Gisteren een prachtige activiteit met de vrijwilligers: kaarten van www.lsltn.nl pakken en vertellen waarom je nou net die kaart pakt.
Bv "als ik het goed wil doen, moet ik het niet doen"
Of: "Als je de weg kwijt bent, kom je nog eens ergens"
De laatste riep tranen op bij de vrijwilliger die hem pakte.
Sterke vrouwen heb ik als vrijwilligers.
Niet te geloven.
De manier waarop mensen situaties bekijken en aanpakken vind ik soms bijna niet te vatten.
Waar een ander de handdoek in de ring gooit, laat zij een traan, denkt erover na, en staat open voor groei en nieuwe weg.De groeipijn hoort erbij.
"Laten we dan plannen dat we niets plannen" werd door een andere vrouw gepakt, maar ze riep er meteen bij dat het eigenlijk helemaal een verkeerde kaart was.
Toch had ze hem met open ogen zelf gepakt; de kaarten lagen er duidelijk leesbaar bij...
Natuurlijk bleek het echt wel de goede voor haar te zijn: binnenkomend in haar uiterst gestructureerde leven vertelde deze kaart haar dat ze misschien wel eens iets moet laten gaan, en dan toekijken wat er gebeurt...
Het leven is soms doodeng.
Maar wat zijn mensen toch dapper...
