Mag ik in uw weiland, dacht ik, toen ik langs de Hessenweg richting Zwolle reed.
De boer, op grote grasmaaier, veroorzaakte een geur waardoor ik acuut terug was bij opa op het land.
Onderweg in mijn volwassen auto, naar een 'warme overdracht' van een cliënt, riep daar ineens het kind in mij.
"Mag ik in uw weiland?"
In mijn hoofd rende ik achter de grasmaaier aan.
Als de boer wegging, ging ik door het weiland rollen. Hélemaal het weiland door.
Ik werd lekker groen, mijn broek vies, en mijn jas. Mijn blote voeten trouwens ook.
En ik werd lekker blij, en ik ging nòg een keer.. helemaal van links naar rechts.
Ik ging het gras pakken en er aan ruiken, en misschien zelfs een armband maken, of een ring, van dat lange gras.
En steeds rook ik dat gras.
Overal langs de Hessenweg en verder werd het gras gemaaid.
"Mag ik even in uw weiland?"
Dankjewel, meneer boer.
Ik was even klein. En kind. Bij opa op het land.
