enorm opgelucht was, maar dat ik me ook realiseerde dat in deze situatie niemand de winnaar was.
Uitgeput dacht ik; 14 dagen kerstvakantie en dan kan ik er weer tegenaan.
Maar toen begon het pas.
Een enorme burnout die ruim een jaar duurde was het gevolg.

Gelukkig trof ik ook in die periode weer geweldige mensen.
Mark en Tiny werkten samen om het voor mij zo gemakkelijk mogelijk te maken.
Tijdens mijn reïntegratie letten Tiny en Doeko op me, zodat ik stap voor stap de moed kon pakken om vijf jaar terug, eind december, jawel, voor het eerst mijn vrijwilligers weer te ontmoeten.
Astrid zorgde al die tijd voor mijn project.

Vier jaar terug eind december kreeg ik mijn gastric bypass.
Gek, dat je denkt dat dat een fysieke operatie is...
Je doet het om te stoppen met groeien.
OK, ik viel af.
Maar ik groeide ook...

Daardoor was het twee jaar terug tijd om bij Humanitas te vertrekken.
Dankzij Nathanya en Ton kon ik opstaan, en gaan, een nieuwe tijd tegemoet met Stof tot Nadenken.
Ik kreeg een daverend afscheid van heel veel lieve mensen die ik in die twaalf jaar Humanitas Home-Start in Lelystad had leren kennen.

In de twee jaar tijd daarna is Stof tot Nadenken uitgegroeid.
En ik ook.
Ingehuurd door EVC Vigor heb ik me in een jaar tijd mogen ontwikkelen tot een vakkundig assessor en ben ik inmiddels voorzitter van de vakgroep Jeugd.
Door een bedrijf in Dronten word ik ingehuurd als "coach on the job".
Met enige regelmaat geef ik trainingen.

Daarnaast zijn er de gezellige workshops die ik mag geven: bij Carol Cox in Utrecht, hier thuis, met gastdocenten als Tiny (ja! diezelfde!) of Hester.




Ik maak mooie dingen. Nog niet genoeg naar mijn zin, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat zich gaat ontwikkelen. Ideeën genoeg...

Van waar ik vandaan kom, tot waar ik nu sta; waar ik vooral dankbaar voor ben zijn die mensen die ik op mijn pad krijg als ik dat nodig heb.

De eerste ontmoeting in een donkere koude decembermaand met Joke. De steun van Mark, Tiny en Doeko. Nathanya en Ton die precies datgene boden waar ik behoefte aan had.

Ik kwam er niet voor naar de polder, voor al die veranderingen.
Ik kwam voor Bert. Ik dacht, we gaan gewoon gezellig samenwonen.

Geen moment had ik me kunnen voorstellen hoe het zou zijn.
Hoe het zou gaan.

Een hoop beleefd.
Domweg gelukkig zijn in de Dapperstraat.
Begrafenissen voorbereiden en bijwonen.
Nieuwe kinderen verwelkomen in de familie.
Nieuwe vrienden en vriendinnen verwelkomen in de familie en daarbuiten.
Aan de Grand Canyon staan.
In Mercedessen zitten.
Burnout van hem, burnout van mij.
Nieuwe ontwikkelingen.
Stof tot Nadenken.

Verdiepen, verbinden.

En onderaan de streep?
Domweg gelukkig in de Dapperstraat.
Met Bert.

#hildaishappy
#mazzelkontindedapperstraat





zaterdag 2 november 2019

Beware beware for those who care...

Beware beware for those who care...

Ik had ze weer fijn bij elkaar, mijn groepje sterke, inspirerende vrouwen.
Deze keer voor het eerst niet aan de keukentafel maar in mijn atelier.

Ons thema was deze keer: "Hulp. Hoe vraag je erom? Aan wie? Hoe onderga je hulp?"
Ik kwam erop doordat ik het afgelopen voorjaar, en door de zomer heen, steeds weer sterke vrouwen tegenkwam die hulp nodig hadden. Een heupoperatie, een hernia, mantelzorg, afnemende gezondheid, en, bij mijzelf, oplopende druk.

There they were again, my group of strong, inspiring women.
The first time in my new atelier instead of at my kitchentable.

Our theme was: "Help. How do you ask for it? To whom? How are you dealing with help?"
The theme accered to me because throughout spring and summer I kept meeting strong women with a need for help. Hip surgery, hernia, caretaking, deminishing health, and wit myself, ascending pressure.

Dus. Een stevige vraag.
In vorige blogs heb ik er meer aandacht aan besteed, en het was heerlijk om er samen over te praten.
Héél veel herkenning over de tafel heen.

So. One pushing question.
In previous blogs I already wrote about it, and it was a delight to share our thoughts about it.
A LOT of recognition on the table.

Bijna het eerste wat er boven tafel kwam was; je vraagt niet om hulp omdat je een ander niet wilt belasten. Onmiddellijk kwam een wedervraag: klopt dat? of is dat een prachtig, veredeld smoesje?
Hmm.
Zou het kunnen zijn dat je bang bent voor een "nee"? Stèl je voor, dat die ander nee zegt.
Dan wordt je diepste angst gerealiseerd: een afwijzing.

Almost the first thing that appeared: you don't ask for help, because you don't want to burden another person. Immediately followed by the next question: is that right? or is that just a pretty, refined little excuse?
Well.
Could it be that you are afraid to hear "no"? Just imagine the other person saying no.
Your deepest fear will be realised: a rejection.

Zijn wij daarom zo stoer? Zijn wij daarom zo onafhankelijk? Wij, die afgerekend hebben met het "lieve-meisjes-zorgen-voor-een-ander-syndroom"? Diep van binnen zijn we zomaar net als iedereen: bang om afgewezen te worden...

Is that why we are so strong? Is that why we are so independant? We, who dealed with the "good-girls-do-take-care-for-others-syndrom"? Deep inside we appear to be like everybody else... afraid to be rejected.
Als je vraagt, ben je kwetsbaar. En wij hebben als sterke vrouwen ook een mooi beeld van onszelf. Wij kunnen het zelf. En dat mag iedereen ook weten. Daarmee hebben we status gecreëerd, en wee aan ieder die die status ondersteboven schopt. Wij dachten van niet. Toch?

Asking for help makes you vulnerable. And we, as strong women, we have this pretty image about ourselves. We can do it on our own. And we make sure everybody knows just that. With that we created status, and woe to everyone who kicks that status upside down. We don't think so. Right?

We hebben die status zelf gecreëerd, en hebben er baat bij.
Je leeft naar die verwachting, die je hebt van jezelf, en die anderen van jou hebben.
Jij kunt het wel. Dat levert bewondering op, en dat gééft je toch een kick!

We created our own status, we benefit from it.
You live up to that expectation you created for yourself, and to the expactation other people have of you. Yes. You can. It offers admiration, and that is just the coolest ever.

En dan heb je pijn.
Die heup moet vervangen worden, je rug heeft blijvende schade opgelopen.
De mantelzorg drukt te zwaar, het leven is even teveel.
Je belandt plotseling in het ziekenhuis en daar is ie dan.

And there comes pain in your life.
You need to get that hip replaced, your back got chronical damage.
Caretaking is a huge burden, life overwhelmes you.
Or you find yourself suddenly in hospital, and yes. There it is.

Het grote spook: het verliezen van je onafhankelijkheid.
Het verlies van je autonomie.
Waar is je eigenwaarde?
Waar je kracht?

The big nightmare: losing your independance.
Losing your autonomy.
Where is your selfworth?
Where your strength?

Er komt een verhaal.
Eén van ons heeft gezorgd voor een man die niks zelf kon.
Hij kon niet lopen, niet eten, niet zelfstandig naar het toilet,alleen een pookje op zijn rolstoel bewegen met een scheefgegroeide hand.
Onze tafeldame had echter nog nooit zo'n autonoom iemand gezien. Ze heeft met ontzettend veel plezier en bewondering voor hem gezorgd.
Van hem leerde ze dat er autonomie bestaat, ook al heb je voor alles hulp nodig.

One of us tells a story.
She took care of a gentleman who couldn't do anything.
He could not walk, not eat, not go to the bathroom on his own. All he could do was move around a stick on his wheelchair with his crookedly grown hand.
Our friend, however, had never seen such an autonomous person. She took care for him with joy and admiration. He taught her that there is autonomy, even if you need help for everything.

Toen zij zelf heel lang moest liggen, dacht zij terug aan deze man.
Waar vind ik autonomie?
Wat ben ik waard?
Zij zag bij hem een essentiële kwaliteit om zichzelf te blijven. Niet: wat kan ik allemaal niet, maar: ik ben wie ik ben, en dat is meer dan alleen dat lijf. Véél meer.

When she had to lay down for an long period herself, she thought back to this man.
Where do I find autonomy?
What is my worth?
She saw in him an essential quality to be himself. Not: what is it that I can't, but: I am who I am, and that is SO much more than that body. Much more.

Goed.
Hoe dan?
Hoe vraag je dan zodanig om hulp dat je NIET die ongevraagde adviezen krijgt, of van die verhalen van "O ja, dat ken ik! Toen ik../ mijn buurvrouw had het ook..."

Alright then.
How?
How do you ask for help in such a way that you do NOT get all those unwanted advices, or those stories like "Yes, I know that! When I/ My neighbour had that too..."

Waar blijft jouw autonomie?
Waar je eigenwaarde?
Waar je kracht?
Moet je nou echt, naast je pijn, ook nog gaan aangeven dat de grens bereikt is?
Terwijl die ander dat natuurlijk goed bedoelt allemaal, en je wilt die ander niet belasten, en echt, ik kan het zelf wel?

Where do you find autonomy?
Where do you find selfworth?
Where your strength?
Do you really have to point out that you met your limits, while enduring that pain?
Where the other person means it well, and you don't want to be a burden, and really, I can do it myself?

Hoe dan wel?
We kwamen op concreet aangeven wat jouw behoefte is. Ik had er een prachtig voorbeeld van.
In mijn omgeving moest iemand een poos liggen vanwege ernstige rugklachten.
Zij richtte een app-groep op, en vroeg: "Wie kan voor me stofzuigen?" "Wie kan af en toe voor me koken?" "Wie wil mijn kinderen naar sport brengen?" En hulptroepen kwamen op die gerichte vragen af. Niemand hoefde iets te doen waar zij geen zin in had.
Voor deze lieve dame, die ook altijd klaarstaat voor anderen, doen we graag iets terug.
Wat ik vooral bewonderde was dat ze door de manier van vragen haar innerlijke kracht liet zien.
En OOK nog in staat was om haar tijd in bed in te zetten als nadenken over nieuw perspectief.

How else can you do it?
We came to a conclusion: tell very straight and clear what your needs are. I had this beautiful example. In my circle somebody had to lay in bed because of severe backproblems. She made a WhatsApp group and asked "Who can vacuum for me?" "Who can cook for me a few times?" "Who can drive my kids to their sports" Helptroops showed up to those clear questions. Nobody had to do anything they did not want to do.
For this dear friend, who is always there for other people, er love to do something back.
Whatt I admired above all, was that through the way of questioning she showed her inner strength. And, while laying there, she used her time to think about new perspective.

Het verrassende is, dat je met hulp vragen ook iets GEEFT.
Je geeft de ander de gelegenheid om iets terug te doen. Waarmee je laat zien dat je de ander zodanig respecteert en liefhebt dat jij in staat bent om je kwetsbaar op te stellen. Het verrijkt aan twee kanten.

The surprising thing is that with asking for help, you give, as well.
You give to the other person the opportunity to give back. With that you show that you respect and love the other person so much, that you are able to show vulnerability. It is truly enriching in two ways.



En ja.
Je moet van je voetstuk af.
Ook sterke vrouwen zijn soms kwetsbaar.
Of moeten geopereerd worden.
Of kunnen de druk van het leven even niet meer handelen.

And yes.
You have to come off your pedestral.
Even strong women can be vulnerable.
Or need surgery.
Or are just not able anymore to handle the pressure of life.

Een ander niet willen belasten klinkt dan prachtig.
Zo mooi. Zo sterk. Zo lief. Zo zorgzaam.
En zo dom.
Je vult in voor een ander.
En je doet jezelf tekort.

Not willing to burden another person sounds great.
So beautiful. So strong. So sweet. So caring.
And so silly.
You fill in for the other person what they think and feel.
And you hurt yourself.

Waar blijft jouw autonomie?
Waar je eigenwaarde?
Waar je kracht?

Where is your autonomy?
Where your selfworth?
Where your strength?

Die blijft in dat JIJ de vraag stelt.
JIJ bepaalt wat je vraagt en aan wie.
Krachtig en sterk is niet afhankelijk van je lijf.

It is where YOU are the one asking the question.
YOU are the one to decide what you ask and whom you ask.
Powerful and strong is not up to just your body.

Hulp nodig hebben, dat aangeven, EN in staat zijn je autonomie te bewaren.
Daar is jouw kracht.

Needing help, adressing that, AND be able to maintain your autonomy.
That is where your strength is. 



Lieve, stoere en kwetsbare groet,
loving, strong and vulnerable greetings!
Hilda




donderdag 3 oktober 2019

O ja. Is ook zo.

O ja...

ik heb een drukke week.
Veel verschillende dingen, druk weekeinde achter de rug en een druk weekeinde voor de boeg.

En ik had mijn moeder beloofd om deze week te komen.
Ik bel haar en maak een afspraak voor de komende week.

Halverwege de week zeg ik de afspraak voor vandaag af; dat rapport moet geschreven worden.
En morgen de Regiodag van het Quiltersgilde; nog even de losse draadjes opwinden, vastknopen, en een naald in elk van de 50 pakjes doen. Nog wat stofjes bij elkaar zoeken, nog even een brief naar mensen die zich laat hadden aangemeld.



Ik kreeg een rode kool en een flespompoen, dus maak ik vandaag tussen de bedrijven door Boeuf Bourguignon.
Voor bij de rode kool.
Die pompoensoep komt zaterdag dan wel.
Dat komt wel tussen het opnieuw indelen van mijn website met Bert en het reorganiseren van mijn werkzaamheden.
En de strijk. Ook nog.



Vrijdag na de Regiodag nog een afspraak met iemand.

Tijdens het schrijven van het rapport een appje: "Hilda, moeten we maandagavond nog wat meenemen?"
Oeps. De datum voor de artquiltgroep was 7 oktober in plaats van de 21e die in mijn eigen agenda stond.
En ik zou het voorbereiden.
Een monodrukcollageding.
Bij mij thuis.

Er sijpelt het één en ander door de mail heen: een bezwaar van een kandidaat, een mail van de krant waar ik nog even op moet reageren.
Een beetje nare mail van een mevrouw.
Een belletje van een collega.
Ze is blij dat ik de intervisies voor onze vakgroep ga regelen.

Zo gaan die weken soms als een waanzinnige sneltrein voorbij.

Ik vraag de dames van mijn virtuele keukentafel over vrijheid. Ik krijg er hele mooie verrassende antwoorden op.
Die verdwijnen naar mijn achterhoofd.

Vanmiddag rond 12 uur is het rapport af.
Ik maak de Boeuf Bourguignon zover dat het in de oven kan, ruim op, haal de pakjes voor de Regiodag vast naar beneden, oh, de vlinders voor Froukje niet vergeten!
Ruim het aanrecht op, doe de vaatwasser aan.

Koffie. In de zon? Even de zonnebril zoeken die ik al een week kwijt ben.
Natuurlijk, die ene tas.

Koffie. In de zon.
Stilte om me heen, en wat is dat heerlijk warm.
Ik zit met mijn okergele trui op het bankje, kijk naar de donkerrode druiven, drink mijn fijne kopje koffie.
Herfst.
In huis zingt Daniël Lohues.



Ik doe mijn ogen dicht en geniet.
Daniël verdwijnt, en ik ben in mijn hoofd even weer terug in Crozet, Virginia.
Bij het vuur.
Ik hoor Joel en Justin weer "Let it be" zingen.

O ja.
De wind steekt op, ineens regent het.
Vlug naar binnen.
Ik drink de rest van de koffie op, schrijf deze column.
Ik was het even vergeten.

Let it be.

Lieve groet voor jullie allemaal!
Hilda



zaterdag 7 september 2019

De stilte, de gesprekken, en het vuur. / The silence, the conversations, and the fire.

Ja, dat was een mooie opdracht aan mezelf, die van het vorige blog.
Ik moest maar eens wat gaan nadenken.
Over die vragen, waarvan ik voor sommigen het antwoord al wist, en die vragen die ik nog moest formuleren...

Yeah. Nice commision to myself, the one from the previous blog.
I should think for a while.
About those questions. Some where already answered; some I still had to put in words.

Nou. Dat ging anders dan ik dacht. 😁😉
Ik kocht een notitieboekje (echt he, dan heb je er thuis een serie liggen, mooi zelfgemaakt en al!) om daarin het een en ander te verwoorden.

Well. That went different than I thought.  😁😉
I bought a notebook (really, you've got a LOT of them, pretty self made ones and all...) to write things down.

Ik schreef mijn vragen op.
Wat zijn mijn behoeften?
Waar loop ik vast?
Wat kan weg?
Wat houd ik?
Wat heb ik nodig om het beter te gaan doen dan nu?
Wie kan ik om hulp vragen?

I wrote down my questions.
What are my needs?
Where do I meet "roadblocks"?
Wat can go?
What do I want to keep?
What do I need to do it better then I do now?
Who can I ask for help?

Het vloeide zo uit mijn pen.
Ik wist het wel.
Eigenlijk ging het heel eenvoudig.
Eenmaal zwart op wit was het duidelijk.
We reden door het land. We wandelden door steden en stadjes.
En geen gedachte werd er nog aan gewijd.



It just spat out of my pen.
I actually sort of knew it.
It was very simple.
Once black on white it was clear.
We drove through the country. We walked through towns and small cities.
And not one thought was spend anymore.

Een ontmoeting maakte weer wat los.
Wat oud zeer werd aangeraakt.
Een nacht slecht slapen, een nare droom.
Wat verdriet, wat pijn.
Maar bovenal de gedachte, dit doe ik niet.
Niet meer mijn bestaan, ik hoef er niet in mee.

A meeting with somebody loosened something again.
Some old pain was raked up.
A bad night, a bad dream.
Some sadness, some pain.
But above all the thought, I'm not doing this.
No longer my being, I do not need to go along.

Een andere dag bracht helderheid .
Een van de fijnste dagen. Je hebt ze soms.
Een.prachtig gesprek, een soort ontmoeting van zielen. Dat heelt.
Dat je laat zien waar het vuur brandt.
Dat je laat zien wie je bent, waar je hoort, wie je nodig hebt en waar je gaat.

Another day brought clarity.
One of those best days. You get them sometimes.
An inspiring conversation, a kind of meeting of the souls. That can heal.
That can show you where the fire burns.
That can show you who you are, where you belong and where you go.

Die avond zaten we bij het vuur.
Vuur is magisch.
Net als de muziek die Joel en Justin zongen; covers van The Beatles.
Bij "Let it be" keek ik in het vuur.
Ik zong mee.
Let it be. Let it be. Let it be.
Dat dus.
Laat die vragen naar, laat die onrust maar.
Let it be.



We sat by the fire that night.
Fire is magic.
Just like the music Joel and Justin were singing: Beatlecovers.
While they sang "Let it be" I looked in the fire.
I sang along.
Let it be. Let it be. Let it be.
That is just it.
Leave those questions,  leave those worries.
Let it be.

Een dag of wat later praten we er even over samen.
Het klopt.
Ik hoef niet na te denken, ik hoef niet te focussen.
Het staat zwart op wit wat ik wil, wat ik daarvoor nodig heb en wie ik daarvoor nodig heb.

A couple of days later we talk about it for a while.
It's right.
I don't have to think, I don't need to focus.
It's in black and white what I want, what I need to do that and who I need to do that.

En ik bedenk: wat ik wil is niet dat het is zoals het is.
Dat is niet nieuw.
Dat wist ik al veel langer.
Wat ik wil is groeien.
Staan voor wie ik ben.
Gaan naar wie ik kan worden.
En dat is nog steeds hetzelfde als toen ik die wijze oudere vrouw ontmoette rond mijn 20e.
Ik wil een wijze oude vrouw worden.
Eigenwijs, stralend, uitstralend.
Het ontmoeten waard.

And I think, what I want is not that it is like it is.
That's not new.
I knew that a long time.
What I want is growth.
To stand for who I am.
To go to who I can become.
And that is still the same as when I met that wise, older woman when I was around my 20th.
I want to become a wise, old woman.
Stubborn, beaming, charismatic.
Worth meeting.

Dat kan ik wel.
Daar hoef ik niet over na te denken.

I can do that.
I don't need to think about that.

DAT KAN IK.
Ik kan het laten.
Dat kan ik.
Ik sta, ik ga.
Hilda, oude, wijze vrouw, ik kom er aan.

YES I CAN.
I can let it be.
Yes. I can.
I will stand, I will go.
Hilda, you old, wise woman, here I come.

woensdag 14 augustus 2019

De stilte, het zwijgen en het spreken

Stilte

Zo'n mooi concept, stilte.
Wanneer kun je beter nadenken dan in stilte?

Het lukt mij altijd erg goed in Amerika, als we samen in zo'n blikken ding door de ruimte rijden.
Nog even; over een stuk of wat nachtjes is het weer zover.



Er zijn een paar zaken waar ik over na moet denken; en hier lukt me dat niet.
De vele dingen die aandacht vragen en soms zelfs door mijn stilte heen schreeuwen dat ze nog moeten. Een paar beslissingen zijn al genomen, een paar liggen in de week, en voor een paar vragen heb ik geen idee hoe ik zelfs de vraag moet formuleren. 

In mijn achterhoofd broeden ze, die vragen, waarvan ik weet dat ze in Amerika terugkomen en de tijd kunnen krijgen. "Hoe komt het nou dat..." en dan volgt er een vraag over mijzelf, of over die mens die op vragen van mijn kant er het zwijgen toe doet. Of over die mens die liever de verantwoordelijkheid bij mij neerlegt dan zelf beslist... bedenk het maar.

Die stilte.
Dat zwijgen.
Dat zit mij dwars.
Het irriteert mij.
Ik doe het zelf ook, en ik weet ook waarom ik dat doe.
En dat irriteert me net zo goed.

Wat is dat toch.
Dat zwijgen.


Zwijgen

Wat een wereld zit er achter.
Geen nee durven zeggen.
Niet durven aangeven wat je werkelijk wilt.
Bang zijn voor je eigen gevoelens.
Bang zijn voor de reactie van de ander.

Ik erger mij eraan wanneer ikzelf zwijg. Ik voel me er schuldig door.
Ik weet dat mijn zwijgen gehoord wordt. En dat de andere kant zich er naar door voelt.
En toch doe ik het. 
Moeite om er doorheen te breken. 

Als ik een vraag stel aan een ander en die doet net of de vraag niet eens gesteld is, dan voel ik me onopgemerkt. 
Als mijn vraag genegeerd wordt, word ik dat ook.
En dat doet pijn.
Ik denk geïrriteerd, zeg dan dat je het niet wilt.
Dat je bang bent. Of geen zin hebt.
Of geen nee durft te zeggen uit angst voor wat dan ook.

Ik hoor het zwijgen. 
Nu nog de moed om het te benoemen.
Dat zou ik namelijk wel het liefste willen. 

Het spreken

Uitspreken wat je voelt.
Die kwetsbaarheid, poe, wat een narigheid zeg.
Aangeven waar je bang voor bent is akelig. Je bent volwassen. 
Je interne kritische ouder draait overuren; "Je weet best wat je wilt en je weet best wat je moet doen."
Ja hoor. Dat weet ik best. Shut up. 

Waarom doe ik dat dan niet?
Ik merk dat ik me nog schaam ook. 
Ik ben stoer, ik ben stevig, ik ben geschoold in communicatie. 
En toch dit zwijgen.
En de bijna onmogelijke opgave om dan daar doorheen te gaan.

Nog 9 nachtjes.
Dan kan ik, in stilte, zonder schreeuwende verplichtingen, in alle rust zwijgen en nadenken.
Dan kan ik, gerechtvaardigd en zonder iemand pijn te doen, m'n kop dichthouden, en nadenken.
Dan kan alles in stilte overdacht worden, daarna gespiegeld worden aan die grote kerel van mij, waardoor ik conclusies bereik die nu niet haalbaar lijken.

En na drie weken kom ik terug.
Met ruimte in het hoofd, met ruimte in mijn energie.

Jullie horen het wel weer.









donderdag 8 augustus 2019

Wat moet jij nou in Birmingham?

Wat moet jij nou in Birmingham?

Wat moet ik nou in Birmingham.
Nou, daar is jaarlijks begin augustus het internationale "Festival of Quilts".

Ik was er twee jaar terug voor het eerst, en was "blown away".
Ik wist dus wat ik kon verwachten, en omdat ik mijn "Travelling with Kaffe" had opgestuurd voor de tentoonstelling, wilde ik er zelf ook heen.



Dat was de eerste reden.

Ik wilde ook heel graag nieuwe inspiratie opdoen.
Omdat ik het afgelopen half jaar waanzinnig druk ben geweest, met werk, binnenshuis giga opruimen en verbouwen, had ik geen enkele ruimte voor werkelijk creatief werk. Lees dit maar eens: stress

Nou, dat lukte wel.
Kijk maar eens.
Op rij: "Double Fibonacci" van Eleanor Marsden, "Freddy" van Ursula Becker en Karin Dunkelgod, "The legend of the willow pattern" van Debbie Carrington en "The forgetting" van Michael James (die een heel bijzondere serie maakte over het vroegtijdig dementeringsproces van zijn vrouw)










Jullie kennen mij wel een beetje hè.
Dus het zal jullie niet verbazen dat ik de tentoonstelling van "Natural Selection", een groep van 9 kunstenaars uit heel Europa, het mooist vond.
Met dit als topstuk:
"Migration: Witness" van Roxanne Lasky.

Achterkant:


 Voorkant:


En wat details waarop je het prachtige borduurwerk/ naaiwerk goed kunt zien:




Iedere keer hervond ik mezelf in hal 9 bij deze prachtige tentoonstelling. Ik heb dan ook een mooi boek gekocht over de processen die je tegenkomt in de werken die daar hingen: werken met roest, printen met planten, etc.
Het past bij de passie die ik met de paplepel ingegoten heb gekregen: bloemen. In de tuin, in het wild; ik begon met botaniseren toen ik 12 was. Ik heb een prachtige bloemenpers die mijn opa Brakel nog voor me heeft gemaakt. Ik gebruik hem nog steeds. Opa is al zo'n 30 jaar uit de tijd... hoe zou hij dat vinden?

Maar ook het mooie werk is niet het enige. Ik heb veel vrienden ontmoet: mensen die ik al via Facebook kende maar nog nooit in het echt had gezien. Zoals Hilde waarmee ik in het vliegtuig heen al een prachtig gesprek had! Ditte uit Denemarken, Sue uit Australië, Sylvia uit Engeland... en de mensen die ik al eerder had ontmoet: Maria, Mirjam, Gert en Gerda van Carol Cox, Rose-Anne, andere Hilde, gezellig samen lunchen en dineren. Lucy was er ook! En vooral, de vriendschap verder verdiepen, zo fijn. 

Echt, het is soms net schoolreisje...

Ditte en ik: 


Lucy en Sue


Lucy en ik


Maria, Mirjam, Gerda, Gert en ik.... o wat zijn we MOE na drie dagen rondlopen!!!


Ja, dat was echt geweldig!!!

En dan nog al die winkels. Meer dan 300 kramen met de meest uiteenlopende handel. Die je eigenlijk allemaal echt waar nodig hebt. Van die Hershey-fudge tot die mooie jasjes, de Kaffe Fassettstoffen tot het borduurgaren. De verschillende soorten art- en mixed-mediamaterialen. Echt, je hebt echt alles nodig. 
Not.
Dus.

Van tevoren had ik met mijzelf het volgende afgesproken.
"Je koopt alleen maar wat je echt, echt nergens anders kunt kopen.
Niet in Amerika, waar we over drie weken weer heengaan, niet in Nederland, echt alleen maar hier."
Ik heb me er (bijna) aan gehouden. Ik had de Gudrun Sjödensokken ook online kunnen kopen. 

Hier zijn de gevolgen van een ingehouden shoppingspree: 


Netjes toch? Linnen borduurgaren, oude zijden kimonostof, gesponnen zijde van oude sari's, keramieken knopen van een schitterende verfijndheid. Prachtige glazen hangers en natuurlijk een glazen vogeltje waar mijn moeders' naam op stond. En dat éne prachtige boek, dus, van Alice Fox. 

Nee, ik heb me keurig ingehouden. :-)

Het hoofd vol inspiratie, het lijf totaal uitgeput, kletste ik mijn hoofd leeg, en Berts' hoofd vol op zaterdagavond. Arme man. Maar ja, die had wel drie dagen rust gehad. Die kon wel wat hebben.

Ik ging om mijn quilt te zien. Dat is gelukt. 
Ik ging om mijn ziel te voeden met schoonheid. Dat is gelukt.
Ik ging om vriendschappen te maken en te verdiepen. Dat is gelukt.
Ik ging om inspiratie op te doen, na de stress van afgelopen maanden. Dat is gelukt.

Kijk nou, wat ik binnen een week hierna heb gedaan... 
Was er aan begonnen bij een workshop van Jackie Howard in de synagoge in Elburg. 
Was steeds te moe, maar nu...






Het IS er weer. De zin, de energie.
Ik ben er blij van.

Dus. Waarom naar Birmingham?
Geweldige mensen, geweldige quilts, prachtige handel, inspiratie.
Het is goed voor mij.
Daarom.
Daarom ga ik naar Birmingham!














donderdag 14 maart 2019

Verfvirus...

Verfvirus.

Ik heb het te pakken, het verfvirus.
Het is vrees ik de ernstige variant.

Vorig jaar wilde ik er al aan beginnen, maar toen had ik andere dingen aan mijn hoofd.
De start van mijn nieuwe bedrijf, Quilten Speciaal 14, een moeilijk afscheid.

Ik zag alle sneeuwverfresultaten voorbij komen en dacht, volgend jaar sneeuwt het vast wel weer.

En dat deed het.
Alleen, had ik niet de goeie verf.
Wel vloeibare textielverf, ik dacht, ik doe gewoon wat.

Dat was geen succes, al zag het er leuk uit...
Het spoelde zó weer uit.

Dus, toen het weer sneeuwde, had ik Procion besteld.
En al moest ik de sneeuw van de grond schrapen, dat was precies wat ik deed...

Weer 2 emmers vol: één blauwachtig en één oranjeachtig...


De resultaten waren VEEL beter, en ik HAD het, het virus...





Maar ja... seizoen voorbij.
Van de week kwam de winter terug, met flinke hagelbuien. Ik was aan het werk, maar dacht ineens, wat zouden die hagelkristallen doen met Procion???
Geen tijd... ik moest doorwerken.

Maar de idee van kristallen bleef hangen.
Ik was de vaatwasser aan het bijvullen toen ik dacht, ja, dit zijn OOK kristallen!

Toen ik klaar was met de vaatwasser ben ik meteen met mijn zakje soda naar boven gegaan.
Lapjes gepakt, en in de emmer.

De volgende dag heb ik de lapjes uitgewrongen.
Eén lapje heb ik opgevouwen en met knijpers vastgezet.
Eén lapje opgerold en er een dikke knoop in gelegd.

Onderin de emmer heb ik een lap gelegd die ik opgevouwen had in driehoeken.
Deze lap had ik als onderlegger gebruikt bij het strijken van de lappen hierboven.
Hij was wat rozig geworden. Niks te verliezen, toch!
De gestreepte zijde heb ik er bovenop gelegd.

Dan het vergiet erin gezet, daar de knijperlap en de knooplap in, zout erop, en dan de Procion.
Die had ik in 3 bakjes: 1 met alleen een theelepeltje geel, 1 met een theelepeltje blauw en 1 met van beiden wat. Dat heb ik dus verdeeld. (MET mondkapje en met handschoenen!)
Daar weer wat zout over wat ik nog had.
Vervolgens heb ik er met de sproeier (die ik gebruik bij het strijken EN om de kat te verjagen :-) ) water over gesproeid.
Dit heb ik een paar keer herhaald met tussenpozen van een half uur, tot het goed druipnat was.




En dan is het wachten.
In elk geval 4 uur.
Als je het naast de verwarming zet, krijgt de Procion genoeg warmte.
Je kunt ook als je de lapjes uit de emmer haalt ze nog een poosje in plastic zakjes doen en op de verwarming leggen.
Ik heb ze vanuit de emmer in de wasmachine gedaan, met Vanish Oxy Action. Een kort programmaatje met 1 spoelbeurt en een centrifugeronde. Omdat ik moest eten heb ik de lapjes daarna op de verwarming gelegd.

Daarna heb ik het leukste werk gedaan: strijken...
Daarmee fixeer je de verf, en komt het patroon er helemaal goed uit...
En kijk nou...




Dat was gisteren.
Ik deed vandaag boodschappen.
Springt er een kilozak zeezout in mijn boodschappenwagentje!
Echt waar!
Thuis maar weer wat lappen in de soda gelegd: deze keer een groot stuk wit katoen, dat ga ik eens mooi oprollen, EN een oude witte blouse. Eens kijken wat er gebeurt!
Ik denk aan de tip die ik kreeg van een vriendin, die met zijdeverven zout gebruikt heeft....
Zout op de natte lap strooien...

Ja hoor.
Zware versie verfvirus.
Is er een dokter in de zaal!!???