We hadden een opdracht gekregen op les 2 van Quilten Speciaal 14.
Het stilleven stond klaar: we mochten foto's maken maar moesten het ook natekenen en er een collage van maken.
Hier is de foto:
Daar moesten we een quilt van maken.
Ik zag er tegenop: zoveel elementen erin; ik vond het moeilijk. Gelukkig was de opdracht: Doe er mee wat je wilt: je mag het helemaal namaken of er een element uit kiezen; wat je wilt.
OK dan.
Ik dacht aan het popje.
Maar dan een gekleurd poppetje, dat ik opgevuld uit de quilt naar voren zou laten komen.
Poppetje klaar, maar ik werd niet blij van de vrag, WAAR zet je die dan op een oppervlakte neer...
Poppetje al heel snel in de prullenbak...
Ik dacht, dan dus een ander element.
Het blad, en het boek.
Ik raapte grote bladeren buiten, heb ze gedroogd, en neergelegd. Saai.
Toen besloot ik ze goudkleurig te spuiten.
Met organza eroverheen vastgenaaid in een wervelwind-quiltpatroon.
Ik werd al een heel stuk blijer.
Af was het nog niet.
Ik heb heel veel oude bijbeltjes staan.
In een opwelling heb ik achteruit zo'n oud boekje blaadjes gescheurd, die verkreukt en gerangschikt op een manier die mij goed beviel.
Toen ze vastgenaaid waren was ik geraakt door de verkreukt- en verscheurdheid van blaadjes- op- blad; een kapotgemaakt en verkreukeld "formulier om het heilig avondmaal te houden".
Er zaten ook lege plekken in.
Als theoloog dacht ik "ohooohhhhh"
Als mens dacht ik "ik laat dingen achter me die me NIETS meer zeggen"
Dat laat leegte zien.
Dat laat stilte zien.
Eem periode stil-leven.
En tegelijk: ruimte om een nieuw pad te gaan dat schitterend voor me op tafel ligt.
Ik ben, opnieuw, bijzonder benieuwd hoe het pad loopt.
En waar het gaat.
