Zachtheid

Je stuurt me zachtheid, denk ik, als ik dat veertje zie.

Zachtheid met tranen.

Soms een vogel, dan een vlinder, nu een veertje.

In de stilte van zo’n ogenblik verbind ik mij met jou.

 

Het is een moeilijke tijd.

Ik denk mij vaak terug naar vorig jaar.

De pijn, het verdriet.

Die ontzettende dappere houding van je: de trap op en af zonder je voeten te gebruiken en daar dan ook nog een grap over maken.

Ik merk nu pas hoe snel het ging, dit proces, steeds minder eten, geen koffie meer verdragen.

Elke dag de zuster voor de wonden, de akeligheid daarvan.

 

Mijn onvermogen, mijn onhandigheid.

En dan toch die liefde in je ogen.

Je zachtheid.

Bijna aan het einde nog even naar buiten.

Ogen dicht, en toch die liefde op je gezicht…

 

Tot het einde toe.

Zacht, liefdevol, zo sterk.

Hoe ik je mis…