mooie wereld / beautiful world

Nee.
De wereld is niet mooi.
Ik weet het best.

No.
The world is not a pretty place.
I know that.

Anne

Er is een hele hoop ellende: oorlog, Trump, discussies, aardbevingen en tsunami's.
Dichterbij jou is misschien iemand overleden waar je zoveel van hield.
Dat was bij ons ook het geval.

There is a lot of misery: war, Trump, discussions, earthquakes and tsunami's.
Closer to you: maybe somebody you loved so dearly died.
We had that happen too.

Misschien ben je ontslagen, mis je die verre vriend zo erg, heb je een ongeluk gehad of loopt het leven gewoon niet zoals jij dat wilt.

Maybe you got fired, meybe you mis that dear faraway friend so much, you could have had an accident or life is just not what you would have hoped for.

Dat is er allemaal.
Ik weet het best.
Ik heb het zelf ook, en al heb ik hele slechte ogen, ik ben ook niet blind.

Its all there. 
I know that.
I have it myself; and although my eyesight is very poor, I'm not blind  .

Ik krijg nog wel eens commentaar over mijn Facebookgebruik.
Mensen vinden dat ik teveel plaats, mensen vinden dat ik niet laat zien wanneer het niet goed gaat.
Dat klopt.
Ik weet het best.

Sometimes I get critisised about my Facebookuse.
people think I post too much, people think I do not show it when I'm not OK.
That's right.
I know that.

En toch.
Toch blijf ik veel plaatsen.
Toch blijf ik ALTIJD dingen plaatsen waarvan ik gelukkig word, of foto's waar ik blij van word.

But still.
I still keep posting a lot.
I still keep posting things ALL the time that make me happy, or I put up photo's that made me happy.


Waarom? Why?

Omdat ik elke dag opnieuw, HOE ik me ook voel of in mijn vel zit, bewust op zoek wil gaan naar licht.
Iedere dag weer.
Dat vind ik belangrijk, en ik denk ook dat ik dat moet doen.
Ik wil licht zoeken, benoemen, en er dankbaar voor zijn.
En ik wil het licht delen.

Because every new day, no matter HOW I feel, I knowingly want to look for the light.
Every single day again.
I think it's important, and I think that is what I am supposed to do.
I want to search for the light, name it, and be grateful for it.
And I want to share the light.

Het zoeken naar licht, de dankbaarheid daarvoor, het omdenken van soms nare dingen, ik wil het steeds opnieuw laten zien als mogelijkheid.
Als grondhouding.

The searching for light, the gratitude about it, thinking bad things around, I want to show it over and over again as a possibility.
As a ground rule, as a ground attitude.

En dat werkt voor mij.
Ik word er blij van, verspreid dat weer, waardoor andere mensen weer blij worden.

And... it works for me!
It makes me happy, I spread that happiness, and that makes other people happy.

wonderful world

"De wereld is niet mooi.
Maar jij kunt haar een beetje mooier kleuren..."

The world is not a pretty place.
But you CAN color it a little more beautiful!

Dat ga ik fijn blijven doen...

And that is just what I will continue to do!

happy

Na QS 14/ After artquiltclasses

Quilten Speciaal 14 is voorbij.

De ATT is afgelopen.

Het was een prachtige tentoonstelling!

Onze Quilten Speciaal groep had een prachtige plek op het koor, en ik denk dat ik voor onze groep spreek als ik zeg dat we daar warme herinneringen aan koesteren.

Ik was in elk geval bijzonder vereerd met de plek van mijn werk. Het hing er prachtig…

 After the big exhibition…

Artquiltclasses “Quilten Speciaal 14” are done.

The big exhibition has been wonderful!

Our group had a beautiful spot on the choir of the big Lebuinischurch in Deventer, and I think I speak for our entire group if I say we cherish warm memories.

I, at least, felt very honored with the spot my work was hanging. It was excellent…

Een gedeelte van de groep gaat samen verder, maar ik ben daar niet bij.

Ik wilde eerst eens mezelf beraden op hoe nu verder en wat ik zou doen met al die ideeën die ik heb opgedaan.

 A part of our group will continue, but I will not do that.

I wanted to reflect to what’s next, and what I would do with al those ideas I got in my head during the classes.

Combi kunst en naailes…/ Combination art en sewingclasses

Al voor de tentoonstelling zag ik de aankondiging van naailes in Harderwijk: een dame die ik via LinkedIn had gevonden.

Nathalie maakt prachtig viltwerk, en daarnaast geeft ze naailes. Die combinatie van kunst en naaien sprak mij natuurlijk erg aan, dat snappen jullie wel…

Before the exhibition I saw the announcement of sewingclasses “Create your own style” in Harderwijk, about 6 miles from Zeewolde, where I live. I found the lady, Nathalie, on LinkedIn.

Now Nathalie makes the most beautiful feltwork, and is also a seamstress and teaching sewing. That combination of art and sewing drew me, you probably get that, right!

In 2014 had ik al patroontekenles gehad, maar nu was er een andere behoefte: meer leren over de technische kneepjes van het naaien van kleren.

Ik bezit namelijk een paar lastige eigenschappen: ben totaal gespeend van enig logisch inzicht, waardoor ik mouwen verkeerd om inzet bijvoorbeeld.

Rekenen is niet mijn fort, lussen vind ik stom, en ach, die streepjes op zo’n patroon, who cares…

 In 2014 I had lessons where I learned to draw patterns after my own body, but now I had this other need: learning about the technical how-to in sewing clothes.

You see, I have a few tricky “qualities”… I have absolutely no sense of logical insight, that makes me f.i. sew sleeves upside down. Just don’t see it!

I can’t do any maths, that method you use to sew around the pattern with that thick white thread I think is stupid, and oohhh those little lines on the patterns, who cares!

Rommel maar aan!/ Just doing whatever

Tot nu toe tekende ik zelf patronen, deed maar wat, en tja, lussen? hoeft niet. Te wijd? Knip je toch een stuk af. Oeps… nu te strak.

Ach, dan zet je er toch een stuk tussen?

Nee. Nu is het afgelopen met dat gedoe dacht ik.

En ik meldde me bij Nathalie voor naailes.

Het fijne is, dat ze aansluit bij waar jij bent.

My method with sewing up till now was to draw a pattern after an existing piece of clothing by laying it somehow on paper and draw it roughly. No need to do that boring sewing around it. Too wide? Cut it off. OOOpppssss too tight now? Oh just put a piece in between.

No. Now it’s over and done with that attitude I thought.

And I signed up with Nathalie for her sewingclasses.

The nice part is that she connects to where you are in capability. Perfect! 

Daar gaat ie dan! / Off you go!

We beginnen bij het zoeken van een patroon. Ik wil een jurk maken.

Dus een jurk gevonden. Recht model, lange mouwen. Die vind ik truttig. Nou, zei ze, dan maken we die toch kort? Fijn!

De stof. Als hevig fan van Kaffe Fassett koos ik deze: mijn lievelingsstof van Brandon Mably: “Rings in olive”; zo mooi dat ik in paniek raak als het richting op gaat. Ik heb ondertussen bijbesteld

We start by looking for a pattern: I want to make a dress. We found one! Straight lines, long sleeves. I find those sleeves somewhat frumpish. Well, she says, we can adapt them into shorter sleeves! Goody!

Then the fabric… As a frantic fan from the Kaffe Fassett Collective I picked this: my favourite fabric from Brandon Mably: Rings in Olive; I love it SO much that I panick and start to hyperventilate when it looks like I’m out of it! I ordered for more in the meantime.

En dan het patroon tekenen op papier: er zitten meteen een paar uitdagingen in: heuse coupenaden, en een mouwtje met een stolpplooi… ik leer veel joh!

Then we draw the pattern: quite some nice challenges: real darts at the breasts, a sleeve with an inverted pleat! Boy do I learn!

Dat op stof. Knippen, en dan het gehate lussen… Maar weet je wat? In al die jaren dat ik dat niet heb gedaan, heb ik me wèl helemaal suf gequilt! En merk ik toch dat ik veel sneller kan lussen dan vroeger! Hoe fijn is dat…

Voor ik het in de gaten heb ben ik al voor het echie aan het naaien!

Laying it on the fabric, CUTTING in my favourite fabric… then that silly looping around it. But HEY! In al those years I just fooled away with pins I did do an extreme amount of quilting… So I notice I can do it so much quicker then before. How great is that!

Before I know it I am really sewing!

Ha! Echte zakken! En omdat ik niet helemaal netjes die streepjes had gezet op het patroonpapier zit dat niet helemaal goed. Hoera voor quiltvaardigheden: een “molentje” draaien zoals ik van Greetje Hein leerde, en nog wat héle kleine steekjes en alles is netjes…

And! Real pockets! And because I was not really accurate with those little lines on the pattern its not really perfect. But hooray for quiltingtechniques: I am turning a little roundabout as I learned from Greetje Hein, and some VERY small stitches and everything looks perfect…

Het afwerken gaat zowaar ook nog mooi!

The finishing is really going well too!

Is dat keurig of is dat keurig! Ik ben tevreden.

Op dat éne mouwtje na…

Doesn’t that look proper! I am satisfied.

But for that one sleeve…

Met mijn onvermogen tot logisch denken heb ik gewoon 2 linkermouwtjes geknipt! Nathalie en ik krijgen het maar niet goed totdat we het ontdekken..

Dus… nog even een rechtermouwtje knippen, inzetten, en wie weet… kan ik het aan naar de “Buiten de Lijnen”-dag zaterdag aanstaande!

With my incapacity to logics I just cut two leftsleeves! Nathalie and I just can’t get it right until we notice it.

So… just have to cut a rightsleeve, put it in the dress, and who knows I can wear it Saturday to an artquiltday “Outside the lines”!

Ik ben blij met mijn beslissing om dit te gaan doen. De vaardigheden die ik hier opdoe, kan ik later weer inzetten om mijn eigen nieuwe stukken te ontwerpen.

Eerst de basis, en dan… uitvliegen!

Net als bij de beginnerscursus quilten die ik nu al ruim 8 jaar terug volgde: eerst de basis… dan zelf aan het werk, je bekwamen, en vliegen!

I am happy with my decision to do this. The capacities I learn here, I can use later with designing my own pieces.

First the foundation, then… fly out!

 Waar ik terecht kom?

Geen idee.

Je had me bij die beginnerscursus ook echt niet hoeven vertellen dat ik 8 jaar later die stralende stukken kon laten zien…

 Where it will end?

I have no idea.

You could not even start to tell me at the beginnersclass I could show those beaming pieces 6 years later!

Lieve groet!

Hilda Wessels.

With love!

Hilda

Pippi-pilletje/ Pippi-pill

Pippi-pilletje/ Pippi-pill

Gisteren waren we weer bij elkaar aan tafel, de dames en ik.
Onze vraag aan elkaar was: "Wat heb je al heel lang bewaard?"
Dat kon iets materieels zijn, maar ook een hele mooie herinnering of een verzameling...

Yesterday we met again at my kitchentable, the ladies and I.
Our question to eachother was: "What did you save for a long time?"
It could be something material, but also a very dear memory or a collection.

Ik kijk altijd bijzonder uit naar deze ontmoetingen. Ik vind het zeldzaam verrijkend om met elkaar over zinvolle dingen te praten, en het geeft me een heel fijn gevoel dat we dit elkaar kunnen bieden.

I always look out to this meetings. I think its very enriching to talk to eachother about meaningfull subjects, and it gives me a very good feeling that we can offer this to eachother.

Vooraf had ik natuurlijk de tafel mooi gemaakt, en... mijn eigen schatten verzameld.
Een damasten tafelkleed, een schitterend jaren 50-bloesje dat mijn oma heeft gedragen en dat ik in mijn puberteit van haar kreeg en veel heb gedragen; mijn versierde schoentjes, mijn lange fair-isle vest, een paar oorbelletjes en een mooie ketting.

Off course I prepared everything and made my table look beautiful. And I collected my own treasures: a damast tablecloth, a beautiful fiftiesblouse that once was worn by my grandmother, given to me in my teens, and worn a lot; my embellished shoes, my long fair-isle cardigancoat, some earrings and a pretty necklace.

En dan de verhalen... en de vragen aan elkaar... de kwetsbaarheid die we elkaar kunnen laten zien maar ook de enorme kracht die ons aan tafel verandert.
We sterken elkaar, zoeken naar mogelijkheden, vinden eenheid en groeien.
Je ziet het in lichaamstaal, hoort het in stemmen, het is tastbaar.

Then come the stories... and the questions we ask... the vulnerability we are able to show eachother and also the enormous strength that changes us right then and there.
We empower eachother, look for possibilities, find unity and we grow.
You can see it in body language, hear it in the voices, it is tangible!

We vragen elkaar naar sterke vrouwelijke rolmodellen, omdat we dat zelf ook willen zijn voor anderen. We kijken waar het haakt, waar het raakt, en we lachen heel wat af.
Oma's blijken bijzonder belangrijk. Net als de rol die moeders hebben, tantes, juffen, de familiebanden, hoe die ons vormen, wat we er mee willen en kunnen.

We ask eachother about strong female rolemodels, because we ourselves want to be a strong female rolemodel for others too. We look at where it sticks, where it sands, and in the meantime share laughter.
Grandma's appear to be very important. Just like the role of mothers, aunts, teachers, the familie ties, how they shape us, what we want to do with it.

Er komt een prachtig woord in mijn herinnering als we het hebben over warme en steunende momenten die ons opbouwen zoals bij een huwelijksfeest, een afscheid, waar we allemaal lieve mensen om ons heen hebben die mooie dingen over ons zeggen.
Ik hoorde het iemand zeggen: neem een Pippi-pilletje als je je dat lastige mens voelt.
Wanneer je sterk voor je mening opkomt, voor wat jij belangrijk vindt, kunnen mensen soms zó naar op je reageren dat je de neiging voelt om in je schulp te kruipen.
Neem dan een "Pippi-pilletje"; denk even terug aan al die mooie dingen die over jou zijn gezegd. Denk terug aan die warme versterkende fijne momenten.
Pippi Langkous was ook lastig. Ze deed waar ze zin in had, maakte het de volwassenen om haar heen moeilijk, maar was tegelijkertijd een warme, stoere en dappere meid.
Waar we ons aan kunnen spiegelen.

A beautiful word comes to my mind when we talk about warm, supportive moments that build us up like at a weddingparty, a goodbye, where all the people we love are gatherred and they all say beautiful things about us.
I heard somebody say, have a Pippi-pill if you feel like that troublesome person.
When you come up strongly for your opinion, for what you hold very dear, important, people can react in such a nasty way that you feel like crawling into your shell. 
Have a Pippi-pill; think back to all those great things said about you.
Think back to all those warm, empowering great moments.
Pippi Longstocking was troublesome too. She did what she felt like, troubled the adults around her, but was a warm, cool, strong and brave girl too.
Where we can mirror ourselves to.

Neem een Pippi-pilletje.
Denk even terug aan die sterke vrouwen die jou voorgingen.
Denk je in hoe jij wilt zijn.
Wees je eigen Pippi!

Have a Pippi-pill.
Think back to all those strong women who preceeded you.
Thinke at how you want to be.
Be your own Pippi!

Vol dankbaarheid/ full of gratitude

Vol dankbaarheid/ full of gratitude.

Het certificaat is ontvangen.
Het eindwerkstuk hangt in de Lebuïnuskerk in Deventer op de ATT van het Quiltersgilde.
Op het koor staat het daar, uit te nodigen om alle prachtige stukken van Quilten Speciaal 14 te bewonderen.

The certificate is received.
The endpiece is hanging in the Lebuïnuschurch in Deventer at the big exhibition of our national Quiltersguild.
It stands there in the choir of the church, inviting people to admire all the beautiful pieces from our group from the artquiltgroup Quilten Speciaal 14.

Nog maar 3 jaar geleden dat ik voor het eerst in mijn leven naar een quilttentoonstelling ging. Samen met mijn moeder ging ik de kerk binnen en we werden overweldigd door alle quilts die er hingen, en vooràl door de jassen van Marijke van Welzen!
Sinds ik een jaar of 12 ben versier ik kleren. Eerst om gaatjes te repareren, later ook voor het mooi.
Deze jassen benamen me de adem.
En de rest van de tentoonstelling, daar in die schitterende kerk, werkte daar hard aan mee.
Mijn moeder zei, wacht maar, over een poosje hangt daar ook mooi werk van jou. Ik dacht, tuurlijk mam. Dat moet je ook wel zeggen, je bent mijn moeder :-)

Only 3 years ago I went to a quiltexhibition for the very first time in my life. Together with my mom I went into that same church and we were flabbergasted with all the quilts on display, and especially by the coats Marijke van Welzen made!
Since my 12th I embellish clothes. At first it was to repair little holes. Later also just for fun and to make it pretty.
These coats took my breath away.
The rest of the exhibition, in that beautiful church, cooperated greatly to enhance that impression!
My mom said, you just wait and see; in a while some beautiful work from your hands wil hang there too! I thought, sure, mom. You have to say that, you're my mother :-)

Een jaar later hing in Den Bosch mijn eerste tweeluik.

Het jaar daarna mocht ik meedoen met Quilten Speciaal 14.
Ik ben een geluksvogel met opleidingen. Toen ik de kleuterkweek ging doen, was ik van de laatste lichting voor de kweek opging in de Pabo. Toen ik theologie ging studeren, heb ik aan alle kanten mazzel en medewerking gehad. En nu met QS 14 opnieuw: we zijn de laatste lichting...
Na ons stopt deze opleiding. Het Quiltersgilde is bezig om stappen te zetten naar een vervolg.
Ik heb het gelukkig nog mee kunnen pikken; wat heb ik hier ongelofelijk veel aan gehad. Ik ben er heel veel mee opgeschoten. De docenten, de ondersteuning, de collega's, ik heb heel veel geleerd van iedereen.

One year later my first diptych was hanging at the exhibition in Den Bosch. The year after that I was allowed to join the artquiltclasses of the Guild: Quilten Speciaal 14.
Now, I have a lot of luck when it comes to education. When I started the education for  kindergartenteacher my class was the last one before it was incorporated in a broader teachers training. When I started studying theology, I received luck and cooperation on all fronts and levels. And now with QS 14 its the same: we are the last group before these classes come to an end. After us it stops. The Quiltersguild is busy thinking about what's next.
I am so happy I could join; I learned so so much! The teachers, the supporters, my co-students, I learned so much from everybody.

En nu is de opleiding af.
Certificaat is binnen.
Eindwerkstuk hangt.
We zijn weer samen naar Deventer gegaan, mijn moeder en ik.
Ik was er zenuwachtig van, maar had die foto al gekregen die je hierboven ziet...
Ereplaats. Zo ervaar ik dat ook...

Drie jaar terug nog maar...

We liepen richting koor en zagen het werk staan, op de verhoging.
We vielen allebei stil, mijn moeder en ik.
Niet te geloven.

Het had precies de uitstraling die ik bedoeld had.
"Sterk als de dood is de liefde."

And now the classes are done.
Certificate received.
Endpiece is on display.
We went, together again, to Deventer, my mom and I.
I was nervous, but I already got that photo you see up there.
A place of honour. That's how I experience it.

Only 3 years ago...

We walked towards the choir and there it was; at the elevation.
We both went silent, my mom and I.
Unbelievable.

It had the exact appearance I meant it to have.
"Strong as death is love."

Foto's van het werk/ pictures of the piece:
"Sterk als de dood"/ "Strong as death"

Foto's van het werk/ pictures of the piece
"Sterk als de liefde" / "Strong as love"

Af. En nu? Finished. Now what?|

Af. En nu?/ Finished. Now what?|

Na twee jaar Quilten Speciaal zit het er bíjna-bijna op.
De eindopdracht is bíjna-bijna af, nog een verhaaltje voor het boek voor de tentoonstelling, nog wat details erbij, maar verder is het af.
Na februari is deze opdracht zo goed als de enige geweest waar ik aan heb gewerkt; zo niet met de vingers dan toch zeker in het hoofd.

After two years artquiltclasses its almost-almost done.
The final assignement is almost-almost finished; just a text for the book at the exhibition where its presented, some details left, but other than that, its finished.
Since February this assignment is as good as the only one I've been working on, if not with the fingers then most certainly in my head.

Want wat is het veel denkwerk tussen-de-bedrijven-door.
Voordat het vanuit mijn hoofd richting de vingers is, draaien hart en hoofd overuren.
Hart, omdat er zoveel van mijzelf in zit.
Van mijn verdriet rondom verlies; hoe daarmee te doen? Hoe daarna en daarmee verder?
Dat uitdrukking geven binnen voor mij stevige kaders, da's wel even werk.
Ook heel fijn, zo'n kader, heb ik gemerkt.

Because MAN is this a lot of thinking in-between-work.
Before it finds its way out of my head toward my fingers, my head and heart are working overtime.
Heart, because there's so much of myself in it.
All my grieve around losses; how to deal with that? How to continue after and with that grieve?
To express that within the assignement, that's quite a job.
I like those assignements, I noticed...

Voor mij was heel duidelijk dat er naast dit stuk over dood, ook een stuk over leven moest komen.
De dood niet het laatste woord.
"Sterk als de dood is de liefde", de tekst die ten grondslag ligt aan de stukken, is mij na al dit hart-hoofd-en handenwerk nog dierbaarder geworden.

To me it was very clear that next to this piece about death, there just HAD to be a piece about life.
Death cannot have the final word.
"Strong as death is love", the text that is the base of these pieces, has grown even closer to me after all this work with my heart, head and hands...

Twee tuniekachtige producten zijn klaar.
De twee standaards om ze op te hangen zijn klaar.
Die heeft Bert gemaakt.

Two tunic-like products are ready.
Two standards to hang them on are ready.
Bert made those.

En nu gaat het knagen beginnen, waarvan ik weet dat het komt.
Is het mooi genoeg?
Breng ik over wat ik wil?

And there is the knawing in my head. I know its coming.
Is it good enough?
Am I transfering what I want to say?

Na zo'n groot project als dit doe ik graag wat andere dingen met mijn handen.
Ik ga opruimen.
Die rommel in mijn naaikamer ben ik hélemaal zat.
Dozen op de grond, lappen overal, draden en stukjes stof, bah.

After a big project like this I like to do some other stuff with my hands.
I am going to tidy up the place!
I am sick and tired of that mess in my sewingroom!
Boxes on the ground, big and small pieces of fabric everywhere, threads, yuck.

Ruimte heb ik nodig.
Dus.
Gaan er boeken weg.
Dat levert 7 lege planken op.
Daar kunnen 15 nieuwe opruimboxen in, die ik dan ook onmiddellijk heb besteld.

I need space.
So.
Books are going out!
That brings me 7 empty shelves!
So there's room for 15 more clean up bins! Which I ordered right away...

Word ik daar even blij van.
Opgeruimd huis, opgeruimd hoofd.
Tijd voor een nieuw project.

Now THAT makes me happy!
Tidy house, tidy head.
Time for a new project!

En vol spanning uitkijken naar de ATT in Deventer!
Zie ik jou daar ook?????

Plus, looking ahead for the  ATT in Deventer!
Will I see you there???

Aan tafel!

Aan tafel!

Heb ik al eens verteld hoeveel mazzel ik heb?
Hoe blij ik ben met mijn netwerk?
En met mijn bedrijf "Stof tot Nadenken"?

De nieuwste activiteit is "aan tafel bij Hilda".
Gisteren was de tweede keer.
Zes bijzondere vrouwen (en ik) schoven aan.

Ik had lekkere cake gebakken en aardbeitjes voor erop gemarineerd, een lekker fris watertje met komkommer en limoen neergezet, en de tafel gezellig gemaakt.
Kijk maar:

Al om kwart over één stonden de eersten voor de deur :-)
Beiden gek op tuinieren schoven ze gelijk door de tuindeur naar buiten.
Ik heb ze maar aan het werk gezet: als jullie nou eens genoeg bloemen plukken voor ongeveer 10 kleine vaasjes?
Jullie zien het, ze hebben het héél goed gedaan!
En vonden het nog leuk ook...

Vooraf had ik de dames gevraagd om na te denken over welk boek ze het meest had geïnspireerd.
Daarom lagen ook al die boeken op tafel: ik kan natuurlijk niet kiezen!

Na een kleine voorstelronde kwamen de boeken op tafel: ik bleek niet de enige te zijn die " Het verstoorde leven" van Etty Hillesum als inspirerend ervaren heeft!  "Mijn naam is Asjer Lev" van Chaim Potok; "Tonio" van A.F.T. van der Heijden, een mooi tuinboek, "Momo en de tijdsspaarders" van Michael Ende, "De 13 oorspronkelijke clanmoeders" van Jamie Sans.
Ook poëzie kwam voorbij: "Four Quartets" van T. S. Elliot. En zo nog een heleboel andere boeken. Het verhaal er achter maakt het extra leuk!

Het doel van onze gesprekken is eigenlijk heel simpel: elkaar inspireren.
Erbij komt volgens de dames: "een kadootje gunnen aan jezelf".

Deze bijeenkomsten geven energie.
Je wordt er blij van.
Je hoort nieuwe dingen, die je weer meeneemt in je eigen leven van alledag.
Elke keer bespreken we een ander thema.

Ik geniet er enorm van om mijn huis gezellig te maken, om me geestelijk voor te bereiden, lekkers te maken, en op tafel een mooie compositie te maken.
Ik bied de logistieke voorwaarden.
De dames doen de rest...

Heb ik al eens verteld hoeveel mazzel ik heb?

Lijkt het jou ook leuk om aan mijn tafel te komen?
Meld je dan bij mij aan!

Hebben en zijn

Hebben en zijn

Ik zit in de zon met mijn kopje koffie.
Als de zon schijnt doe ik dit als ik kan.
Ik zit er ongeveer zo bij:

Wat is dat fijn.
Zeker vanmorgen: ik hoor de merel en ik ruik de kamperfoelie.

Tussen het werken door werk ik aan rust.
Even een pauze voor het hoofd, en de zinnen aan het werk.
Ruimte om de bloemen te zien, de merel te horen, en een mooie foto te maken.

Soms heb ik er een boek bij, wanneer ik wat meer tijd heb... nu snoep ik bijna als van een verrukkelijk chocolaatje af en toe een stuk uit dit boek.

Het inspireert me enorm. Het borduurwerk op liturgische gewaden vind ik al zo lang ik me kan herinneren prachtig. Misschien borduur ik daarom zo graag aan kleding?
In elk geval ben ik er gek om op zowel machinaal als met de hand goudborduurwerk te doen...

Momenteel werk ik aan de eindopdracht van Quilten Speciaal 14. 
Het is spannend, om met een aantal richtlijnen in vrijheid te werken.
Ik heb er rust voor nodig, en ruimte.

Dus, werk ik in de morgen éérst zoveel mogelijk zakelijke dingen af.
Ik maak een Powerpoint, schrijf aan teksten voor nieuw te ontwikkelen trainingen en doe PR voor "Gevraagd: Roze Wolk".
Dan ga ik met mijn kopje koffie even wat kamperfoelie ruiken, snoep wat uit mijn boek, en denk aan dat gedicht van Ed Hoornik, waar we het laatst bij het Keukentafelgesprek ook over hadden.

hebben en zijn

Ik schrijf dit blog, en dan ga ik naar boven naar mijn naaimachine.
En borduur met goud.
En hoe fijn... door het open raam hoor ik nog steeds die merel.
En ruik ik de kamperfoelie.

Weekend love...

Afgelopen weekeinde was Bert met Nik S. Greene naar Stuttgart.
Nik schrijft een nieuw boek over Mercedessen en ging ontwerper Bruno Sacco interviewen.

Omdat onze kleine Mercedes, Herman, nog bij Lackiererei Weber stond in Bocholt, gingen we om half 7 met onze grote Mercedes, de Grijze Dame, richting Duitsland.
Het was mooi onderweg...

Bij de spuiterij stond Herman al klaar...
En ineens wist ik het.
Ik ben opnieuw verliefd.... toch niet zo gek; na een huwelijk van een jaar of 15 heeft iedereen weleens behoefte aan iets nieuws.... iets jongers.... en Herman glom alle kanten op dus ik denk dat de gevoelens wederzijds waren... Bert glom ook... Lief he :-)

Onze wegen scheidden: Bert ging richting Stuttgart en ik ging met mijn nieuwe liefde de Autobahn tegemoet... En wauw... Wat rijdt ie toch heerlijk... Dat gevoel dat Herman mij geeft is niet te evenaren... Stap dat ding maar eens flink op de staart als de snelheidslimiet onbeperkt is... En voel wat dat doet met je onderrug...
Totally in love...

Thuis zette ik Herman op de Carl Benzstraat. We gingen samen een heerlijk weekeinde tegemoet...

Maar ach.
Ik had ook andere dingen te doen...
Met Bert van de vloer had ik de mogelijkheid om de focus uitsluitend op de eindopdracht van Quilten Speciaal 14 te zetten. Elke deelnemer heeft een individuele, uiterst passende opdracht gekregen.
Van 6 t/m 9 september kun je de eindpresentatie zien in de Grote Kerk in Deventer.
Kom je kijken?
Ik ben in elk geval al een HEEL stuk gevorderd na allerlei intensieve voorbereidingen; tekeningen, voorstudies en een workshop zeefdrukken (die techniek gebruik ik uiteindelijk toch niet... voel me er nog niet geroutineerd genoeg in)...
Hier de eerste stap...

Meer dan dit laat ik niet zien.
Dat is niet de bedoeling.
Wil je het echt graag zien, dan kan dat voor het eerst op die tentoonstelling in Deventer!

Vrijdag en zaterdag bestonden grotendeels uit naaien. Wat fijn om zo in een flow te zitten en het werk ZO uit je handen te zien vloeien!
Zondagmorgen ook nog weer aan het werk, maar om half 12 ben ik op de fiets gestapt om samen met vriendin Joke te genieten van een zeer inspirerende bijeenkomst: snoepje van de week
Kunstenaar Rob van den Broek had vanwege zijn 65e verjaardag een prachtig weekeinde in de Verbeelding met een expositie van zijn werk.

We hebben er van genoten!

Ennuh... toch wel heel fijn dat Bert weer thuis kwam hoor...
Vol verhalen, met een nieuwe jas die hij voor zijn verjaardag van mij mocht kopen:

De man, zijn auto's, en zijn nieuwe jas!
Het was een weekeinde vol passie, focus, inspiratie en meer...

Wèl een beetje jammer vanmorgen... stapt die man gewoon in Herman.
En ik moet het weer doen met de Ka.
Nou jàaaaaa