zinspirerende mindset

Zinspirerende mindset

Ik kan er soms met mijn verstand niet bij.
Wie mijn blog vaker leest weet dat ik heel veel ontleen aan het gedicht Eb van Vasalis.

Het gaat er om dat er onderhuids van alles kan gebeuren terwijl je denkt, wanneer gebeurt er nou eens wat. Je ziet het namelijk niet. Het is even eb in je bewustzijn.

Dan keert het tij.

Ik merk het vaker bij mijzelf; soms is het een tijd eb; dan ben ik onder de oppervlakte bezig met iets dat ik niet onder woorden durf te brengen. Of, anders gezegd, het is nog niet zover.
Meestal komt er dan niet veel creatiefs uit mijn handen.
Meestal brei ik dan sokken.

Begin januari had ik met mijn artquiltgroep 'Polderart' een workshop gelliplate bij Suze Termaat.
Pas halverwege de middag begon het een beetje te stromen en werd ik een beetje blij van wat ik deed.

De week erna hadden we het vervolg; en daarvoor moesten we de geprinte stofjes strijken en snijden. De dag na de eerste workshop kwamen al de mooiste collages op onze groepsapp.
Ik streek, en was eigenlijk helemaal niet zo blij met het resultaat.

Natuurlijk; foto bij donker gemaakt, te rommelig, ik dacht, we zien het morgen wel weer.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Toch?!

Ik nam de volgende dag alle lapjes mee naar mijn atelier, maakte ruimte, en dacht, hoe nu.
Eerst maar eens een selectie maken; welke wil ik persé houden?
En zal ik eens kijken wat ik nog heb?

Daar werd ik blij van.

Op de tweede lesdag was het maken van de collage gauw gedaan.
Nog een paar kleine veranderingen en klaar.
Ondergrond, tussenvulling, en naaien.

Het is nog niet af, maar ik word er heel blij van.

In de week er tussenin had ik een hele bijzondere ontmoeting.
Dit gesprek heeft mijn mindset veranderd.

Het tij is gekeerd.
Ik kijk anders naar mijzelf en naar mijn toekomst.

Vanuit deze ontmoeting ben ik onmiddellijk aan het werk gegaan met het thema van de Algemene Tentoonstelling...

Daarvoor heb ik een UFO gepakt waarvan ik ineens wist wat ik ermee wilde gaan doen, nu.
Niet dat dat het ook gaat worden hoor. Gaandeweg pas ik aan.
Zoals altijd wanneer ik werk vanuit mijn diepste zelf.

.

Gericht aan het werk. Het hoofd borrelt. En bruist.
Ik werk voor mezelf; naar een gericht punt in de toekomst.

Ik word er blij van.
En het vervult me van een diepe dankbaarheid dat ik mensen om me heen heb die mij zinspireren.
Ik kan er met mijn verstand niet bij.
Wel met mijn ziel.