Kloppend cliché...

 

Elk afscheid een nieuw begin?

Bij mijn vertrek uit Zeewolde ben ik op een aantal plaatsen langs geweest om mensen te bedanken voor wat ze voor me hebben betekend.

De kapper, de fijne dame bij de groenteboer, de eigenaresse van de winkel die mijn leven veranderde door quiltcursussen… Het echtpaar van de brillenwinkel dat mijn hart heeft en me altijd zo’n welkom gevoel gaven in hun winkel.

Hier en daar bracht ik een bloemetje, hier en daar heb ik mensen een zelfgemaakt etui of boekje gegeven.

Overal verraste en blije gezichten, “maar dat had je toch niet hoeven doen” of “nou dat is me nog nooit overkomen” en hier en daar (op vraag of ik dat goed vond) een knuffel.

Vanmorgen sprak ik nog even een van de dames die ik een etuitje gaf. Dat ene kleine etuitje raakte haar.

Nou zeg ik vaak, waar het raakt, daar haakt het, en dat kwam bij haar opmerkelijk tot uiting...

Ze vertelde me dat ze weer was gaan haken. Nadat ze haar creativiteit jarenlang letterlijk op zolder had neergelegd. Daar lag nog wel meer, had ze ontdekt: nog onafgemaakte quilts, prachtige stofjes en mooie boeken.

Het bekijken en voelen had haar al zo’n boost gegeven dat ze er energie van kreeg.

Terwijl ze zichzelf al die tijd had verteld dat ze er te moe voor was. Of geen tijd had.

Het haakwerk vorderde al gestaag en ze kon eigenlijk niet wachten tot ze aan het volgende kon beginnen. Het sprankelde in haar hoofd, vertelde ze. En dat ik bedankt werd. Het had haar erg gelukkig gemaakt.

Ik hing de telefoon op.

Niet te geloven. Door dat kleine etuitje uit de impasse…

Het lijkt zo’n vet cliché: elk afscheid is een nieuw begin, maar ik geloof wel dat het klopt…