Zo'n dag

 Zo'n dag

We hebben het allemaal weleens.

Zo'n dag.

Zo'n dag dat 's morgens het pak yoghurt uit de vingers valt.

Dat je denkt na het douchen, aankleden en ontbijten, mag ik weer naar mijn bed?

Dat doe je dan natuurlijk niet.

Je gaat braaf naar je werk, boven op je atelier, en zet je computer aan.

Je leest je mail, eventueel beantwoord je er eentje, je maakt zelfs een to-do-lijstje, en ondertussen denk je, mag ik weer naar mijn bed?

Zo'n dag dat je hoofd niet werkt.

Je kijkt naar je to-do-lijst en dan zie je je kopje koffie staan.

Koud. Zo'n dag. 

En koude koffie is vies.

Dan log je maar eens in op de cloud. 

Je leest ook die mail.

Je beantwoordt er eentje.

Je ziet die mail die daar wacht op antwoord. 

En ondertussen stel je je die vraag opnieuw.

Mag ik weer naar mijn bed?

Ik weet na een jaar of wat gedoe met mijzelf dat het dan hoog tijd wordt voor een dutje.

Computer uit, telefoon uit, slapen. 

Dat was vandaag zo tot twee keer aan toe.

Dan ben je nu zeker wel weer fris? Want je schrijft dit blog?

En tussendoor heb je wel wat mensen gesproken.

Klopt. Iets frisser ben ik wel.

Maar weet je wat?

Ik heb geeneens zin om er een foto bij te plaatsen, zó'n dag. Zelfs. Wel even geprobeerd, net. 

Maar ik kan geen leuke vinden. 

Poep in de kop, noemen wij dat hier. 

Zo'n dag is het. 

En je maakt mij niet wijs dat ik de enige ben die weleens zo'n dag heeft.

Toch? Jullie toch ook weleens? Toch? 

Weet je wat? Morgen ben ik weer mijn eigen enthousiaste, productieve zelf. 

Vandaag heb ik zo'n dag.

Welterusten!