Mistig, koud, en stil. / Misty, cold and quiet...

Al een paar dagen ben ik met de "zwart-wit-uitdaging" bezig: je plaatst op Facebook foto's in zwart-wit, er mogen geen mensen opstaan, en je nomineert elke dag iemand om het ook te gaan doen.
Je doet het een week.

For a few days now I am joining the "black-and-white-challenge" on Facebook. You post pics in black and white, no persons on it, and you nominate people to join. one every day.
It takes a week.

Ik vind dat leuk, zulke uitdagingen.
Ik houd van foto's maken, en zwart-witfoto's hebben een hele eigen schoonheid.

I like these challenges.
I love to make photos, and black-and-white photos have their very own beauty.

Maar vandaag kom ik er niet toe. Ik schuif even een daggie door.
Vandaag is het te grijs om mij heen.
Ik denk steeds aan dat liedje van Lohues:

But today it does'nt work. I'm skipping today.
Its just too grey around me.
It reminds me of the song from Daniel Lohues (not in English; not even in Dutch: its my native language Drents!)

Ik moet ook steeds denken aan wat mensen om mij heen meemaken.
Er is veel verdriet: werksituaties, verwachtingen die niet uitkomen, zorgen over kinderen, er is gemis, zorg over ouders, en dan de gesprekken over is wat ik maak/ is wie ik ben wel goed genoeg.
Er is zoveel onrecht.
Er is zoveel zwart-wit en veel te veel grijs.

I also keep thinking about what happens to people around me.
There is a lot of sadness: worksituations; unfullfilled expactations, people suffer because their kids suffer, there are people missing people, people who suffer about their parents, and then those conversations about is what I make/ is who I am good enough.
So much injustice.
There is so much black and white and way too much grey.

Maar ik denk ook heel veel aan liefde.
Ik maak hartjes: voor een nieuw prachtig klein kindje, en om te laten zien dat ik van mensen houd.
Ik maak ze heel kleurrijk: het kan niet gekleurd genoeg.
Kijk maar:

I also think a lot about love.
I make little hearts: for a brandnew beautiful small baby; and to show I love people.
I make them very colorfull: no such thing as too much color whem it comes to love...
Look: 

Ik lees in de nieuwe van Dan Brown "Oorsprong" de interessante theorie dat we ontstaan vanuit het doorgeven en verspreiden van energie.
Dat liefde niet beperkt is; dat het een bron is waar we de diepte niet van kennen...

In the new Dan Brown book I read about the interesting theory that we come from spreading energy.
That love has no limits; that it is a source from which depth we have no idea.

Nee, er is geen gerechtigheid. Onrecht, pijn, verdriet, gemis, ziekte, gemene mensen, het bestaat.
Daar moeten we het mee doen.
Het leven is nooit alleen maar geluk. Soms doet het zeer.
Vandaar vandaag geen zwart-wit, geen grijs.
Daar hebben we genoeg van om ons heen.
Ik doe vandaag aan verspreiden van kleur.

No, there is no justice. Pain, sadness, missing, diseases, mean people, they exist.
We have to deal with that.
Life is never just happiness. Sometimes it hurts.
So today no black and whote, no grey.
We have enough off that around us.
Today I choose to spread some color.

Masterclass jasje... het proces en het product! / Masterclass coat: the process and the product!

Gelukkig ben ik Facebookvrienden met Marijke van Welzen.
Ze kondigde ergens in het vroege voorjaar een "Masterclass jasje" aan en ik WIST dat ik daar bij moest zijn. Dus ik meldde me onmiddellijk aan. Het was een Masterclass van twee dagen bij Hawar in Oldeberkoop en ik verheugde me er ontzettend op!

My luck to be Facebookfriends with Marijke van Welzen. 
She announced a "Masterclass coat" somewhere in the early spring and I KNEW I had to be there. So I mailed rightaway to subscribe. It was a two-day Masterclass at Hawar in Oldeberkoop and I was looking forward immensely!

Wie de jassen van Marijke heeft gezien, vergeet ze nooit meer. Ik werd er door gegrepen toen ik ze voor het eerst zag staan bij de grote tentoonstelling van het Quiltersgilde in Deventer, een paar jaar terug. Daarna had ik al eens een dag een workshop "Denim" gedaan bij haar en wist dat het bijzonder inspirerend was. Daar begon ik met deze rok:

Who ever layed eyes on Marijke's coats, will never forget them. I was completely blown away when I saw them the first time at the big exhibition from our National Quiltguild in Deventer, a few years ago. After that, I did a one-day workshop "Denim" with her and knew that it was very inspiring. I started with this skirt there:

We moesten veel stofjes meenemen, een goeie naaimachine, en nog het een en ander..

We had to take loads of fabric, a good machine, and some more...

Een warm welkom, kennismaking met 8 andere dames, uitleg, en aan het werk!

A warm welcome, meeting 8 other ladies, explanation, and at work!

Ik had vooraf de patroondelen uit dunne quiltvulling gesneden, groter dan nodig, naar een gemakkelijk model dat ik al eerder had gemaakt. Ik ben geen coupeuse...

In advance I cut the patternparts out of thin quiltfilling, bigger than neccesary, in an easy model I made before. I am NOT a good seamstress!

Aan het eind van de tweede dag was mijn rugpand een heel eind op weg!

Progress at the end of the second day!

De resultaten van de andere dames waren echt schitterend!

The results of the other ladies were brilliant!

Thuis werkte ik verder aan de voorpanden

At home I continued on the two frontparts

Het groeide onder mijn handen en ik vond het heerlijk om er aan te werken. De details vertelden mij heel wat over mezelf.

It grew under my hands and I loved working on it. The details told me a lot about myself.

En uiteindelijk waren alle panden klaar; deed ik er mooie rode voering in en kon het in de wasmachine. met twee hele pakjes colorcatchers :-) Het resultaat:

Eventually all the parts were ready, I added a pretty red lining and I put it in the washingmachine. With TWO packages colorcatchers :-) The result: 

Ik wist al dat ik er een mooi jasje van wilde maken, dus... blokkeerde ik een poosje want wat was het ENG om te snijden in die stralende panden! Ik wilde 'm af hebben voor de Regiodag. Dus ik deed het, en raapte al mijn moed bij elkaar...

I already knew I wanted to make a pretty coat, so... I felt blocked for a while because OMG it was SO scary to cut those shiny parts! But... I wanted it to be finished for the Regionday of the Quiltguild. So. I did it. I scraped up all my courage...

Natuurlijk bewaar ik de restjes! Je weet maar nooit...

Off course I keep the scraps! You never know, right?! 

En dan ineens... klaar!

And then all of a sudden... ready!

Ik vond het prachtig om te maken, heb weer een stuk van mijn angst overwonnen, en het volgende jasje is in mijn hoofd al in de planning. Dat gaat een heel bijzonder jasje worden om een lieve oude vriend en zijn vrouw te herdenken. Ik zie er naar uit.
En voorlopig ben ik heel trots en blij met dit "proefjasje"!

I just loved making it, overcame some fears, and the next coat is starting to grow in my head. That is going te be a very special coat to remember a dear old friend and his wife. I am looking forward to it.
And for now I am very proud and happy with this "trialcoat"!