zondag 17 december 2023

Gelukkig dat het licht bestaat

 Gisteravond was ik met 5 buurvrouwen naar de Volkskerstzang in Zwolle.

Mooie momenten.

Meteen aan het begin mijn lievelingslied: "Middenin de winternacht". 

Als kind hield ik daar al van: het wordt zo mooi beeldend verteld dat ik het voor me zag. Mijn voormalige schoonvader, zeer muzikaal kerkorgelman, speelde het voor mij op zijn orgel. Ik herinner me dat als een heel mooi en warm beeld in de tijd.

Er werd gezongen over licht.

En ik dacht aan dat gedicht van Hans Andreus.

Een van mijn favoriete gedichten, maar ik wist niet meer precies hoe het ook alweer ging.

Wel wist ik, dat het ook een lievelingsgedicht was van Wim, die jarenlang een soort mentor voor me was tijdens mijn theologiestudie. Zijn vrouw Loes wakkerde mijn liefde voor poëzie opnieuw aan. 

Ik zocht dus dat gedicht. 

En trof meteen deze link...

Daar was hij weer. Wim. Wat een prachtig eerbetoon.

En wat fijn om die tekst erbij te lezen: ik hoor het hem bijna vertellen. 

De laatste tijd werk ik aan een nieuw jasje. Het is een eerbetoon aan deze twee mensen: Wim en Loes.

Aarde en vuur. 


























Tijdens het maken van dit jasje denk ik veel aan hen. Wat hebben ze me veel geboden in een tijd dat ik veel nodig had. Ik ben ze erg dankbaar. 
Het heeft me geholpen, om aan ze te denken. Om met hen in gedachten aan dit jasje te werken. Wie ze waren, wat ze brachten. Ze hebben veel mensen geraakt, en ik ben daar één van. 
Door wat zij gaven, ben ik nu mede wie ik ben. 

Hoe mooi is het dan om deze ontmoeting te hebben als je op zoek bent naar dat gedicht... 

GELUKKIG DAT HET LICHT BESTAAT
 
Gelukkig dat
het licht bestaat
en dat het met
me doet en praat
en dat ik weet
dat ik er vandaan
kom, van het licht
of hoe dat heet
 

Hans Andreüs



vrijdag 25 augustus 2023

Reis door de week van de iQ Coach...

 Elke week rijd ik een dikke 450 kilometer om bij mijn cliënten te komen. 

Dat is gemiddeld zo'n 7 uur per week.

Dat is best veel. Gelukkig heb ik een fijne auto zodat ik ook goed zit, enzo. 

En ik rijd graag.

Het leukste van deze reistijd is het landschap waar ik doorheen ga...

De afgelopen week heb ik voor jullie foto's gemaakt.

En echt... geniet eens met mij mee?

De week begint bij de rit langs de IJssel. Iedere week weer anders, maar altijd die wijde lucht. Winter en voorjaar zag ik de uiterwaarden vol water, nu zijn ze pasgemaaid en groen. De geur van hooi... 

Ik denk aan Marsman... En aan Ida Gerhardt... aan de schilderijen van Jan Voerman. En ben vrij in mijn hoofd. En kan daardoor in vrijheid mijn cliënt ontmoeten. 


Ik rijd terug richting onze Vecht, en geniet van de gewassen op het land, de bossen daarachter en in de verte de Lemelerberg.. Ik steek de Regge over en mijn hoofd raakt leeg. Ik vul het weer met ruimte



Op dinsdag mag ik fijn naar Drenthe. Soms door de kleine stad om mijn cliënte af te halen, of na ons gesprek pakketjes met haar weg te brengen voordat zij haar werk gaat doen. Daarna rijd ik over de grote weg rakelings langs natuurgebied Dwingelderveld. Steevast het raampje open want nergens ruikt het zo lekker als daar! Ik geniet van de mooie tuin van mijn cliënte en rijd naar huis. Soms neem ik een kleine omweg door de bossen. 



Bij veel cliënten in de buurt weet ik de parkeerplaatsen. Hier wacht ik vaak even tot de goede tijd. In haar tuin zijn mooie vogels. We genoten allebei dit voorjaar tussen admin en gesprekken door van de voerende pimpelmeespapa- en mama

De laatste dag van de week rijd ik aan de andere kant langs de Lemelerberg. Het landschap glooit, en van onze fietstochten weet ik precies waar de scharrelvarkens wonen, waar de Lakenvelder koeien staan.
Ik kom langs de Pluktuin vol met dahlia's, waar ik al een paar keer stopte. Langs de kwekerij, langs het goedkope tankstation, en op de terugweg langs onze mooie oude molen, 



Voorbij het Laar


Langs Ekkelenkamp


Over de Vechtbrug


Langs de wijdsheid van het Vechtdal


En ben ik bijna thuis. 


De werkweek zit erop.
Nog wat admin, nog een Teamsje, nog een blog, en klaar.

Dit mooie landschap, iedere week.
Van Vecht naar IJssel, door Reestdal en langs Dwingelderveld. 
Ik rijd door de seizoenen, geniet van zon en regen, hoge waterstand en maaiende boeren. 
De ooievaren, roofvogels, pimpelmeesjes
Bovenal geeft mij dit landschap rust.
Waardoor ik mijn cliënten beter kan ondersteunen, en ze ook kan loslaten.
Elk op hun eigen mooie plekje: van tiny house naar log cabin, grote tuin of klein, eensgezinswoning of nog bij papa en mama. 

Ik woon nu twee jaar in Ommen. 
Ik werk anderhalf jaar als iQ Coach. 
Hier ben ik thuis. 




donderdag 3 augustus 2023

volop bloei en herfstgeur

Een aantal van mijn cliënten hebben zomervakantie. 

Daarom kan ik, zomaar overdag even op de fiets boodschappen doen. 

Ik fiets door het bos naar de boerderijwinkel. 

Wat ruik ik toch, denk ik, herfst?!

Ja. Nee. Ik ruik het natgeregende bos. 

De volgezogen mossen, de bladeren die op de grond fijn aan het rotten zijn om nieuwe bosgrond te maken.

Ik zie de paddenstoelen groot en dik. 

Herfst ruikt zo. 

Mijn tuin is volop in de bloei, en wat geniet ik daar toch van. 




Maar ook daar.... Ik heb de meegenomen aloë vera uit Italië moeten verpoten naar een pot met gaten: dat arme ding stond te verzuipen. Alle regen zorgt wel voor een tweede bloei: het Zeeuwse knoopje, de salie, ze doen hun best. 



Mijn geranium Blue Johnson lijkt wel gek geworden, die bloeit en bloeit.



Twee soorten munt zorgt ook voor mooie doorschieters...




En niks zo mooi als de druppels op het ginkgoblad, en het vrouwenmantelblad...




Ik geniet van de lente.

Dat is wel mijn favoriete seizoen.

Ik geniet van de zomer. Bloei, groen, kleur na kleur.

Maar de geuren van de herfst...

Zalig. 

Ik hoop nog wel op een mooie Indian Summer... dat wel!


woensdag 3 mei 2023

Mag ik in uw weiland?

Mag ik in uw weiland, dacht ik, toen ik langs de Hessenweg richting Zwolle reed.

De boer, op grote grasmaaier, veroorzaakte een geur waardoor ik acuut terug was bij opa op het land.

Onderweg in mijn volwassen auto, naar een 'warme overdracht' van een cliënt, riep daar ineens het kind in mij.

"Mag ik in uw weiland?"

In mijn hoofd rende ik achter de grasmaaier aan. 

Als de boer wegging, ging ik door het weiland rollen. Hélemaal het weiland door. 

Ik werd lekker groen, mijn broek vies, en mijn jas. Mijn blote voeten trouwens ook. 



En ik werd lekker blij, en ik ging nòg een keer.. helemaal van links naar rechts. 

Ik ging het gras pakken en er aan ruiken, en misschien zelfs een armband maken, of een ring, van dat lange gras.

En steeds rook ik dat gras. 

Overal langs de Hessenweg en verder werd het gras gemaaid. 

"Mag ik even in uw weiland?"

Dankjewel, meneer boer.

Ik was even klein. En kind. Bij opa op het land.