nevel

benen lopen langs het Wolderwijd
in het hoofd zoekt taal
de weg naar ruimte
die de ogen zien
veel grijs zie ik
en nevel
even geen wind

de vogels rusten op het wijd
als in niets

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Taal kan dat doen: ruimte zoeken wanneer vanbinnen nevel is.
Zeker gecombineerd met lopen werkt dat bij mij goed.
Het ritme dat lopen biedt, geeft rust in de kop.
En dat moet soms wel ;-)

Soms zit je even "in-between": je komt ergens vandaan, waar het niet goed voor je was.
Stappen nemen is moeilijk, maar je doet het wel.
En dat lijkt goed uit te pakken, maar hoe, dat weet je nog niet.
Nevel.
En even geen wind om de nevel weg te blazen.

Hoe bijzonder kan het zijn, wat een schoonheid kun je daarin zien.
Wat een rust schuilt daar.

Ik hou wel van nevel.

mooi, begrip

Gisteren een prachtig gesprek gehad.
Het onderwerp was vergeven en loslaten.
Vier vrouwen, twee nationaliteiten, drie verschillende denominaties, ziedaar de diversiteit van Lelystad!

We keken bij onszelf naar binnen om te kijken wat vergeven nou eigenlijk inhoudt.
Onze conclusie was dat er verschillende dingen voor nodig zijn.
Een beslissing, een houding, hard werken, en soms afstand.

Soms als andere mensen je pijn doen, of ondanks "sorry" geen verandering laten zien, dan is het werk dat jij moet verrichten een dagelijks terugkerend ding.

Als het gaat om jezelf vergeven is het nog weer anders.
Terugkijkend kun je zo'n fijn oordeel over jezelf hebben.
Dat had ik anders moeten doen, zeg maar, beter.
Maar dat ging toen niet; je weet nu meer dan toen, je bent veranderd.
Wat je nu zou doen, kon je toen nog niet.
Accepteren wie je bent, met alles wat daar bij hoort aan leuke en minder leuke dingen, is dan van cruciaal belang.

Daardoor kwamen we op het begrip "barmhartig" uit.

Er zitten in deze groep twee geweldige vrouwen vanuit een Marokkaanse achtergrond.
Eén dame geboren en getogen Lelystadse, één die hier een jaar of 9 woont en onzeker is over haar Nederlands.
Zij begreep het woord niet helemaal.
Dus vertelde de ander wat het woord in het Arabisch was.
Ik spel het maar even zoals ik het heb gehoord: "rachma".
Dat deed bij mij een lichtje branden.
In het Hebreeuws, dat ik een jaar of 12 terug bestudeerde, betekent dit woord o.a. baarmoeder.
En ook in het Arabisch bleek het woord voor baarmoeder diezelfde stam te hebben...

Aangezien dit een gespreksgroep is om te praten over heftige bevallingen, vielen daar ineens stukjes op hun plaats.
Als je pijn en verdriet, narigheid achter je wilt laten, heb je barmhartigheid nodig, rachma.
Met bijna hetzelfde woord zeg je baarmoeder, waar de moeilijke bevallingen beginnen.

We zochten nog een naam voor onze gespreksgroep.
Die hebben we wel gevonden.
Rachma.

let it snow!

Ja... het is weer bijna december.
Ik krijg dan altijd hevige jeuk.
De kerstquilt wordt weer opgehangen, en straks maken de oranje-geruite herfstgordijntjes weer plaats voor de roodgeruite kerstgordijntjes!

Als het ook maar een beetje richting de nul graden gaat wordt de jeuk nog heviger: ik wil sneeuw!
Vandaag op Facebook een fijne discussie: slechts een paar mensen durven op te biechten dat ze ook al hoopvol uit het raam kijken in de ochtend, maar anderen mopperen al bij de gedachte aan wit en glad en koud.

Zaterdag kocht ik twee mooie witgespoten kransen bij het tuincentrum, en ik keek naar de mooie kerststukken die er te koop lagen.
Dan vergaat de jeuk wel even: een mooi opgemaakt dienblad van ruim €60,- vind ik WEL wat veel.
Maar al die andere mooie dingen... makes me happy!
Ik ga lekker het komende weekeinde mijn witte kransen versieren.
Weet nog niet waarmee, maar het wordt wel met rood en groen.
Eén bij de voordeur, één achter op het tafeltje, en de pompoenen en kalebassen gaan zó in de kliko.

En waar ik me ook zo op verheug: de Top 2000... De sfeer eromheen ook : ik ben altijd vrij in die laatste weken van het jaar en ben dan lekker leuke dingen aan het doen, het liefst met een logeerneef/ nicht.
Gezellige tijd!
Ik zeg: weg herfst, welkom winter!!!
Let it snow, let it snow, let it snow!
Nog even.... 

Lsltn

Gisteren een prachtige activiteit met de vrijwilligers: kaarten van www.lsltn.nl pakken en vertellen waarom je nou net die kaart pakt.
Bv "als ik het goed wil doen, moet ik het niet doen"
Of: "Als je de weg kwijt bent, kom je nog eens ergens"
De laatste riep tranen op bij de vrijwilliger die hem pakte.

Sterke vrouwen heb ik als vrijwilligers.
Niet te geloven.
De manier waarop mensen situaties bekijken en aanpakken vind ik soms bijna niet te vatten.
Waar een ander de handdoek in de ring gooit, laat zij een traan, denkt erover na, en staat open voor groei en nieuwe weg.De groeipijn hoort erbij.

"Laten we dan plannen dat we niets plannen" werd door een andere vrouw gepakt, maar ze riep er meteen bij dat het eigenlijk helemaal een verkeerde kaart was.
Toch had ze hem met open ogen zelf gepakt; de kaarten lagen er duidelijk leesbaar bij...
Natuurlijk bleek het echt wel de goede voor haar te zijn: binnenkomend in haar uiterst gestructureerde leven vertelde deze kaart haar dat ze misschien wel eens iets moet laten gaan, en dan toekijken wat er gebeurt...

Het leven is soms doodeng.
Maar wat zijn mensen toch dapper...

wat is dat nou, hoe komt het nou toch dat...

Wat hoor ik het toch veel, en wat denk ik er vaak over na: vragen over hoe dat nou kan en hoe dat nou komt.
Communicatie valt niet mee, als mensen soms zo anders zijn dan jij.

Wat kunnen we ons toch afpeigeren met de vraag waarom dingen gaan zoals ze gaan.
Wat zitten we toch vast in ons eigen kader vaak.

Wat is dat nou, hoe komt het toch?
Waarom nou zo en niet anders?

Ik snap niet dat jij...
Waarom snap je niet dat ik...

Hoe komt het nou dat hij zo doet?
Waarom reageert zij zo?
Heb ik misschien iets fout gedaan?
En ik doe zó mijn best! Eigenlijk ben ik altijd degene die...

Onzekerheden waar je onzeker van wordt.
Je komt er nooit achter zeggen ze dan.

Nou...

Misschien wel wanneer je een paar dingen hebt en kunt.
De wil om je te verdiepen in de ander en meteen ook de gave om dat te doen.
Samen praten; en dat kan alleen wanneer je allebei wilt, en ook kunt praten.
Als iemand dat niet kan of wil, houdt het dan op?

In hoeverre kun je iets van iemand vragen die niet kan?
Of die je niet kan bieden wat jij graag wilt?
In hoeverre mag iemand zichzelf zijn, ook als jij dat maar niks vindt?
Hoever ga je dan in je pogingen om iemand te begrijpen, of tegemoet te komen?

Wat is het geheim?
Loslaten?
Nee zeggen?
Stoppen met proberen?
Waar is de grens van wat jij doet?

Wat kunnen we ons toch afpeigeren met de vraag waarom dingen gaan zoals ze gaan...

start!

Vandaag is het eindelijk zover: Hilda Wessels op haar eigen weblog.
Nog niet veel bijzonders te lezen; maar dat komt allemaal nog.
Vandaag ben ik te druk met het overleven van de jetlag, de was, en soep maken ;-)

Eerste bericht...

Dit is de website van Hilda Wessels.

Hier komt nog tekst en lettertjes en dergelijke. Zoals bla en bla en dit en dat.

Groetjes

Hilda Wessels