De stilte, het zwijgen en het spreken

Stilte

Zo'n mooi concept, stilte.
Wanneer kun je beter nadenken dan in stilte?

Het lukt mij altijd erg goed in Amerika, als we samen in zo'n blikken ding door de ruimte rijden.
Nog even; over een stuk of wat nachtjes is het weer zover.

Er zijn een paar zaken waar ik over na moet denken; en hier lukt me dat niet.
De vele dingen die aandacht vragen en soms zelfs door mijn stilte heen schreeuwen dat ze nog moeten. Een paar beslissingen zijn al genomen, een paar liggen in de week, en voor een paar vragen heb ik geen idee hoe ik zelfs de vraag moet formuleren. 

In mijn achterhoofd broeden ze, die vragen, waarvan ik weet dat ze in Amerika terugkomen en de tijd kunnen krijgen. "Hoe komt het nou dat..." en dan volgt er een vraag over mijzelf, of over die mens die op vragen van mijn kant er het zwijgen toe doet. Of over die mens die liever de verantwoordelijkheid bij mij neerlegt dan zelf beslist... bedenk het maar.

Die stilte.
Dat zwijgen.
Dat zit mij dwars.
Het irriteert mij.
Ik doe het zelf ook, en ik weet ook waarom ik dat doe.
En dat irriteert me net zo goed.

Wat is dat toch.
Dat zwijgen.

Zwijgen

Wat een wereld zit er achter.

Geen nee durven zeggen.

Niet durven aangeven wat je werkelijk wilt.

Bang zijn voor je eigen gevoelens.

Bang zijn voor de reactie van de ander.

Ik erger mij eraan wanneer ikzelf zwijg. Ik voel me er schuldig door.

Ik weet dat mijn zwijgen gehoord wordt. En dat de andere kant zich er naar door voelt.

En toch doe ik het. 

Moeite om er doorheen te breken. 

Als ik een vraag stel aan een ander en die doet net of de vraag niet eens gesteld is, dan voel ik me onopgemerkt. 

Als mijn vraag genegeerd wordt, word ik dat ook.

En dat doet pijn.

Ik denk geïrriteerd, zeg dan dat je het niet wilt.

Dat je bang bent. Of geen zin hebt.

Of geen nee durft te zeggen uit angst voor wat dan ook.

Ik hoor het zwijgen. 

Nu nog de moed om het te benoemen.

Dat zou ik namelijk wel het liefste willen. 

Het spreken

Uitspreken wat je voelt.

Die kwetsbaarheid, poe, wat een narigheid zeg.

Aangeven waar je bang voor bent is akelig. Je bent volwassen. 

Je interne kritische ouder draait overuren; "Je weet best wat je wilt en je weet best wat je moet doen."

Ja hoor. Dat weet ik best. Shut up. 

Waarom doe ik dat dan niet?

Ik merk dat ik me nog schaam ook. 

Ik ben stoer, ik ben stevig, ik ben geschoold in communicatie. 

En toch dit zwijgen.

En de bijna onmogelijke opgave om dan daar doorheen te gaan.

Nog 9 nachtjes.

Dan kan ik, in stilte, zonder schreeuwende verplichtingen, in alle rust zwijgen en nadenken.

Dan kan ik, gerechtvaardigd en zonder iemand pijn te doen, m'n kop dichthouden, en nadenken.

Dan kan alles in stilte overdacht worden, daarna gespiegeld worden aan die grote kerel van mij, waardoor ik conclusies bereik die nu niet haalbaar lijken.

En na drie weken kom ik terug.

Met ruimte in het hoofd, met ruimte in mijn energie.

Jullie horen het wel weer.