kerstkaart

 

Dit jaar van mij geen kerstkaart.

Gek he, vorig jaar kon ik het wel, nu niet.

Net als de kerstboom.

Ik kan het niet opbrengen.

De kerstquilt hangt wel, omdat ik niet wist hoe het zonder te doen.

 

Het staat voor mij symbool voor afgelopen jaar.

Sommige dingen geven vreugde.

De opleiding, bijvoorbeeld, ik geniet er enorm van.

En dan na school bij vrienden en familie eten, zo fijn!

Lekker met de Grijze Dame en mijn neef Rien 200 per uur over de Autobahn, wat heerlijk.

En de tijd in Frankrijk, een hele fijne tijd met lieve mensen en werk waar ik blij van werd.

 

Maar er is, natuurlijk, het gemis.

Het is soms niet te geloven pijnlijk.

En het heeft invloed: het brein doet stom, ik heb hulp nodig bij dingen die ik anders zonder blikken of blozen deed.

 

Er is een soort laag van basisblij weg, bij mij, heb ik gemerkt.

Ik word wat korter veur de kop. Heb minder geduld.

Ik heb geen zin meer om aan de conventie te voldoen.

Geen energie voor wat ik vroeger gezellig vond.

Grotere groepen met mensen, ik kan het niet meer hebben, behalve in rustige settingen: studiedag waarbij mensen zitten, prima. Maar lopen ze in de lunchtijd allemaal door elkaar heen en wordt er veel en gezellig bijgekletst, dan is het bij mij snel op.

Te veel afspraken in een week gaat ook niet.

Het is echt een marathon, terwijl ik liever een wandeling maak.

 

Dus. Geen kerstkaarten dit jaar. En ook geen boom.

Wel heel veel liefs gewenst van mij. En warmte en licht. En hoop.

Hilda