Beware beware for those who care...

Beware beware for those who care...

Ik had ze weer fijn bij elkaar, mijn groepje sterke, inspirerende vrouwen.
Deze keer voor het eerst niet aan de keukentafel maar in mijn atelier.

Ons thema was deze keer: "Hulp. Hoe vraag je erom? Aan wie? Hoe onderga je hulp?"
Ik kwam erop doordat ik het afgelopen voorjaar, en door de zomer heen, steeds weer sterke vrouwen tegenkwam die hulp nodig hadden. Een heupoperatie, een hernia, mantelzorg, afnemende gezondheid, en, bij mijzelf, oplopende druk.

There they were again, my group of strong, inspiring women.
The first time in my new atelier instead of at my kitchentable.

Our theme was: "Help. How do you ask for it? To whom? How are you dealing with help?"
The theme accered to me because throughout spring and summer I kept meeting strong women with a need for help. Hip surgery, hernia, caretaking, deminishing health, and wit myself, ascending pressure.

Dus. Een stevige vraag.
In vorige blogs heb ik er meer aandacht aan besteed, en het was heerlijk om er samen over te praten.
Héél veel herkenning over de tafel heen.

So. One pushing question.
In previous blogs I already wrote about it, and it was a delight to share our thoughts about it.
A LOT of recognition on the table.

Bijna het eerste wat er boven tafel kwam was; je vraagt niet om hulp omdat je een ander niet wilt belasten. Onmiddellijk kwam een wedervraag: klopt dat? of is dat een prachtig, veredeld smoesje?
Hmm.
Zou het kunnen zijn dat je bang bent voor een "nee"? Stèl je voor, dat die ander nee zegt.
Dan wordt je diepste angst gerealiseerd: een afwijzing.

Almost the first thing that appeared: you don't ask for help, because you don't want to burden another person. Immediately followed by the next question: is that right? or is that just a pretty, refined little excuse?
Well.
Could it be that you are afraid to hear "no"? Just imagine the other person saying no.
Your deepest fear will be realised: a rejection.

Zijn wij daarom zo stoer? Zijn wij daarom zo onafhankelijk? Wij, die afgerekend hebben met het "lieve-meisjes-zorgen-voor-een-ander-syndroom"? Diep van binnen zijn we zomaar net als iedereen: bang om afgewezen te worden...

Is that why we are so strong? Is that why we are so independant? We, who dealed with the "good-girls-do-take-care-for-others-syndrom"? Deep inside we appear to be like everybody else... afraid to be rejected.

Als je vraagt, ben je kwetsbaar. En wij hebben als sterke vrouwen ook een mooi beeld van onszelf. Wij kunnen het zelf. En dat mag iedereen ook weten. Daarmee hebben we status gecreëerd, en wee aan ieder die die status ondersteboven schopt. Wij dachten van niet. Toch?

Asking for help makes you vulnerable. And we, as strong women, we have this pretty image about ourselves. We can do it on our own. And we make sure everybody knows just that. With that we created status, and woe to everyone who kicks that status upside down. We don't think so. Right?

We hebben die status zelf gecreëerd, en hebben er baat bij.
Je leeft naar die verwachting, die je hebt van jezelf, en die anderen van jou hebben.
Jij kunt het wel. Dat levert bewondering op, en dat gééft je toch een kick!

We created our own status, we benefit from it.
You live up to that expectation you created for yourself, and to the expactation other people have of you. Yes. You can. It offers admiration, and that is just the coolest ever.

En dan heb je pijn.
Die heup moet vervangen worden, je rug heeft blijvende schade opgelopen.
De mantelzorg drukt te zwaar, het leven is even teveel.
Je belandt plotseling in het ziekenhuis en daar is ie dan.

And there comes pain in your life.
You need to get that hip replaced, your back got chronical damage.
Caretaking is a huge burden, life overwhelmes you.
Or you find yourself suddenly in hospital, and yes. There it is.

Het grote spook: het verliezen van je onafhankelijkheid.
Het verlies van je autonomie.
Waar is je eigenwaarde?
Waar je kracht?

The big nightmare: losing your independance.
Losing your autonomy.
Where is your selfworth?
Where your strength?

Er komt een verhaal.
Eén van ons heeft gezorgd voor een man die niks zelf kon.
Hij kon niet lopen, niet eten, niet zelfstandig naar het toilet,alleen een pookje op zijn rolstoel bewegen met een scheefgegroeide hand.
Onze tafeldame had echter nog nooit zo'n autonoom iemand gezien. Ze heeft met ontzettend veel plezier en bewondering voor hem gezorgd.
Van hem leerde ze dat er autonomie bestaat, ook al heb je voor alles hulp nodig.

One of us tells a story.
She took care of a gentleman who couldn't do anything.
He could not walk, not eat, not go to the bathroom on his own. All he could do was move around a stick on his wheelchair with his crookedly grown hand.
Our friend, however, had never seen such an autonomous person. She took care for him with joy and admiration. He taught her that there is autonomy, even if you need help for everything.

Toen zij zelf heel lang moest liggen, dacht zij terug aan deze man.
Waar vind ik autonomie?
Wat ben ik waard?
Zij zag bij hem een essentiële kwaliteit om zichzelf te blijven. Niet: wat kan ik allemaal niet, maar: ik ben wie ik ben, en dat is meer dan alleen dat lijf. Véél meer.

When she had to lay down for an long period herself, she thought back to this man.
Where do I find autonomy?
What is my worth?
She saw in him an essential quality to be himself. Not: what is it that I can't, but: I am who I am, and that is SO much more than that body. Much more.

Goed.
Hoe dan?
Hoe vraag je dan zodanig om hulp dat je NIET die ongevraagde adviezen krijgt, of van die verhalen van "O ja, dat ken ik! Toen ik../ mijn buurvrouw had het ook..."

Alright then.
How?
How do you ask for help in such a way that you do NOT get all those unwanted advices, or those stories like "Yes, I know that! When I/ My neighbour had that too..."

Waar blijft jouw autonomie?
Waar je eigenwaarde?
Waar je kracht?
Moet je nou echt, naast je pijn, ook nog gaan aangeven dat de grens bereikt is?
Terwijl die ander dat natuurlijk goed bedoelt allemaal, en je wilt die ander niet belasten, en echt, ik kan het zelf wel?

Where do you find autonomy?
Where do you find selfworth?
Where your strength?
Do you really have to point out that you met your limits, while enduring that pain?
Where the other person means it well, and you don't want to be a burden, and really, I can do it myself?

Hoe dan wel?
We kwamen op concreet aangeven wat jouw behoefte is. Ik had er een prachtig voorbeeld van.
In mijn omgeving moest iemand een poos liggen vanwege ernstige rugklachten.
Zij richtte een app-groep op, en vroeg: "Wie kan voor me stofzuigen?" "Wie kan af en toe voor me koken?" "Wie wil mijn kinderen naar sport brengen?" En hulptroepen kwamen op die gerichte vragen af. Niemand hoefde iets te doen waar zij geen zin in had.
Voor deze lieve dame, die ook altijd klaarstaat voor anderen, doen we graag iets terug.
Wat ik vooral bewonderde was dat ze door de manier van vragen haar innerlijke kracht liet zien.
En OOK nog in staat was om haar tijd in bed in te zetten als nadenken over nieuw perspectief.

How else can you do it?
We came to a conclusion: tell very straight and clear what your needs are. I had this beautiful example. In my circle somebody had to lay in bed because of severe backproblems. She made a WhatsApp group and asked "Who can vacuum for me?" "Who can cook for me a few times?" "Who can drive my kids to their sports" Helptroops showed up to those clear questions. Nobody had to do anything they did not want to do.
For this dear friend, who is always there for other people, er love to do something back.
Whatt I admired above all, was that through the way of questioning she showed her inner strength. And, while laying there, she used her time to think about new perspective.

Het verrassende is, dat je met hulp vragen ook iets GEEFT.
Je geeft de ander de gelegenheid om iets terug te doen. Waarmee je laat zien dat je de ander zodanig respecteert en liefhebt dat jij in staat bent om je kwetsbaar op te stellen. Het verrijkt aan twee kanten.

The surprising thing is that with asking for help, you give, as well.
You give to the other person the opportunity to give back. With that you show that you respect and love the other person so much, that you are able to show vulnerability. It is truly enriching in two ways.

En ja.
Je moet van je voetstuk af.
Ook sterke vrouwen zijn soms kwetsbaar.
Of moeten geopereerd worden.
Of kunnen de druk van het leven even niet meer handelen.

And yes.
You have to come off your pedestral.
Even strong women can be vulnerable.
Or need surgery.
Or are just not able anymore to handle the pressure of life.

Een ander niet willen belasten klinkt dan prachtig.
Zo mooi. Zo sterk. Zo lief. Zo zorgzaam.
En zo dom.
Je vult in voor een ander.
En je doet jezelf tekort.

Not willing to burden another person sounds great.
So beautiful. So strong. So sweet. So caring.
And so silly.
You fill in for the other person what they think and feel.
And you hurt yourself.

Waar blijft jouw autonomie?
Waar je eigenwaarde?
Waar je kracht?

Where is your autonomy?
Where your selfworth?
Where your strength?

Die blijft in dat JIJ de vraag stelt.
JIJ bepaalt wat je vraagt en aan wie.
Krachtig en sterk is niet afhankelijk van je lijf.

It is where YOU are the one asking the question.
YOU are the one to decide what you ask and whom you ask.
Powerful and strong is not up to just your body.

Hulp nodig hebben, dat aangeven, EN in staat zijn je autonomie te bewaren.
Daar is jouw kracht.

Needing help, adressing that, AND be able to maintain your autonomy.
That is where your strength is. 

Lieve, stoere en kwetsbare groet,
loving, strong and vulnerable greetings!
Hilda