Vuur...
Ze heeft er last van.
Al meer dan 60 jaar. Verdriet, woede, verraad. Niet gezien zijn, voorbij gekeken worden, in dienst staan van anderen.
Triggers die lang onbewust dwars zaten komen langzaam aan het licht. Door vragen te stellen, het levensverhaal door te lopen, door systemisch te kijken. Door therapie.
De oneerlijkheid van het leven: ik besta bij gratie van voorwaardelijkheid. Niet om wie ik ben. Niet om wat ik kan.
De symbiose met de ouders: los willen maken maar ze toch nodig hebben, daarin verraden worden. Bij het ouder worden van de ouders steeds meer zien hoe de een de ander beperkt, en daar niets aan kunnen doen. Dit triggert weer het eigen verdriet van het voorbije huwelijk. De machteloosheid van dit lijden; het zo graag anders willen maar niet weten hoe.
Ze wil zo graag haar liefde aan haar moeder laten zien, maar dat wakkert de angst aan voor de manipulaties die daar onherroepelijk bij horen.
Ze wil zo graag haar verdriet en haar woede kunnen bespreken met de ouders: maar ook dat gaat niet. Niet meer: ze weet dat aan de andere kant niet ontvangen kan worden. Dat ze ondertussen te oud, te kwetsbaar zijn.
Zo zaten we vanmorgen samen het verdriet aan te kijken.
Hoe kun je je eigen gevoelens van verdriet, woede en de gevolgen van een levenlang verraad kwijt raken en voor jezelf een nieuwe start maken?
De tranen liepen over haar gezicht. Nog een kopje thee? Ja.
In de keuken dacht ik, we hebben symbolen nodig. Een nieuwe vorm. Niet meer alleen het praten, maar een actieve vorm om het oude en het nare te erkennen en "weg te sturen". Het lichte, het warme aandacht te geven en naar voren te halen.
Meer dan 60 jaren. Door het vuur voor anderen, steeds geven, en zelf te weinig licht en warmte ontvangen.
Vuur.
Wat dacht je ervan om voor elk van jouw levensjaren, plus één voor de tijd dat jij verwacht werd, een waxinelichtje te nemen. Elke avond steek je er eentje aan, met aandacht. Elke avond één naar triggerding, maar ook elke avond een fijne gebeurtenis aankijken. Wat naar is gaat door het vuur, wat fijn is wordt extra verwarmd en verlicht.
Ze keek mij aan en huilde. Ja. Zei ze. Dat ga ik doen. Zo kom ik aan het licht.
Ze heeft zoveel meegemaakt in haar lange leven, dat het niet in één keer weggetoverd kan worden. Stap voor stap, meer dan 60 avonden lang, een rustmoment en aandacht voor vuur en licht.
Ze vertrok uitgeput maar opgelucht. Hier had ze lang naar gezocht.
Ik kreeg net een appje.
Met een foto, van meer dan 60 waxinelichtjes.