achtbaan /rollercoaster

Achtbaan/ rollercoaster

De afgelopen tijd heb ik veel geblogd over afronden, nieuwe start, en dat soort dingen.
Dat krijg je er nou van.
Wat ik beleef krijgen jullie te lezen.
Hoewel, nee. Làng niet alles. Ik houd sommige dingen graag privé.
Van die dingen waar niemand mee te maken heeft.
Die weten alleen mensen waar ik heel erg veel van houd.

Lately I blogged a lot about rounding up, new starts, things like that.
Thats' what you get.
What I live, you get to read.
Although, no. Not at all everything. I like to keep certain things private.
Those things that are nobody's business.
Those things are only known to people I love very much.

Maar goed.
Gedurende de laatste anderhalf jaar heb ik de cursus Quilten Speciaal 14 gevolgd, die gegeven werd door het Quiltersgilde.
We hebben daar ook over moeten bloggen, maar dat mocht alleen op een besloten pagina.
Dus veel heb ik niet gedeeld.
Zo hier en daar wat resultaten, zoals een leuk overhemd enzo.

Anyway.
During the last year and a half I followed artclasses, organised by our National Quiltguild.
We blogged about that too, but that was only on a closed page.
So I didn't share a lot about that.
Every now and them some results, like a nice shirt...

We hebben in die anderhalf jaar heel veel bestudeerd: compositie, kleur, lijnen en punten, batikken, symmetrie, licht en schaduw, en we hebben allemaal ontzettend ons best gedaan om aan de opdrachten te voldoen.
Dat viel niet altijd mee: de meesten van ons hadden drukke banen, en bij ons allemaal was er soms veel zorg; mantelzorg, ziekte, sterfgevallen, verlies van werk, zoals dat gaat bij elke vrouw van zo rond de 50. Of iets ouder of jonger.
Er zijn mensen gestopt; ze hadden het te druk; ze wilden liever hun eigen weg gaan, of hadden andere redenen.

In those year and a half we studied a lot: composition, color, lines and points, batik, symmetry, light and shadow, and we all did the best we could to succeed and make the assignements.
That wasn't always easy: most of us have busy jobs, and all of us had to deal with worries and caretaking, illnesses, losing jobs, people we love dying, the way it works for women in a certain agegroup.
People quit: too busy, preferring to follow their own path, or for other reasons.

Ik heb zelf met regelmaat met de gedachte gespeeld om te stoppen.
Het was moeilijk.
En de moeite bestond altijd uit mijn diepste angst: is wat ik maak, wat ik doe, wie ik ben, wel goed genoeg.
Iedere keer opnieuw.
Soms was een verpletterend commentaar van een docent de aanleiding, soms het veel mooiere werk van de anderen, soms mijn eigen onmacht om voor elkaar te krijgen wat in de kop zat maar maar niet uit mijn handen wilde komen.

I played with that thought myself on a regular basis.
It was hard.
And the hardest part was always my deepest fear: is what I make, what I do, who I am, good enough?
Every time again.
Sometimes it was because off an overwhelming, crushing commend from a teacher, sometimes the much better work of one of the other students, sometimes my own powerlessness to make what was set in my mind, but just didn't appear out of my hands.

Ik heb daarbij steeds terug kunnen vallen op mijn grote stoere man, die onvoorwaardelijk in mij gelooft, op vrienden en vriendinnen, op anderen die geraakt werden door mijn werk.

Every time I could fall back on my soft spot: my big strong husband, who believes unconditionally in me, with friends, and others who are touched by my work.

Aanstaande zaterdag hebben we onze laatste cursusbijeenkomst, waarvoor we waanzinnig veel werk moeten leveren, met minimale aanwijzingen. Hier volgen de opdrachten:
* de laatste docente gaf ons de opdracht om de motieven van de stammen die we bestudeerd hadden uit te werken: één tekening op 5 verschillende manieren verwerken.
* we moeten een les van ongeveer een kwartier voorbereiden: een voortvloeisel nog van de lessen methodiek
* we moeten een presentatie maken van het werk dat we hebben gemaakt gedurende de looptijd van de cursus, dat mooi presenteren, en er een soort bespiegeling bij vertellen over wat die tijd ons heeft gebracht. We mogen 5 minuten praten, dan worden er 5 minuten vragen gesteld, en dan mag er nog 5 minuten besteed worden aan werk dat je niet hebt afgemaakt.
* het werkboek, waarin alle lessen voorbij komen, en onze procesbeschrijvingen zitten moet ook af zijn.

Coming Saturday we have our last class, and we have an insane amount of work to be done, with a minumum amount of instructions. Here are the assignements:
* the last teacher asked us to work with the tribal motives we studied. Make 5 "things" from 1 drawing.
* we have to prepare a lesson from about 15 minutes: a leftover from another class where we were taught about teaching.
* we have to present the work we made during the year and a half, in a way that shows off the work, tell everyone in a sort of speech about what the classes brought us. We can speech for 5 minutes, then the others may question us for 5 minutes, and then there's another 5 minutes about unfinished work.
* the workbook in which all classes are to be found, including processes that describe how we got to the works we made has to be ready too.

En dan last but not least krijgen we op deze dag de eindopdracht, een werk dat in september op de Algemene Tentoonstelling van het Quiltersgilde in de Grote kerk in Deventer wordt gepresenteerd.

And, last but NOT least: on this day we will receive our last assignement: a work that will be shown in our endpresentation at the big exhibition by our National Quiltguild, in the Big Church in Deventer.

Jullie snappen dat mijn angst om te falen besloten ligt in de hoeveelheid werk, gecombineerd met mijn onvermogen in ruimtelijk inzicht dat je nodig hebt om je werk zo voordelig mogelijk te laten uitkomen in een zeer beperkte donkere ruimte, en dan nog dat stemmetje in mijn hoofd dat roept "neeeeeeee niet goed genoeg! De anderen zijn beter!"

You probably get that my fear for failure is enclosed in the amount of work, combined with my impossibility in spatial awareness that you need to present your work as good as possible in a limited, dark room, where all your co-students have to do the same... And then there's that little NASTY voice in my head screaming "nooooooooo not good enough! The others are better!"

Deze keer redde mijn vriendin Gerry mij.
Blijf bij wie jij bent. Al is dat nog zo anders dan dat van de anderen. In je eigen kracht blijven. En vooral: stoppen met vergelijken.

This time I was saved by me dear friend Gerry.
Stay with what you are. Even if it is so different from the others. Stay in your power. and above all: stop comparing.

Vandaag verricht ik dus een bak met werk. Ik maak, van een oude verhuisdoos van de Formido, een werkmap om al het werk in te doen zodat het een beetje heel blijft. Ik gebruik een lap die ik van een collega kreeg, en een oude spijkerbroek die ik van een vriend kreeg.

So today I work my a** off. I make a big folder from an old movingbox, where I can save my work in and will keep it in one piece. I use a piece of fabric given to me by a former co-worker, and an old jeans I got from a friend.

Ik verzamel alle materiaal dat her en der in mijn werkkamer ligt, breng het naar beneden, en rangschik het naar les. Ik had al eerder de blogs uitgeprint, die vertellen mijn werkproces uitstekend.
Ik gooi weg wat niet mee hoeft.

I collect ALL the material that lays around in my workroom,  bring it downstairs, and order it class by class. I printed my blogs earlier on; they tell a great deal about my process. I throw away what is no longer needed.

Sjonge... de hele tafel vol...
Boy... the whole table is covered!

En uiteindelijk; opgeruimd staat netjes.... zit alles op de juiste volgorde in werkboek en werkmap.
And eventually, everything in the right order in workbook and workmap.

Alles gaat door je handen. Je ziet wat je hebt gemaakt gedurende die tijd. Je herleest de aantekeningen hier en daar. De blogs spreken boekdelen!
Ik zie waar ik plezier aan beleefd heb, ik zie wat niet mijn ding is, ik zie waar ik HEEL erg blij van word, en wat voor mij echt schadelijk is geweest.
Dus ik verwijder wat gif, ruim op, gooi weg, en sla op wat voor mij van belang is in mijn ontwikkeling richting mijn handtekening als quilter.

Everything goes through my hands. You see what you made during that time. You reread the things you wrote down during class. The blogs tell it all!
I see what brought me joy, I see the things that aren't my thing, I see what makes me REALLY happy en what has damaged me.
So I remove some poison, clean up, throw away, and remember what's important for my development toward my autograph as a quilter.

Ik werd het meest blij van de hele kleine stukjes werk die we hebben gemaakt bij Cherilyn Martin: die mooie vrije borduurwerkjes.
Zoals deze:

The most happy I became from those very small pieces of work we made with Cherilyn Martin, those pretty and free works of embroidery.
Like these:

Nu kijk ik echt uit naar de opdracht. En eerlijk gezegd, vooral naar de tijd daarna.
Dat ik weer kan maken wat vanuit mijzelf komt. Waar ik blij van word. Waar ik mensen mee raak.

Now I really am looking forward to the last assignement. And to be honest, aspecially to the time after that.
When I can make those things that come from deep within. That make me happy. With which I can touch people.

Want, die stukken werk waar ik zelf het meest blij van word, zitten hier niet bij.
"Fragile" bijvoorbeeld, die bij vriend Frank woont, of mijn logo, en mijn Travelers Blanket.

Because those pieces that make me the happiest are not in the map. 
For instance "Fragile" that lives with friend Frank, or my logo, and my Travellers Blanket.

Waarmee begon ik de cursus?
Ik wilde leren.
Dat is gebeurd.
Ik wil mensen raken met mijn werk.
Daar ga ik weer naar terug.
Meer borduren, met de hand en met de machine, werken vanuit mijn diepste binnenste.
Ja.
Dat is mijn handtekening.
Mijn opdracht.
Licht uitdragen, mensen raken, stof tot nadenken bieden.

With what did I start these classes?
I wanted to learn.
And I did.
I want to touch people with my work.
I am going back to that.
More embroidering, by hand and machine, work from within.
Yes.
That is my autograph.
My mission.
Bear out light, touching people, give food for thought.