Memoryquilt

Memoryquilt

Vorig jaar december ontmoette ik hem op een verjaardagsfeest van wederzijdse vrienden. We kenden elkaar niet; de verjaardag van onze vriend was voor het eerst bij zijn nieuwe vriendin thuis. 

Zo'n best wel spannend feestje: als je weet dat zo'n relatie steeds vaster wordt, en je voor je vriend zo blij bent met die geweldige vrouw. Want wat past dat zeg... zo mooi!

Op zo'n verjaardag vind ik het altijd leuk om te praten met mensen die ik nog niet ken. Eerst even kennismaken met de moeder van de vriendin, en aan dezelfde tafel zat hij te praten met een andere man. 

Last year in December I met him at a birthdayparty from mutual friends. We didn't know eachother; our friends' birthday was at his new girlfriends' house. 

A birthday like that is quite exciting; if you know a relationship is developing into something steady, and you are so happy for your friend who found that amazing woman. Because, my, does that fit!

On a birthday like that I love to talk to people I don't know yet. So I went to talk to our new friends mom, and at that table he was taking to some other man. 

We raakten aan de praat. Hij vertelde dat hij het best moeilijk vond; een verjaardag.

Amper een jaar daarvoor was zijn vrouw bijzonder plotseling en veel te jong gestorven aan een hartaanval. Onze gastvrouw had hem gevraagd of hij alsjeblieft gewoon wilde proberen om naar de verjaardag te komen. "En ja," vroeg hij mij, "ken je haar ondertussen een beetje?"

Ik zei ja. We hadden elkaar al een paar keer ontmoet, de gastvrouw en ik. 

Een geweldig mens vind ik haar. Ze is heel lief, warm, en zorgzaam voor mensen waar ze van houdt. Onze vriend heeft mazzel, vind ik. Zij ook, want ik ben dol op onze vriend, die ik al heel lang ken. Naast warm, lief en zorgzaam, is deze dame ook heel pittig. 

Mijn gesprekspartner lachte ondeugend bij zijn opmerking en vertelde hoe hij en onze gastvrouw elkaar hadden leren kennen. Een verhaal dat haar ten voeten uit kenmerkte: warm, humoristisch en gedecideerd. "Je zegt geen nee tegen die vrouw toch?" Dat leek mij erg verstandig en we moesten er samen om lachen. "Maar", zei hij, "als het me te moeilijk werd mocht ik weer gaan heeft ze erbij gezegd." Ik was benieuwd hoe het ging, en hij zei, ik zit hier al meer dan een uur en heb een fijne avond.

We got into a conversation. He told me it was difficult for him, a festive birthdayparty.

Hardly a year before that day his wife died. Very sudden and way too young by a heartattack. Our host asked him to please try to attend the party. "And well," he asked me, "did you have the chance to get to know her in the meantime?"

I said yes, we met a few times, the host and I.

I think she is amazing. She is very sweet, warm, and caring for those she loves. Our friend is lucky, I think. So is she, for I really love our friend, that I know for a long time. Next to warm, sweet and caring, this lady is also very spunky.

My conversational partner laughed in a crooked way at his question and told me how he and our host had met. A story that was very typical for her character: warm, humorous and very decisive. "You don't say no to that woman right?"  That seemed very wise to me and we had to laugh together. "But", he said, "if it gets too difficult for me I could leave whenever I wanted she told me." I was curious about how his experience was so far, and he said, I am sitting here for more than an hour and I am having a great evening. 

Ik vond het fijn om hem te ontmoeten. Hij bedankte me voor hij wegging, omdat ik naar hem had geluisterd. "Dank je wel voor je vertrouwen" zei ik.

I liked meeting him. He thanked me before he went, because I had listened to him. I said, thank you for your trust. 

Begin januari appte onze gastvrouw. Die vriend waar ik mee had zitten praten was op visite geweest en had verteld dat hij zo graag iets tastbaars wilde van de kleding van zijn vrouw. Misschien een soort deken op zijn bed. Hij vond het behoorlijk spannend om het te vertellen. 

Toen onze gastvrouw hem vroeg of hij zich mij nog kon herinneren wist hij het meteen weer. Die vrouw maakt dat soort dingen, zei onze gastvrouw. Hij schrok ervan. Maar wilde graag contact.

Early in January our host apped me. That friend I was talking to had been visiting and told her he really would love to have something tangible from his wifes clothes. Maybe like a blanket for his bed. He was shy talking about it. 

When our host asked him if he could remember me, he knew rightaway. That woman makes stuff like that, she told him. It kinda shocked him, but he wanted to talk to me.

Een kleine maand later zat ik bij hem aan tafel. We spraken over zijn vrouw. Hij vertelde hoe ze gestorven was, wat hun leven samen voor hem had betekend en hoe verschrikkelijk hij haar mist. 

En we spraken over hun wederzijdse passie: fietsen. Elke zomer fietst hij in Italië met toeristen van over de hele wereld de bergen in. Zij ging af en toe een weekje mee. Het maakte een belangrijk onderdeel uit van hun leven uit. Het leven zonder kinderen had ze nog dichter bij elkaar gebracht. 

We gingen naar boven om haar kleren te bekijken. Dat was moeilijk; de kasten waren nog niet open geweest. Samen ging het beter.

About a month later I sat at his kitchentable. We talked about his wife. He told about her passing away, what their life together meant for him and how terribly he missed her.

And we talked about their mutual passion: biking. Every summer he bikes in Italy with tourists from allover the world into the Italian mountains. Every now and then she came along for a week. It was an important part of their life, Life without children brought them even closer together. 

We went upstairs to look at her clothes. That was hard for him; he hadn't opened her closets yet after her passing. Together it went better. 

De manier waarop deze man over zijn vrouw sprak roerde mij diep. Zijn ogen straalden als hij over haar vertelde, en tegelijk was het diepe gemis erin te zien. 

Beneden spraken we door wat hij wilde. Ik liet voorbeelden zien, en hij gaf aan wat hij graag wilde. Hij zou begin mei naar Italië gaan om weer de bergen in te gaan met fietsers, voor die tijd zou hij kleding brengen. 

The way this man told me about his wife touched me deeply. His eyes were beaming when he told about her, and at the same time the deep sense of missing her was very notable for me. 

Downstairs again, we talked about his wishes. I showed some example quilts, and he told me what he wanted. Early May he was going to Italy again to bike into the mountains with the biking groups, before that he would bring me her clothes. 

De kleding kwam in drie verhuisdozen. Genummerd. Doos 1 was lievelingskleding, 2 was mooi, 3 was niet zo emotioneel beladen. Hij had een tekening gemaakt voor de afmetingen, en de afmetingen voor nog wat extra kussenhoesjes, twee voor hemzelf en één voor een vriendin van hun beiden. Zijn datum van vertrek stond erop, en de datum van thuiskomst; half september. Hij wilde heel graag dat de quilt op zijn bed lag als hij thuiskwam; dan had hij iets om voor thuis te komen, zei hij... Ik kon de buurvrouw bellen om me binnen te laten. Ze wist ervan. Het telefoonnummer stond erbij.

The clothes came in three boxes. Numbered. Box 1 were favourite clothes. Box 2 were nice clothes, box 3 was not very emotional. He had made a drawing off the sizes, and for the sizes of extra pillowcases. Two for himself, and one for a friend. His leavingdate was noted, as well as the coming-home-date, halfway into September. He really wanted the quilt to be on his bed when arriving home, so there was something to come home for, he said. I was allowed to call his neighbour to let me in. She knew all about it. The phonenumber was included.

Ik vroeg hem welke naam de quilt moest hebben; ik had al wel een idee.

Bij het weggaan uit zijn huis na de eerste afspraak liet hij me namelijk een prachtige racefiets zien. Helemaal in haar lievelingskleur gespoten, met een naam: "Love of my life". Dat bleef me bij.

Hij had ook wel een idee, gaf hij aan. Ik wil het graag "Love of my life" noemen. Net als de fiets. 

Ik wist het. Een mooi moment. 

I asked him about the name for the quilt; I had an idea about that already. 

When leaving his house at our first appointment he showed me a beautiful racebike. Completely in her favourite color, with a name on it: "Love of my life". That stuck to me.

He had an idea, he told me. "I want to call it "Love of my life". Like the bicycle."

I knew it. It was a beautiful moment.

Hij liet de dozen achter bij mij, niet zo gemakkelijk voor hem. Alsof hij haar bij mij achterliet. Ik voelde de verantwoordelijkheid.

De corona kwam. Hij kon niet naar Italië dit jaar. Dat was moeilijk.

We hadden verder geen contact, dit voorjaar, en deze lange hete zomer.

He left the boxes for me to attend, which was not easy for him. As if he left her at my place. I felt the responsability.

Corona came. He could not go to Italy this year. That was hard.

We had no further contact, this spring, and this long, hot summer.

Ik deed mijn werk. De kleding bekijken op geschiktheid voor het snijden en het verwerken in blokken: 15 bij 15. Haar prachtige jasjes, maatje S, waren daar niet altijd even geschikt voor. De stoffen waren ook niet altijd even gemakkelijk: de dikke winterjas, de prachtige warme kasjmiertruien, de gladde fietsshirtjes en de dunne bloesjes. Veel synthetisch. Dus... eerst alles op plakvlieseline om er zeker van te zijn dat het niet zou schuiven ten opzichte van elkaar. Ik vond het moeilijk om de kleding uit elkaar te halen.

I did my job. Checking the clothes at 'use-ability' to cut in blocks from 15 x 15 centimeters. Her gorgeous jackets, size small, were not all suitable for that. Neither were the fabrics; the thick wintercoat, the beautiful warm cashmere sweaters, the synthetic bikeshirts and the thin blouses. Lots of synthetics, thin and slippery. So, I ironed every item unto fusible web to be sure they would not slide among eachother. It was hard for me to tear the clothes apart.

Na het plakken moest ik even stoppen. Het werk lag een tijdje stil. We hadden zelf verdriet: de carpoolcollega van mijn man stierf. Een weekje na de begrafenis pakte ik het weer op. Het was op deze manier voor mij eigenlijk nog belangrijker dat het mooi zou worden.

Het knippen van de blokken, op kleur leggen, tellen, rekenen, op de vloer uitleggen en kijken wat het worden kan was ook geen makkie. Ik heb uiteindelijk een ontwerpje gemaakt op de computer. Met Paint, dat ik eigenlijk nooit hanteer. Dat werd dit: 

After that fusing I had to stop. The work just layed there for a while. We suffered a loss ourselves: my husbands carpollcolleague died. A week after the funeral I picked it up again. After this it was even more important for me to do a good job.

The cutting of the clothing into blocks, arranging at color, counting, the arithmetics, the layout on the floor and looking what it could be was not easy. I made a design at the computer, with Paint, a program I hardly use. It became this: 

Ik legde het uit op de grond (2.40 bij 2.70 past verder nergens!)  Door deze tekening merkte ik dat er samenhang in de blokken en de kleuren kon komen, maar toch miste er nog wat. Kijk maar op deze foto.

I made the layout on the floor (2 meter 40 by 2 meter 70 didn't fit anywhere else!) Because of that drawing I noticed harmony was possible, but something was missing there. Look: 

Ik dacht, er moet verbinding in komen. Door rode strepen tussen de blokken te tekenen zag ik het ontstaan. Gelukkig had ik nog een stofje liggen dat er qua kleur echt perfect bij paste.

Toen ging het verder ook als een speer. Repen sashing snijden. De blokken aan elkaar met de sashing ertussen, rij voor rij, tot de top klaar was. Op de vloer werd het steeds meer een eenheid...

I thought, it needs more connection. By drawing red stripes in between the blocks I saw it coming. Fortunately I had a piece of fabric that fitted perfectly.

And there it went... very quickly. I cut the sashing. Sewing the blocks onto the sashing, row by row, until the top was finished. On the floor it became more and more visible and harmonious.

Hier en daar nog een iets andere lay-out, en klaar voor de volgende stap: de achterkant. 

Die moest van een oude dekbedhoes. Ik had hem uit elkaar gehaald, en met wat passen en meten combineerde het perfect. Dubbelen deed ik op tafel: ik zag me niet op de grond rondkruipen. Op YouTube zag ik het perfecte filmpje waarbij je eerst het middelpunt van je tafel uitmeet, met grote satéprikkers beplakt en dan eerst de achterkant, de wollen vulling en dan de top erop vastklemt. Kijk maar:

A little change in the layout, and ready for the next step: the backside. It had to be from an old bedsheet he gave me. I tore it apart, and with a little adapting it combined perfectly. I doubled it on our kitchentable: I did not see myself crawling on the floor. On YouTube I saw this film where you measure the middle of the table, mark it with little wooden sticks en then piece by piece the backing, the woolen inside and the top. You fixate it with these really big pegs. Look: 

Met veiligheidsspelden op niet meer dan handbreedte van elkaar vastgemaakt, en oprollen... Wat een pakket!

With safetypins at no more than a hands'width all tied together, rolled up, quite the packet!

Een dik pak! Mee naar boven en maar naaien. Ik koos voor een simpel patroon: gewoon langs de blokken naaien, en langs de sashing. Ik wilde dat de stofjes zo duidelijk mogelijk zouden uitkomen om de herkenbaarheid van haar kleding te vergroten. Ik reken niet zo goed, maar ik kwam op ruim 20 kilometer naaiwerk... En wat was het zwaar op schoot. En warm... En het gleed natuurlijk. En ondanks de plakvlieseline en het vastspelden bewoog de stof toch nog ten opzichte van elkaar. Ik werd er ongelukkig van. ik kon het echter niet meer veranderen zonder alles uit te halen en dat vond ik ook geen doen. 

I took the whole thing upstairs and sewed along. I chose a simple pattern: in the ditches. I wanted the pieces of clothing to be very recognisable. And I am not very good with ciphers, but adding it all up I came to more than 20 kilometres sewing! It weighed very heavy on my lap. And WARM! And of course, it was slippery. In spite of the fusible web and the safety pins the fabric was moving. It made me unhappy. But I was not able to change it without tearing it all apart again and that was not an option.

Toen het geheel klaar was heb ik het op ons bed gelegd. Het stond toch wel mooi... 

When it was ready, I layed it on our bed. It was beautiful...

De laatste ronde! De bies rondom naaien, met de hand tegennaaien, ik verliet er zelfs de buurtBBQ voor, ik wilde het afhebben. Ik had ondertussen wel twee weken respijt gevraagd want ik haalde de deadline niet, dacht ik... 

Nog wat laatste geheime details, en het naamkaartje. 

"Love of my life" was klaar.

The last round! Putting the binding on, by hand. I even left the neighbourhoodBBQ early, I wanted it finished. I did ask for two weeks delay, because I couldn't make the deadline, I thought...

Some last secret details, and the nametag.

"Love of my life" was finished.

Hij was ondertussen naar Italië gegaan, om te herdenken dat een jaar geleden de as van zijn vrouw daar uitgestrooid was. Een paar dagen voor zijn terugkomst was het helemaal af.

Ik appte hem. Hij was blij. Ik belde de buurvrouw en heb met haar samen de quilt op zijn bed gelegd. Ze herkende de kleding. Ze zei "Wat zou zij dit mooi hebben gevonden". Beter compliment kon ik niet krijgen op dat moment. Het stond er dan ook mooi, in die witte kamer met zijn warme accenten. 

In the meantime he went to Italy, to remember that a year before that the ashes of his wife were left on the mountains there. A few days before he came back I was done.

I apped him. He was happy. I called the meighbour and together we layed it on his bed. She recognized her clothes. And said "She would have loved this!" The best compliment I could get at that moment. It did look very good, in that white room with its warm accents.

Nu was het wachten op zijn thuiskomst. Ik wachtte met grote spanning af. Uiteindelijk kwam zijn appje. Hij vond het een plaatje. 

We maakten een afspraak, om het proces samen af te ronden.

Dat was vanmorgen. Het was een fijne ontmoeting. Ik heb hem verteld hoe het proces gegaan was, en van sommige blokjes verteld wat het voor kleding was geweest: hij had niet alles herkend. 

Hij geniet van de quilt. Hij vertelde dat hij soms zomaar even naar boven loopt om ernaar te kijken. Het maakt hem blij.

En daar word ik dan weer blij van.

Now I had to wait for his arrival. I was very tensed about it. Eventually his app came. He just loved it.

We made an appointment to finish the proces together. 

That took place this morning. It was a beautiful meeting. I told him about the whole process and explained which clothes I used; he did not recognize every part.

He is enjoying the quilt. He told me sometimes he just walks upstairs to take a glimpse. It warms his heart.

And that warms my heart.

Een memoryquilt is een hele bijzondere opdracht. Bijzonder eervol. Ik vond het een onderscheiding om van de kleding van deze warme, prachtige vrouw een warme, prachtige quilt te maken. Voor deze bijzondere man, die ik ondertussen in mijn hart heb gesloten. 

Hoe mooi loopt het leven soms. Een verjaardag van een lieve vriend, je ontmoet wat mensen, je raakt elkaar. Verrijkend, verbindend, verwarmend. 

A memoryquilt is a very special commission. Very honourfull. I thought it very special to make the clothes of this warm, beautiful woman into a warm beautiful quilt. For this special man, that I included in my heart.

How good life can be sometimes. A birthday from a dear friend, you meet some people, you touch eachother. Enriching, connecting, warming.