Mag ik in uw weiland?

Mag ik in uw weiland, dacht ik, toen ik langs de Hessenweg richting Zwolle reed.

De boer, op grote grasmaaier, veroorzaakte een geur waardoor ik acuut terug was bij opa op het land.

Onderweg in mijn volwassen auto, naar een 'warme overdracht' van een cliënt, riep daar ineens het kind in mij.

"Mag ik in uw weiland?"

In mijn hoofd rende ik achter de grasmaaier aan. 

Als de boer wegging, ging ik door het weiland rollen. Hélemaal het weiland door. 

Ik werd lekker groen, mijn broek vies, en mijn jas. Mijn blote voeten trouwens ook. 

En ik werd lekker blij, en ik ging nòg een keer.. helemaal van links naar rechts. 

Ik ging het gras pakken en er aan ruiken, en misschien zelfs een armband maken, of een ring, van dat lange gras.

En steeds rook ik dat gras. 

Overal langs de Hessenweg en verder werd het gras gemaaid. 

"Mag ik even in uw weiland?"

Dankjewel, meneer boer.

Ik was even klein. En kind. Bij opa op het land. 

Wie kent hem niet

Oude man, witte baard...

Op de groepsapp zag ik collega's wat ideeën uitwisselen voor decembercadeautjes voor de cliënten.

Mijn cliënten kennende, vond ik het moeilijk.

Twee vinden cadeaus ingewikkeld: wat wordt er verwacht? Moet ik dankjewel zeggen? Moet ik iets terug geven?

Ik worstelde er een beetje mee.

Tot ik gisteren, onderweg naar een cliënte langs een basisschool reed. Plein vol kindjes met zelfgemaakte mutsjes wachtend op de Sint... mijn kleuterjuffenhart ging er sneller van kloppen...

De volgende basisschool onderweg kwam Sint net aan met de brandweerwagen. Hevig gejuich en blije koppies (OK voor kindjes met ASS een rottijd, ik weet het...)

Ik dacht, weet je wat, ik rijd in het volgende dorp even langs de Jumbo en ik koop wat pepernoten voor de cliënten van vandaag.

Ik kwam daardoor een minuut te laat, dat wist ik, en ik wist ook dat dat gemopper opleverde.

"Je bent te laat."

"Ja, ik werd onderweg aangehouden door een oude man met baard die vroeg of ik even een pakje wilde afleveren."

"Nóóit doen! " zei ze.

"Nou, deze vertrouwde ik wel," zei ik. "Oude man, lange witte baard, rode lange jas"

Een grijns van oor tot oor.

 

Later reed ik naar de volgende cliënt. Bij hem weet je het nooit: zijn stemming is maar afwachten.

Hij was goed te pas, dus ik kon meteen vertellen dat ik onderweg een oude man tegen gekomen was die mij had gevraagd om voor hem een pakje mee te nemen.

Een oude man met baard.

"Die ken ik niet" zei hij.

"Jawel", zei ik, "oude man, witte lange baard, lange rode jas."

Heel voorzichtig een mondhoek omhoog. Zonder me aan te kijken: "met zo'n paard?"

Ja, die!

Aan zijn lichaamstaal zag ik dat hij dit echt leuk vond.

We deden ons gewone programma, waarna we altijd thee drinken. De pepernoten kwamen in een bakje, maar het deksel paste niet.

"Hoe gaan we dat nou oplossen" vroeg ik hem.

"Mijn vader zei vroeger, dan eten we het maar op maat" zei hij, met weer die mondhoek omhoog.

Vervolgens kwam de verhalen over vader, die in 2014 stierf.

Van zijn moeder weet ik dat de band tussen vader en hem heel sterk was.

Hij had er nooit over gesproken.

Nu wel.

Het ontroerde me diep.

Blij als een kind: we hebben een nieuwe laag geraakt, hij en ik.

De quilt is thuis.

De quilt is thuis.

Heel symbolisch afgeleverd tussen Allerzielen en de eerste sterfdag.

Door het maken van een memoryquilt raak ik sterk betrokken bij de mens die eens deze kleren droeg.

En bij de mens(en) die hij achterliet. Dat vind ik zelf erg fijn: ik kan daardoor de liefde die ik in haar woorden hoor een soort van in de quilt naaien.

Praktisch gezien komt dat terug in de kleine details; de bijzondere voering van dat mooie jasje in een blok. De etiketjes in de reddingskleding, waar hij zelf zijn naam op schreef, appliceer ik ergens waar dat in het oog springt.

De lievelingsbroek, het chique jasje, de knopen aan de mouwen van zijn mooie pak, alles in het zicht.

Als ze de deur opent zie ik de spanning op haar gezicht. “Ik wil je best wat drinken inschenken maar ik wil ‘m zo graag zien!”

“Pak maar fijn uit meid, drinken kan later”, zeg ik.

Ze neemt het dikke pak uit de tas. “Oh… “

De grote strik (van linten van zijn jeans) gaat los, en we leggen hem samen op de grond.

Ze gaat er maar even bij zitten. Ze heeft oog voor detail: “De Saabjas! En zijn PME legendbroek! Oh… zijn naam” en daar gaan de tranen.

We draaien hem om. De zachte, verstilde kant, van zijn mooie overhemden en de zijden das.

Ook hier nog een paar etiketjes met zijn zelfgeschreven naam.

Ze kijkt me aan. Een regenboogglimlach.

Ze legt de quilt op de bank en we drinken thee.  

“Ik heb mijn man weer thuis”, zegt ze.

En even later: “Wil je foto’s maken van mij onder de quilt?”

Dat doe ik. Dat stralende gezicht… boekdelen.

De quilt is thuis. Ze heeft haar man weer een beetje terug.

 

Onderweg naar huis krijg ik een appje van mijn zus. Zij had het idee geopperd, de vrienden droegen een deel van de kosten bij, zo kwam het tot stand. Ze had een appje ontvangen met de foto die ik had gemaakt.

Zus schrijft: “Je hebt iemand heel gelukkig gemaakt.”

En ik rijd naar huis. Naar mijn eigen man.

De ondergaande zon over het grote water in mijn rug.

Ik voel me diep gelukkig.

Zijn overhemden

 Ik strijk zijn overhemden. Voor de laatste keer.

Niet die van mijn man, maar die van een andere.

Via mijn zus kwam ze bij mij terecht, die dappere dame die ineens haar man verloor.

Voorzichtig maakten we onze eerste afspraak via de telefoon.

Ze kwam zijn kleding brengen; drie grote tassen vol, en nog wat losse jassen in de kofferbak.

Ze liet ze eerst maar even in de auto. Dat snapte ik; ze had mij nog nooit ontmoet, en om nou de kleding van jouw man bij een ander achter te laten is een grote stap.

Koffie met wat lekkers, en mijn uitnodiging.

Vertel eens wat over hem?

Dat deed ze.

Tranen, een lach, stilte.

Het was er allemaal.

De technische kant: wat zal ik voor jou maken van zijn spullen?

Ze had al een idee.

Teken het maar voor me, zei ik.

Dat was duidelijk: een mooie herinneringsdeken moest het worden.

Daarna mocht de kleding uit de kofferbak.

Dat was moeilijk. Natuurlijk: een nieuw afscheid. Zij vertrouwt mij zijn kleding toe.

Het duurde even voor ik kon beginnen: de studie, het werk en nog wat andere dingen vroegen aandacht.

Tot het zover was. De schaar erin.

Ik appte haar, en de hele dag dat ik knipte hadden we contact.

Dat was fijn: voor haar, maar ook voor mij.

Alle kleding is in stukken geknipt. De belangrijke, kenmerkende grote en kleine dingen op een stapeltje. De jassen, de pakken en de broeken. En de overhemden: die gaan aan de onderkant. Want die zijn zacht. Ik maak ze in een log cabin patroon: waarbij je stroken om een centraal punt naait. Het centrale punt staat voor de haard in de log cabin: het warme lichte hart. Die maak ik van een schitterende zijden das.

Voordat ik de overhemden verwerk in stroken, strijk ik de stukken eerst.

De ruggen, de voorpanden, de mouwen.

Ik strijk zijn overhemden.

Het is de laatste keer.

 

"The beauty of imperfection" een terugblik

 Ik heb er amper woorden voor.

Toch komen ze hieronder.

Een week geleden zat ik volop in de stress: heb ik alles?

Staat alles klaar?

Mijn to-do-and-take-lijst werd korter en korter, en donderdagmorgen was het dan zover: op naar de Patchwork- en Quiltbeurs in de Broodfabriek in Rijswijk. Met één auto, dacht echt niet dat dat zou lukken, maar toch! Alles zat erin.

Op foto 1 zie je een vage man alles meenemen... (dat is Bert, zonder hem was dit niet gelukt!)

Lieve vage man hielp met alles ophangen, en zo neerzetten dat het op z'n best tot z'n recht kwam.

En wat is dat goed gelukt.

De zus van vage man, Marian, was van vrijdagmorgen tot zondagavond mijn steun en toeverlaat. Zonder haar was dit NOOIT gelukt! Dank je wel Marian!

Ik ben bijzonder trots en dankbaar dat jullie allemaal zijn gekomen, voor de mooie woorden, de mooie gesprekken en de steun.

Het was heerlijk om alle textielmensen weer te zien, al heb ik wel het gevoel dat ik veel te weinig heb kunnen rondkijken.

Dank aan Jobina De Boer voor het uitnodigen en de steun die je me hebt geboden bij het uitzoeken van het werk!

Nog meer dank aan Hilde van Schaardenburg die mij heeft laten geloven in mijn eigen werk.

Ik vond het heel fijn om met mensen te spreken die ik nog kende van Quilten Speciaal 14: jullie maken prachtige werkstukken, ik ben nog even gauw gaan kijken.

Ik weet nog dat ik wilde stoppen bij QS 14: mijn werk kon toch niet goed genoeg zijn. Het week zo af van dat van de anderen...

Ondertussen weet ik dat daar mijn kracht ligt.

Ik wijk niet af. Ik ben wie ik ben.

Ik maak daarom kunst zoals ik ben.

Dank aan iedereen die in mij gelooft.

Had ik nou amper woorden???

Echt wel.

En o ja. Toch weer stofjes gekocht. Bierstofjes bij Hobby-Time, en onweerstaanbare stofjes bij Quiltkompas-Ineke...

2021, een terugblik...

Wat een jaar was het, 2021. 

In februari de eerste afspraak ter oriëntatie bij financieel adviseur Dominique Kuijl. 

Vrij snel daarna de afspraak met de makelaar om ons huis te verkopen.

In april kijken: Bathmen, Delden. Het vierde huis waar we gingen kijken werd het.

Voor het mei was waren we eigenaar van een prachtig huis in Ommen.

Ruimte voor auto, kantoor, atelier en meer.

Wat een regelwerk, zeker waar de eerste koper niet in staat bleek de financiën rond te krijgen.

En nog meer toen we niet op de afgesproken datum de sleutel konden krijgen.

Maar iedereen werkte mee, (behalve die bouwvakker die ineens naar Italië ging emigreren...) en we wonen, met hier en daar nog wat klusjes te doen, nu al drie maanden in Ommen.

We genieten van ruimte, van rust, van de omgeving, de stad en de mensen. 

De kastelen, de geluiden van midwinterhoorn, en van het huis zelf. 

Minder leuk waren de verliezen in het afgelopen jaar.

Tante Jantje stierf, mijn neef Sander die net zijn eigen bedrijf wilde opstarten, net een eigen huis had gekocht en net 40 was geworden. Ook Berts' ome Ries maakte de overstap. 

En natuurlijk die pandemie. We hebben er last van. Beiden krijgen we energie van mensen om ons heen, en dat is er nu niet. Niet op die manier die we eigenlijk allebei nodig hebben. Dat zorgt voor onvrede. We doen ons best en proberen het eruit te lopen en zorgen goed voor elkaar. 

We hebben hard gewerkt, allebei, Bert op zijn kantoor, ik op het mijne: elke week via Zoom een kandidaat voor Vigor, bijna elk gesprek een parel in de Jeugdzorg of in Zorg en Welzijn! 

De haard helpt ook: een fijn vuurtje maakt het letterlijk en figuurlijk warm. 

Er waren ook fijne hoogtepunten: de eerste helft van het jaar had ik het leukste vrijwilligerswerk ever bij het meehelpen bij het Virtuele Quiltfestival Noord-Groningen! Ik vond het supervet om de contacten met mensen te onderhouden, filmpjes ter promotie op te nemen, teksten in te spreken bij andere films en de webinar te presenteren. Geweldig!

(1) Facebook

De start van de Quilt Judging Course was ook bijzonder inspirerend. De komende twee jaar mag ik mij verdiepen in allerlei aspecten van de (textiele) kunst en daar verheug ik me op.

Ik ben met bedrijf Brand For Life van Fikret Akin bezig met een nieuwe website voor Stof tot Nadenken met een nieuw logo en een nieuwe fotoshoot met buurvrouw Aniek Wessel. Ik word er erg blij van om me meer te richten op het coachen van vrouwen die teveel liefhebben.

Zo zijn er nog wat nieuwe stappen richting de toekomst.

Daar kom ik later nog weleens op terug. 

Niemand weet wat het nieuwe jaar gaat brengen. 

Ik hoop op meer doen waar ik voor bedoeld ben. Meer inspiratie geven en ontvangen en vooral op veel verbinding. 

Met jullie. 

 

Kloppend cliché...

 

Elk afscheid een nieuw begin?

Bij mijn vertrek uit Zeewolde ben ik op een aantal plaatsen langs geweest om mensen te bedanken voor wat ze voor me hebben betekend.

De kapper, de fijne dame bij de groenteboer, de eigenaresse van de winkel die mijn leven veranderde door quiltcursussen… Het echtpaar van de brillenwinkel dat mijn hart heeft en me altijd zo’n welkom gevoel gaven in hun winkel.

Hier en daar bracht ik een bloemetje, hier en daar heb ik mensen een zelfgemaakt etui of boekje gegeven.

Overal verraste en blije gezichten, “maar dat had je toch niet hoeven doen” of “nou dat is me nog nooit overkomen” en hier en daar (op vraag of ik dat goed vond) een knuffel.

Vanmorgen sprak ik nog even een van de dames die ik een etuitje gaf. Dat ene kleine etuitje raakte haar.

Nou zeg ik vaak, waar het raakt, daar haakt het, en dat kwam bij haar opmerkelijk tot uiting...

Ze vertelde me dat ze weer was gaan haken. Nadat ze haar creativiteit jarenlang letterlijk op zolder had neergelegd. Daar lag nog wel meer, had ze ontdekt: nog onafgemaakte quilts, prachtige stofjes en mooie boeken.

Het bekijken en voelen had haar al zo’n boost gegeven dat ze er energie van kreeg.

Terwijl ze zichzelf al die tijd had verteld dat ze er te moe voor was. Of geen tijd had.

Het haakwerk vorderde al gestaag en ze kon eigenlijk niet wachten tot ze aan het volgende kon beginnen. Het sprankelde in haar hoofd, vertelde ze. En dat ik bedankt werd. Het had haar erg gelukkig gemaakt.

Ik hing de telefoon op.

Niet te geloven. Door dat kleine etuitje uit de impasse…

Het lijkt zo’n vet cliché: elk afscheid is een nieuw begin, maar ik geloof wel dat het klopt…