O ja. Is ook zo.

O ja...

ik heb een drukke week.
Veel verschillende dingen, druk weekeinde achter de rug en een druk weekeinde voor de boeg.

En ik had mijn moeder beloofd om deze week te komen.
Ik bel haar en maak een afspraak voor de komende week.

Halverwege de week zeg ik de afspraak voor vandaag af; dat rapport moet geschreven worden.
En morgen de Regiodag van het Quiltersgilde; nog even de losse draadjes opwinden, vastknopen, en een naald in elk van de 50 pakjes doen. Nog wat stofjes bij elkaar zoeken, nog even een brief naar mensen die zich laat hadden aangemeld.

Ik kreeg een rode kool en een flespompoen, dus maak ik vandaag tussen de bedrijven door Boeuf Bourguignon.
Voor bij de rode kool.
Die pompoensoep komt zaterdag dan wel.
Dat komt wel tussen het opnieuw indelen van mijn website met Bert en het reorganiseren van mijn werkzaamheden.
En de strijk. Ook nog.

Vrijdag na de Regiodag nog een afspraak met iemand.

Tijdens het schrijven van het rapport een appje: "Hilda, moeten we maandagavond nog wat meenemen?"
Oeps. De datum voor de artquiltgroep was 7 oktober in plaats van de 21e die in mijn eigen agenda stond.
En ik zou het voorbereiden.
Een monodrukcollageding.
Bij mij thuis.

Er sijpelt het één en ander door de mail heen: een bezwaar van een kandidaat, een mail van de krant waar ik nog even op moet reageren.
Een beetje nare mail van een mevrouw.
Een belletje van een collega.
Ze is blij dat ik de intervisies voor onze vakgroep ga regelen.

Zo gaan die weken soms als een waanzinnige sneltrein voorbij.

Ik vraag de dames van mijn virtuele keukentafel over vrijheid. Ik krijg er hele mooie verrassende antwoorden op.
Die verdwijnen naar mijn achterhoofd.

Vanmiddag rond 12 uur is het rapport af.
Ik maak de Boeuf Bourguignon zover dat het in de oven kan, ruim op, haal de pakjes voor de Regiodag vast naar beneden, oh, de vlinders voor Froukje niet vergeten!
Ruim het aanrecht op, doe de vaatwasser aan.

Koffie. In de zon? Even de zonnebril zoeken die ik al een week kwijt ben.
Natuurlijk, die ene tas.

Koffie. In de zon.
Stilte om me heen, en wat is dat heerlijk warm.
Ik zit met mijn okergele trui op het bankje, kijk naar de donkerrode druiven, drink mijn fijne kopje koffie.
Herfst.
In huis zingt Daniël Lohues.

Ik doe mijn ogen dicht en geniet.
Daniël verdwijnt, en ik ben in mijn hoofd even weer terug in Crozet, Virginia.
Bij het vuur.
Ik hoor Joel en Justin weer "Let it be" zingen.

O ja.
De wind steekt op, ineens regent het.
Vlug naar binnen.
Ik drink de rest van de koffie op, schrijf deze column.
Ik was het even vergeten.

Let it be.

Lieve groet voor jullie allemaal!
Hilda